‘Onheil in Black Creek’ (Muziektheater De Kolonie): een kampvuur van een stuk

Lucas Van den Eynde hees zichzelf in een rouwzwarte cowboyplunje- inclusief hoed, lederen riem met pistoolholster en stijlvolle boots – en speelt een heerlijke haarspeldbochtentekst van Hugo Matthysen in Onheil in Black Creek van Muziektheater De Kolonie.

Een berg van drums, gitaren en klavierinstrumenten omgeven door een houten omheining die zo weggeplukt lijkt uit een Vlaams cowboydorp. Zo oogt het decor van Onheil in Black Creek. Er staat ook nog een cactus zonder naalden en er wordt getoverd met projectie op een groot achterdoek. Meer verklappen we niet, dat zou zonde zijn.

Want de troef van deze voorstelling verschuilt zich niet in de vrij voorspelbare vormgeving maar in de haarspeldbochten die Hugo Matthysen in zijn tekst maakt. En het zijn goeie haarspeldbochten: het verhaal vliegt nergens uit de bocht maar de wendingen maken het geestiger én pijnlijker voor het hoofdpersonage: Thunder Yankins.

Lucas Van den Eynde speelt Thunder met een zwarte cowboyhoed op het hoofd. Dat zorgt voor een vervelende slagschaduw op zijn gezicht. Zijn ogen verschansen zich in de schaduw. De donkerte waarin die ogen zich bevinden, is de donkerte van zijn ouder geworden ziel die zwelgt in nostalgie. Thunder zou niets liever doen dan samen met zijn beste vrienden Texas Eddy en Mustang Joe over zijn Vlaamse prairie vlakbij de zwarte kreek – ‘Black Creek’ – dansen, galopperen, achter Bella de bizon jagen en avonden lang in kampvuren staren.

Helaas, Thunder heeft de respectabele leeftijd bereikt waarop hij de amper brandende toorts van zijn westerndorp moet overdragen. Zijn speech is een rouwrede over zijn gepasseerde leven in het westerndorp dat zijn vader oprichtte. ‘Elk Vlaams dorp met zelfrespect heeft er een… Vandaar dat er momenteel amper nog westerndorpen zijn’, is een van de gouden zinnen die Matthysen in Thunders mond legt. Thunder geeft die toorts door aan de jonge ondernemers Femke en Jelle. Zij willen het westerndorp tot een ‘Educatief en Klimaatneutraal Ervaringsgericht Multicultureel Ecocentrum’ vertimmeren, mét een winkeltje vol eerlijke producten (we zouden zo graag de hilarische ‘Hugo Matthysen-visie’ op eerlijke producten verklappen maar we doen het niet) en met een hondenlosloopweide (we zouden zo graag… ). Thunder staat er bij en kijkt er wat weifelend naar…

Matthysen toont zich de meester van de monkellach met een ijzersterke tekst die alles bezit om het publiek anderhalf uur aan de lippen van Van Den Eynde te kluisteren: een stevige verhaallijn, een scheut drama waar Thunders vader Wild Bill Yenkins alls mee te maken heeft, gortdroge humor, afgekruid met ironie, nergens gekunsteld, ontroerende kern en een toef empathie voor oudere generaties die zo graag willen blijven hangen in hun knusse vroeger.

Lucas Van Den Eynde berijdt Matthysens geweldige tekst zoals Lucky Luke zijn Jolly Jumper bereed. Intussen zorgen muzikanten Bo Spaenc en Geert Bellingen voor een soundscape vol country en blues. Dit alles samen maakt van Onheil in Black Creek een heilzame theateravond die het heden én het verleden met fris-komische en kritische blik monstert zonder te vergeten dat een mens uit zijn verleden bestaat. Hoe ouder men wordt, hoe meer verleden dat is en hoe groter de nood aan een kampvuur – of een theateravond – wordt om samen in te staren tot het heden wat begrijpelijker wordt.