Christophe Coppens’ derde operaregie bij De Munt kon alsnog in première gaan ondanks de tot 200 toeschouwers beperkte zaalcapaciteit. Daar zijn twee redenen voor: de passie van alle medewerkers én het aan acrobatie grenzende crisismanagement van directeur Peter de Caluwe…
Peter de Caluwe ademt opera in en uit maar de afgelopen dagen dacht de man ook na over glühwein en warme chocolademelk met speculaasjes… Dit leest grappiger dan bedoeld. De Munt toonde zich tijdens deze pandemie een van de meest minutieuze en perfectionistische leerlingen van de klas als het aankomt op het zo strikt mogelijk uitvoeren van alle opgelegde coronaprotocollen. Meer zelfs: De Munt scherpt die coronaregels soms nog wat aan.
Dit zorgde ervoor dat Norma in première ging in een operagebouw waar alle deuren wagenwijd open stonden voor en na de voorstelling. En waar tijdens de pauze alle toeschouwers – die met z’n 200 veilig verspreid en met mondmasker in de zaal zaten – én medewerkers op het Muntplein getrakteerd werden op een warme drank terwijl de wind door het gebouw kon waaien. Dit is geen recensie van de corona-aanpak van De Muntv maar de gigantische inspanningen om Norma te laten doorgaan, met zwaar verlies en enkel voor abonnees, mogen niet onvermeld blijven.
Dit is geen recensie van de corona-aanpak van De Munt maar de gigantische inspanningen om Norma te laten doorgaan, met zwaar verlies en enkel voor abonnees, mag niet onvermeld blijven.
Christophe Coppens verwelkomt het publiek in een grijze betonnen bunker met gigantisch hoge wanden. Het voelt somber en haast claustrofobisch aan. Coppens lijkt zo de algemene stemming tijdens deze pandemie te vertalen naar het decor van Norma. Vincenzo Bellini schreef deze opera in 1831. De partituur is als een snoer bestaande uit prachtige parels van aria’s, zoals de door Maria Callas wereldberoemde aria Casta Diva. Sopraan Sally Matthews als de priesteres Norma en mezzosopraan Raffaela Lupinacci als Norma’s vriendin Adalgisa zijn de sterren van de avond. Vooral Lupinacci imponeert met haar empathisch vertolking. Matthews sluit tijdens het zingen vaak de ogen waardoor ze het (samen)spel afblokt. Coppens’ regie druipt van het respect voor de muziek en de zang. Dit zorgt er wél voor dat hij zijn zangers soms te statisch regisseert.
De vonken en het vuur van zijn regie stopt hij vooral in de vondst om heuse autowrakken tot vehikels van emotie te maken. Een met groen mos begroeide Volkswagen Kever, bijvoorbeeld, vertaalt de emoties van de Romein Pollione (soms iets te aangezet gezongen door tenor Enea Scala), de man van Norma die passioneel verliefd wordt op Adalgisa, een vrouw die deel is van Norma’s groep druïden. Die druïden – vertolkt door het voltallige koor dat zelfs met mondmasker een imposante voorstelling zingt – hult Coppens in het zwart waardoor ze ogen als een bende extremisten. Norma is namelijk ook samen met haar vader – wiens looks toch een beetje aan een Donald Trump doen denken – de leidster van een groep druïden die zich afkeren van het stedelijke Rome en zich wil terugtrekken in de natuur.
Het respect voor de muziek en de zang druipt van Coppens’ regie. Dit zorgt er wél voor dat hij hen iets te statisch regisseert.
Die natuur is enkel aanwezig als takjes groen of plukjes mos die tussen de kieren van de betonmuren groeien. Coppens, en met hem de flamboyante dirigent Sesto Quatrini, geeft in dit grauwe decor alle ruimte aan de wervelende muziek als vertolker van passionele emoties. De wagens – waaronder een die boven de scène wiegt als romantisch lampje, een felrode cabrio waarin Adalgisa worstelt met haar verliefde gevoelens voor Pollione of een ‘huilend’ autootje dat uit de grond oprijst, zijn als gestolde emoties en leveren indrukwekkende scènebeelden op.
Die apocalyptische vormgeving – verwijzend naar een wereld waarin alle natuur verdrongen is – versmelt niet met de weelderige muziek. De schoonheid van de muziek schuurt tegen de grauwte aan en lijkt de enige houvast in deze mistroostige wereld. Het maakt Norma tot een opera die ondanks de drie uur geen minuut verveelt, vormelijk kilte uitstraalt en imponeert dankzij het inzetten van de autowrakken maar bovenal muzikaal overweldigend prachtig is en je vol bewondering voor vooral beide sopranen de koude nacht in stuurt.
Norma van De Munt speelt – door de aangescherpte coronamaatregelen – enkel vanavond (23 december 2021) nog in De Munt. De voorstelling zal binnenkort als streamversie aangeboden worden op de site van De Munt. Alle info: demunt.be
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
