Mise en place: een grijnsstuk over de twee (l)ettertjes die samen ‘ik’ vormen

Compagnie Barbarie en Theater Stap broedden in Het Paleis op een stuk dat zesjarigen doet kraaien en volwassenen doet grijnzen. Missie geslaagd.

Luc Loots komt in zijn eentje, zoekend en met een grote glimlach, de kale scène op. Daarmee vat hij meteen de baseline van deze voorstelling samen: blijven glimlachen tijdens het zoeken. Wat wordt gezocht? Het woord dat uit twee (l)ettertjes bestaat: ‘ik’ én het zoeken van een (tijdelijke) uitgang uit dat ik.

Michiel Van Cauwelaerts decor oogt als een kale wachtruimte met twee stevige nooddeuren en zwarte gaasgordijnen waarachter zich dansende discorobots en springende benen lijken te verschansen. Wie reeds fronst bij het lezen over deze gekte: dat is nergens voor nodig. De heerlijk prettig gestoorde dames van Compagnie Barbarie – zijnde: Liesje De Backer, Karolien De Bleser, Amber Goethals, Lotte Vaes en Sarah Vangeel – weten hun wonderlijk waanzinnige fantasieën tot een gebald stuk te maken, met de al even prettig gestoorde medewerking van de acteurs van Theater Stap.

Met een broertje dood aan conventies, vooroordelen en te zware filosofische overpeinzingen stappen ze met de frisse en amper door levenservaring en maatschappelijke conventies besmeurde logica van een zesjarige de scène op.

‘Is ik hier?’ is de eerste absurde vraag waarop ernstig nagedacht wordt, tijdens een kringgesprek rond een prop die iemand uit de hemel naar de aarde keilde…. Vervolgens valt ‘een anderstalige’ (vertolkt door Sarah Vangeel) de zaal binnen waarna zich geestige discussie ontspint over ‘ik’ en het Franse ‘je’. Wanneer blijkt dat Amber Goethals toch niet zo aanwezig lijkt voor de anderen, wordt er een nieuwe binnenkomst gerepeteerd. Van een leien dakje loopt dat geenszins. Ineens komt haar gegroeid lichaam zonder hoofd binnen. Dan maken alleen haar benen een springende entree…. Meer en meer lijk je in een zeer vreemde droom terecht te komen.

Ciska Thomas’ elektronische soundscape – die elegant balanceert tussen vrolijk, spacey en onheilspellend – krikt de droomsfeer op, het decor transformeert steeds meer en ook de lichten tasten al flakkerend hun ‘ik’ af. Probeer niets te begrijpen, probeer gewoon te genieten van de huppelende broeken, de gespeelde verwarring, de galante dame (Karolien De Bleser) die altijd te laat komt en de anderstalige dame die op zoek naar een uitweg uit de situatie en zichzelf verdwaalt in de neus en het snot van een medespeelster Leen Teunkens (uiteraard verzinnen we dit niet.)

Rik Van Raaks meerstemmige ‘ik’-rap is een heerlijk hoogtepunt. Net als het moment waarop Ann Dockx een brief aan haar ‘ik’ voorleest en vervolgens vlug opeet. De Barbariedames zorgen dat het ritmen ooit stokt, de Stap-spelers zorgen voor de nodige guitige en gevoelige interventies. Daar hadden ze gerust nog meer ruimte voor mogen opeisen.

Kinderen kraaien, volwassenen kijken grijnzend toe. Mise en place is een zeldzaam plezierige schop tegen het ego en een welgekomen fantasierijke vlucht uit het eigen ik. Wat hebben we geleerd? Dat grijnzen om je ‘ik’ zo deugddoend kan zijn én dat Cie Barbarie plus Theater Stap de broodnodige fantasie plus het lef in huis hebben om jeugdtheater uit het te vaak pedagogische hoekje te peuteren, het over de grenzen van de werkelijkheid te tillen en het publiek mee te nemen op een fantasierijke en verbeeldingsprikkelende trip die naast onderhoudend ook louterend is.