Liefde overwint níét alles: danscollectief Peeping Tom debuteert met kolkende opera ‘Dido & Aeneas’

Het Brusselse danscollectief Peeping Tom debuteerde deze week in Le Grand Théâtre de Genève met een geestig, pakkend en prachtig gezongen Dido & Aeneas.

‘Cahn does it again!‘, dachten we toen dit frisse operadebuut ons laptopscherm deed bruisen. Misschien doet de naam Aviel Cahn geen belletje (meer) rinkelen, maar deze man zette tussen 2009 en 2019 Opera Vlaanderen terug op de kaart als een eigenzinnig, eigentijds en avontuurlijk operahuis. Elke première woonde hij bij vanuit ‘de cockpit’. Zo noemde hij de zijloge vlakbij en boven de scène van waaruit hij een perfect zicht had op het podium én de zaal. In 2019 nam hij afscheid van Opera Vlaanderen om in zijn geboorteland Le Grand Théâtre de Genève te leiden.

Maar hij vergat de Belgen niet. Pandemie of niet, hij loodste het Brusselse danscollectief Peeping Tom naar Zwitserland en stelde de grootse scène en enkele fabuleuze zangers ter hunner beschikking om een versie van Henry Purcells iconische – en heerlijk melancholische – opera Dido & Aeneas (1688) te maken.

Regisseur en choreograaf Franck Chartier posteert de hele opera in het ruime, statige slaapvertrek van de voormalige zangeres en koningin Dido, flamboyant vertolkt door de Belgische sopraan Eurudike De Beul. Zij ontfermt zich over de aangespoelde Romeinse krijger Aeneas. Al is het amoureus rollebollen van korte duur. Met lede ogen moet Dido toezien hoe haar geliefde Aeneas terugkeert naar de oorlogsvelden. Dit is de plot van een opera die amper veertig minuten duurt. Gelukkig beschikt Chartier over meer dan voldoende verbeelding en passie om de plot uit te werken tot een beklijvende ‘dansopera’ van anderhalf uur.

Chartier toont zich een kei in het verweven van dans doorheen een verhaal zonder dat verhaal te kapen of te breken. Zangers Marie-Claude Chappuis (Dido), Jarrett Ott (Aeneas/Sailor), Emöke Baráth (Belinda) en Marie Lys voeren de gezongen partijen uit, terwijl De Beul en haar collega’s van Peeping Tom het acteer- en danswerk voor hun rekening nemen. Dat levert een kolkende opera op waarin voortdurend wat verrassends te zien of te horen is.

De dansers walsen met schilderijen of barsten met heel hun lijf in tranen uit terwijl ze minutenlang een kopje thee inschenken tot er een theevijver op de scène ontstaat. Of ze maken een bed op al waaierend met tientallen lakens waarmee Dido haar liefdesverdriet tevergeefs tracht te stelpen. Of de dansers rouwen met lichamen waardoorheen voortdurend schokkerige golfjes trekken. Chartier bedient zich in Dido & Aeneas dankbaar van Purcells kringelende en van emotie zinderende melodieën om zijn dansers met die muziek – meesterlijk uitgevoerd door Emanuelle Haïms Le Concert d’Astrée – aan te vuren. Aan Purcells compositie voegt componist Atushi Sakaï bovendien wervelende muziek toe die vurig de confrontatie aangaat met het origineel.

Zelfs de streamversie is een waar genoegen om naar te kijken en te luisteren. Chartier toont zich allerminst een slaaf van Purcells verhaal, maar plaatst er, onder meer met bergen goudzand en een kannibalistische danseres, een eigen, visuele interpretatie tegenover. Hoe mooi de frase ‘liefde overwint alles’ ook klinkt: ze klopt niet. Geweld en oorlog overheersen de liefde (en de kunsten) te vaak. Wat dan nog rest, is ontheemd turen over het slagveld. Dat eindbeeld treft als een mokerslag.

Peeping Tom tekent in Dido & Aeneas voor een adembenemend kleurrijke, imposante en intens tedere vormgeving van dat slagveld. We zijn zeker dat ook directeur Aviel Cahn, vanuit zijn cockpit in Le Grand Théâtre de Genève, tevreden was.

Didon et Énée – Avant-goûtGrand Théâtre de Genèvehttps://www.youtube.com/user/GrandTheatreGenevevideo1132001.0YouTubehttps://www.youtube.com/360480https://i.ytimg.com/vi/r1N75dbVLdw/hqdefault.jpg