Bosse Provoost en Ezra Veldhuis sleutelen aan een theatertaal die bijna beeldende kunst is. Indoor Weather, dat tijdens Love At First Sight – een festival dat jonge makers in de kijker plaatst – in première ging, is daar een intrigerend voorbeeld van.
Alsof je kindertijd echoot in de Bourla. Zo klinkt het geluid dat een vreemdsoortige ‘spotlichtenmachine’ – die laag boven de scène hangt – produceert terwijl het publiek de zaal binnnkomt. Het geluid klinkt als een kort fragment uit de begintune van de televisieserie The A-Team. Terwijl dat fragmentje herhaald wordt, beent een mannetje (Benjamin Cools) in pikzwart astronautenpak ijverig over de scène. Het astronautenpak hangt vol zwarte elektriciteitssnoeren. Acteur Nathan Ooms ligt intussen roerloos op de scène. Actrice Lobke Leirens vindt houvast bij de houten stok waarmee eeuwen geleden, al stampend op het podium, het begin van een voorstelling werd aangekondigd. En actrice Kristien De Proost draagt evengoed een zwart astronautenpak. Al mompelend stofzuigt ze alle lege pluchen zeteltjes in de zaal.
Voilà. Dat is het beginbeeld. En het eindbeeld. Wat daartussen gebeurt, zal elke toeschouwer anders navertellen. Want kijken en zelf de betekenis verzinnen bij wat je ziet, is de boodschap.
Je ziet Ooms neerzijgen telkens er oranje gruis uit de toneeltoren valt. Daarna krabbelt hij meteen recht en danst langsheen een van de acht trekken. De trekken zijn de op en neer beweegbare metalen staven die aan touwen in de toneeltoren hangen en waaraan spots en achterdoeken opgehangen worden. In de meeste voorstellingen blijven de trekken onzichtbaar. Hier spelen ze de hoofdrol en bewegen voortdurend sierlijk op en neer, met dank aan alle spierkracht van de technici die op de loopbrug hoog in de toneeltoren staan.
Lobke Leirens transformeert tot een kruipend kotsdier dat de scène in een fluorescerend braakland herschept terwijl er zich een regenboog in de Bourla vormt.
Je ziet Leirens transformeren tot een kruipend kotsdier dat de scène in een fluorescerend braakland herschept terwijl er zijn – dankzij veel rook en een subtiele lichtregie – een regenboog in de Bourla vormt.
Je ziet hoe De Proost ijverig de hele schouwburg stofzuigt terwijl ze een Engelstalige tekst mompelt over transformatie en het verschil tussen leven en dood. Het is zo zonde te moeten schrijven dat je enkel na het lezen van het programmablaadje achterhaalt dat De Proost dichtregels van de Deense dichteres Ingr Christensen zegt…
Je kijkt je ogen uit en speurt naar betekenis. Omdat Provoost en Veldhuis de hoofdrol geven aan de toneelmachinerie – licht, geluid, de trekken – lijkt het theater de ‘vertolker’ van een niemandsland na de zoveelste klimaatramp. Er dwalen nog enkele mensen rond maar zij staan ten dienste van het theater en hun waanzin. Denk je.
Indoor Weather intrigeert. Maar dit visuele pareltje kan iets meer inhoudelijke geheimen prijsgeven zodat toeschouwers tijdens de voorstelling niet stiekem hun toevlucht nemen tot het programmablaadje om enigszins te begrijpen wat ze beleven. ‘Beleving is genoeg!’, bloklettert dat programmablaadje.
Een visueel pareltje dat iets meer geheimen mocht prijsgeven zodat toeschouwers tijdens de voorstelling niet stiekem hun toevlucht nemen tot het programmablaadje.
Ja, deze wereld heeft een A-Team nodig. En ja, de wereld heeft kunstenaars nodig die ons daar op de meest verrassende en beeldschone manieren op wijzen. In die zin is Indoor Weather absoluut geslaagd. Maar in rampspoed is enige houvast wenselijk. Dat mis je een beetje. Niet om het begrijpen te vergroten maar vooral om de beleving te intensifiëren.
Indoor Weather van Toneelhuis reist tot 25 mei door het land. Alle info: toneelhuis.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
