Het nieuwstedelijk doet Hoop leven

2015/11/28, Leuven, voorstelling Hoop van Het Nieuwstedelijk. Geschreven door Stijn Devillé. foto's katrijn van giel © Katrijn Van Giel
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Stijn Devillé doet het weer, een stuk maken waarvan je stiekem maar o zo hartgrondig hoopt dat het Vlaamse en Federale halfrond het op de agenda plaatsen als verplichte avondactiviteit voor alle parlementsleden. Het derde luik van de crisistrilogie geeft niet alleen hoop op een betere samenleving maar ook op een mooie, boeiende toekomst voor het kersverse stadstheater Het nieuwstedelijk.

The Play = Hoop

Gezelschap = Het nieuwstedelijk

In een zin = Het derde luik van de crisistrilogie geeft niet alleen hoop op een betere samenleving maar ook op een mooie, boeiende toekomst voor het kersverse stadstheater Het nieuwstedelijk.

Hoogtepunt = De apotheose waarin Gwendolyn Lallemand het spreekgestoelte van het parlement bestijgt en de toespraak houdt waar, buiten het theater, de ganse wereldbevolking op hoopt.

Quote = ‘Utopieën

Kunnen de manier waarop

De wereld vandaag draait

Ontmaskeren

Als slechts één

Van vele mogelijkheden

We leven niet

In een tijdperk van verandering

We leven in een verandering

Van tijdperk

Dit zal veel van ons vragen

Het zal op grote weerstand stoten

Maar het kan

We sturen mensen naar de maan

We zenden missies naar mars

Wir schaffen das

We moeten eigenlijk alleen maar

Beslissen

Dat we het ook willen.’

Meer info: www.nieuwstedelijk.be

‘Het klimaatakkoord dat in december 2015 gesloten werd, is dode letter gebleven’, aldus Gwendolyn Lallemand (straf vertolkt door Sara Vertongen). Zij is anno 2018 minister van economie en energie voor de liberale partij in Hoop, het derde luik van de cirsistrilogie die Stijn Devillé de afgelopen jaren bij elkaar pende en regisseerde. Na Hebzuchten Angstwas het de hoogste tijd voor Hoop. Die hoop schuilt in een stuk dat aan een rotvaart voorbijraast en je gaandeweg helemaal doet geloven in een nieuwe organisatie van de gehele samenleving. Je krijgt hoop. Eindelijk.

u003cstrongu003eEen stelletje wereldverslechteraarsu003c/strongu003e

Zes maanden geleden loodste Devillé zijn toenmalige Leuvense muziektheatergezelschap Braakland/ZheBilding in een nieuw avontuur met het toenmalige Hasseltse De Queeste. De twee huizen versmolten tot ‘Het nieuwstedelijk’, een stadstheater dat vanuit Leuven, Hasselt en Genk opereert en hoopt om de (toekomstige) samenleving al theater makend mee vorm te geven. De artistieke leider van De Queeste, Christophe Aussems, staat in Hoop op de scène als gemeentesecretaris Nico Mathys. De man loopt zich voor burgemeester Luk Ackermans (een heerlijk doortastende Tom Van Bauwel) het hart haast letterlijk uit zijn lijf. Haast letterlijk. Net op het moment dat hij dreigt te crashen en de burn-out al voor zijn ogen zwijmelt, stapt hij uit de mallemolen. Intussen trachten ook de andere personages de vernietigende draaikolk waarin ze meegesleurd worden te ontspringen. Ze zien steeds meer in dat ze ‘wereldverslechteraars’ in de plaats van wereldverbeteraars zijn.

u003cstrongu003eEen stuk (gekruid met humor en dans) dat dendert, raakt en prikkelt en aantoont hoe de top eigenlijk de dieperik isu003c/strongu003e

Dat woord, ‘wereldverslechteraar’, wordt hen door de piepjonge en ambitieuze Egon Starck in het hart gefluisterd. Starck wordt ijzig en ijzersterk vertolkt door Maarten Ketels. Al rollend op een zelfbalancerende elektrische scooter zet hij een ietwat bizar want robotachtig bewegende en starende man neer. Hij gelooft radicaal in een andere samenleving. Daarom denkt én leeft hij radicaal anders. Terwijl ministers, burgemeesters, secretarissen en directeurs van belangrijke energiebedrijven roofbouw plegen op hun lichaam en land, gaat hij haast aandoenlijk zorgzaam om met zijn lichaam en daardoor ook met zijn omgeving.

Het bittere is dat die zorgzaamheid vooral gegrijns oogst bij de andere personages. Zij komen pas tot inzicht wanneer ze voelen dat ze ten onder gaan aan hun handelen. Dit is de kwaal waar onze samenleving momenteel aan lijdt. Stijn Devillé schetst dit helder en op een manier die dramaturgisch vakmanschap verraadt. Zijn stuk (subtiel gekruid met humor en dans) dendert, raakt en prikkelt. Precies omdat de personages méér zijn dan machthebbers of dragers van ideeën. Het zijn mensen van vlees en bloed die ergens ‘op weg naar de top’ vergaten dat ze van vlees en bloed zijn en daar steeds meer de gruwelijke gevolgen van dragen. De top blijkt de dieperik te zijn, op persoonlijk en maatschappelijk vlak.

u003cstrongu003eSchrijnend dat zulk een stuk vier sterren moet krijgenu003c/strongu003e

Het stuk duurt twee uur en vijf minuten en zuigt je naar het puntje van je stoel gedurende bijna twee uur. De kale scène oogt gezellig cabaretesk dankzij een scènebreed, goudkleurig koordjesgordijn, een diepblauw achtergordijn en een muziekband (op een verrolbaar podiumpje) die dapper doorspeelt en alles van een zalvende soundtrack voorziet, behalve de scènes waarin het leven letterlijk stilstaat… De scène oogt niet alleen cabaretesk, het stuk is ook gestructureerd als een razende opeenvolging van ‘sketches’. Devillé wisselt erudiete gesprekken af met grappige en van emotie zinderende babbels. En choreograaf Natascha Pire kruidt het geheel met een gebarentaaldans die de boodschap hartgrondig verbeeldt. Het is prachtig en het zet aan het denken. Al mist Devillés regie in het laatste kwartier de heldere strakheid die de rest van het stuk zo spannend, sappig en adequaat maakt. Er wordt net te veel gedanst en georeerd tegelijkertijd. Te veel informatie werd nog gauw gelanceerd terwijl de kern reeds door het knappe verhaal en de pakkende toespraak van Lallemand verteld is: zo kan het niet langer.

Dit stuk verdient absoluut vier sterren maar eigenlijk is dat schrijnend. Het is schrijnend dat zulk een haast tragikomisch verhaal moet verteld worden omdat het in de realiteit wortelt. Het zou een groteske cabaretshow kunnen zijn, maar het is de werkelijkheid. Het is een verhaal waar we vandaag allemaal aan meeschrijven: we doen door tot we net niet neervallen, we draaien mee (en dol) in de drukte om te blijven renderen. Leren stilstaan en leren delen in de plaats van racen en pakken wat we kunnen pakken, dat is de boodschap van deze geweldig fijne theateravond, mét een geweldig dreunende boodschap die de (valse?) hoop aanwakkert dat het klimaatakkoord misschien toch meer dan dode letters zal opleveren.

Els Van Steenberghe

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content