‘Het huwelijk’ van Tibaldus: pas na het zingen de kerk uit

© Pieter Dumoulin
Jorik Leemans
Jorik Leemans Freelancejournalist

Kan je iemand anders worden omdat je in die rol geforceerd wordt? Theatergroep Tibaldus onderzoekt het meerstemmig en uit balans in Het Huwelijk.

Twee jaar na Yvonne, Prinses van Bourgondië brengt het jonge theatergezelschap Tibaldus opnieuw een stuk van de Poolse schrijver Witold Grombowicz op de planken. In Het Huwelijk lijkt de groep onder leiding van regisseur Timeau De Keyser echter meer zijn stem gevonden te hebben. Of zeggen we beter stemmen?

Als rode draad doorheen de voorstelling lijmen spelers Sander De Winne, Lieven Gouwy, Simon De Winne en Katrien Valckenaers de voorstelling aan elkaar met prachtige polyfonische gezangen. Wat niet gezegd kan of mag worden, wordt vertaald in harmonieuze meerstemmigheid. In een vingerknip waan je je in een groteske kathedraal. Een bruiloft voelt plots veel plechtiger, een begrafenis veel indringender.

Laat dat ook meteen het centrale idee van de voorstelling zijn. Meer dan hun stem kregen de acteurs immers niet van hun regisseur. Het speelveld van Tibaldus wordt afgebakend door vier lijnen witte tape en een groot, wit doek aan de achterzijde van het podium. De Keyser laat zijn acteurs spelen met hun woorden, want dat is tenslotte wat onze identiteit bepaalt. Een koning is pas koning als anderen hem zo kronen, een verloofde pas een verloofde als ze zo wordt genoemd.

Net om die reden staat het huwelijk centraal in het stuk van Grombowicz. Hoewel het gaat om niet veel meer dan enkele wederzijdse beloftes, verandert iemands leven compleet na een bruiloft. Tijdens het stuk gaat De Prins (Ferre Marnef) dan ook op zoek naar wie hij is door te trouwen. Na jaren van oorlog buiten de landsgrenzen keert hij terug naar het ouderlijke kasteel. Daar weet hij niet meer wie hij is of zou moeten zijn. Hij is zijn ‘stem’ verloren. Door onder meer zijn vader te imiteren en de adviezen van zijn vriend Wladzio (Hendrik Van Doorn) wint hij gestaag zijn rol terug.

Marnef weet te overtuigen als zoekende jongeman met een zichtbaar spelplezier en natuurlijke nonchalance. De echte hoofdrol van het stuk eigent Katrien Valckenaers zich echter toe met haar vertolking van De Dronkaard. Wanneer ze als ‘zwijn’ wordt bestempeld, barst de actrice haast letterlijk uit haar lijf en verstoort ze meer dan eens – op gestoorde maar uitmuntende wijze – de sfeer binnen de stadsmuren.

Marnef en Valckenaers kunnen door de vrijheid van Het Huwelijk hun potentieel tonen, maar van de andere spelers komen niet alle woorden even hard binnen. Die onevenwichtige balans zorgt ervoor dat bepaalde scènes niet naar behoren resoneren. En dat is jammer: met onder meer een prachtige openings- en slotscène toont het Tibaldus van De Keyser namelijk dat ze veel potentieel hebben om een uitdagende speler binnen de theaterwereld te zijn.

Als er nog wat geschaafd kan worden aan de afwerking en de vertolking van enkele rollen, is Het Huwelijk zeker de moeite voor zij die een verkwikkend avondje theater willen zien. Voor de gezangen alleen al, zal u willen blijven zitten tot aan het einde van de viering. Op goede en kwade dagen, in ziekte of gezondheid.

We geven u ons woord.

Love at First Sight

Deze voorstelling werd vertoond tijdens de derde editie van het festival Love at First Sight. Verspreid doorheen Antwerpen tonen jonge makers wat ze in hun mars hebben. Het festival, waar het werk van jonge podiumkunstenaars centraal staat, wordt georganiseerd door een tijdelijke alliantie van Arenberg, Zuidpool, Toneelhuis, De Studio, Kultuurfactorij Monty, d e t h e a t e r m a k e r en Troubleyn/Jan Fabre. Ook deSingel en Het Bos werken mee aan deze editie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content