Wat gebeurt er wanneer je een dolgedraaide acteur loslaat op een stel perfect zingende en swingende muzikanten? Twee scenario’s zijn mogelijk: complete chaos of extra vuur. Dominique Van Malder kiest als keetschopper bij Ride This Train voor het tweede scenario in Johnny Cash. The Man and The Music.
Enkele minuten na het aanvangsuur stappen zes paar sobere cowboyboots – wat gehavend door veelvuldig gebruik – de krappe concertscène op. Achter hen: een paar karamelbruine cowboyboots waarin bloemen zijn gegraveerd. Deze boots blinken en ogen als nieuw.
De zes paar sobere laarzen zijn de schoenen van Koen D’Haene (zang), Els Meurisse (zang), Piet Clarysse (gitaat), Wouter Droesbeke (gitaar /mondharmonica), Luc Byttebier (basgitaar) en Dick Vanhoegaerden (percussie). De zes vormen Ride This Train, een Johnny Cash-tributeband uit Harelbeke.
Na een aantal jaren ‘warmdraaien’ op de meest uiteenlopende plekken (van de Scala in Kortrijk tot het festivalpodium van Grensrock 2017 in Menen) wilde de band graag de theaters in duiken, mét een ervaren rot. Via een tip van acteur Wim Willaert, die als lid van de band De Dolfijntjes dezelfde manager heeft als Ride This Train, vond de groep Dominique Van Malder.
Van Malder, een al even grote fan van de iconische countryzanger te zijn als de mannen van Ride This Train, stelde voor om niet Cash te vertolken; maar een man die denkt Cash te zijn. Zo gezegd, zo gedaan. En dus wordt de band elke avond aangekondigd door Dominiek Vandevenne – tevens de auteur van de tekst die Van Malder als Franky de zaal in spuwt – die er fijntjes aan toevoegt dat ‘Franky een jongen is met psychische problemen en met de band mee mag op tournee omdat hij dan geen andere dommigheden uithaalt’.
Franky heeft zijn eigen hoekje op het podium, waar hij zijn kabasje vol booze posteert naast een kleine koelkast met extra drank en de flichtcase vol percussie-instrumenten die hij ‘creatief’ gebruikt. Lees: om zijn biertjes mee te ontkurken.
Zo woest Van Malder over de scu0026#xE8;ne beent tijdens zijn scu0026#xE8;nes, zo subtiel houdt hij zijn spel wanneer de band aan zet is. Die band is duivels goed.
Johnny Cash ging de geschiedenis in als ‘the man in black’ en dus dragen alle mannen zwarte kleren. Van Malder verfde zelfs zijn blonde bles, zijn bakkebaarden én zijn wenkbrauwen zwart. Els Meurisse draagt een rood jurkje. Zij wordt door Franky tot ‘June’, de grote liefde van Cash, herdoopt tijdens een van zijn ‘vertelmomenten’. Die momenten, waarin Franky de hoogte- en dieptepunten uit Cash’ bewogen leven vol drank, drugs en liefde vertelt én herbeleeft, zijn naadloos verweven met de liedjes. Al mocht er gerust meer variatie in de op de duur voorspelbare structuur (een nummer, een stukje tekst, een nummer, een stukje tekst …) gebracht worden.
Van Malder zorgt in zijn spel wél voor variatie en gaat als Franky steeds wilder en emotioneler te keer. Maar, zo woest hij over de scène beent tijdens zijn momenten, zo ingehouden is zijn spel (en zang) wanneer de duivels goede band aan zet is. Als je met de ogen dicht luistert (wat eigenlijk een slecht idee is omdat je dan de fratsen mist die Franky intussen uithaalt én omdat je de geamuseerde blikken van de muzikanten naar elkaar en naar Van Malder mist), dan hoor je met hoeveel overgave, perfectie en zorg deze band zich aan de Cashnummers waagt.
Naast klassiekers zoals Ride This Train, Get Rhythm , Sunday Morning Coming Down en Ring of Fire (dit nummer kunt u na de voorstelling nooit meer beluisteren zonder aan een welbepaald lichaamsdeel te denken…) wagen ze zich ook aan minder bekend werk zoals Loading Coal waar, alweer, een geweldige anekdote bij hoort. Iets over pissen en zingen in het bijzijn van Keith Richards…
Van Malders personage blijft te veel louter een ingang om het leven van Cash te vertellen maar over de drijfveren van Franky kom je bitter weinig te weten. Da’s jammer.
Twee dingen ontbreken om van dit theaterconcert een perfecte voorstelling te maken: ruimte voor Van Malder om het personage Franky – dat geïnspireerd is op een man die Van Malder ontmoette tijdens een van zijn projecten in het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain – meer diepgang te geven. Nu blijft het personage te veel louter een ingang om het leven van Cash te vertellen. Over het leven en de drijfveren van Franky kom je bitter weinig te weten. Dat is jammer, want net in die figuur van Franky ligt een reden waarom Cash’ muziek blijft helen. Die reden had iets meer ruimte morgen krijgen.
Het tweede ‘gebrek’ is ook een compliment: Dhaene zingt te goed en dat valt vooral tijdens het slot op, wanneer Van Malder als een gecrashte Cash / Franky op het podium zit terwijl D’Haene en Els Meurisse Hurt brengen. Het is een prachtig gezongen versie, een tikkeltje te prachtig dus. In de stem van D’Haene zit meer kracht dan in de stem van Cash toen hij dit nummer zang, vlak voor zijn dood in 2003.
Dat hoor je als je met gesloten ogen luistert. Maar van zodra je de ogen opent, zie je Van Malder zitten. De verf waarmee hij zijn wenkbrauwen kleurde, is een zwarte smurrie op zijn gezicht geworden. Zijn zwarte hemd hangt vol wit ‘poeder’. Het podium ligt bezaaid met pillen. Ineens doet Hurt evenveel pijn als toen Cash het zong. Respect.
video1.0Vimeohttps://vimeo.com/Ride This Train & Dominque Van Malder – JACKSON – Van Gils & Gasten / één – 11.03.2019Geert Decockhttps://vimeo.com/user962387350basic
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Part of the Theatertour 2019 – All info on www.ridethistrain.behttps://i.vimeocdn.com/video/767452019_640.jpg640360https://i.vimeocdn.com/filter/overlay?src0=https%3A%2F%2Fi.vimeocdn.com%2Fvideo%2F767452019_640.jpg&src1=http%3A%2F%2Ff.vimeocdn.com%2Fp%2Fimages%2Fcrawler_play.png2019-03-15 05:15:07324139755/videos/324139755
Johnny Cash. The Man and the Music van Ride This Train reist nog tot 27 april 2019 door Vlaanderen. Alle info: www.ridethistrain.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
