In 2008 werd Magne van den Bergs tekst De lange nasleep van een korte mededeling bekroond met de H. G. Van der Viesprijs, een Nederlandse toneelprijs. Twaalf jaar later bewijst het Antwerpse collectief De Roovers waarom de tragikomische tekst zo lekker is om te spelen (én om te beleven).
‘Dankjewel om te komen. In deze tijden is het extra bijzonder om publiek in de zaal te zien zitten!’, prevelde Sofie Sente gauw na het warme applaus dat De lange nasleep van een korte mededeling dit weekend kreeg in de NTGent-schouwburg. Daarop volgde nóg een applaus. Van de acteurs voor hun publiek, en vice versa. Iedereen was even hard ontroerd. ‘Allez, tot in het café!’, voegde Luc Nuyens er nog olijk aan toe alvorens we rij na rij en op gepaste afstand van elkaar de zaal en de schouwburg uit schuifelden.
Het warme applaus klonk nog na in de oren en het rakende slotbeeld – Sara De Bosschere die met grote ‘help, ik ben volstrekt alleen in dit leven!’-ogen de leegte in staart – gloeide nog na op het netvlies. Met die blik bezegelde ze een heerlijk woordenspel dat amper een uurtje eerder aanvatte. De Roovers gooiden in deze coronacrisis hun plannen overboord en kozen er, als repertoirelovers pur sang, resoluut voor om toe te geven aan een oud verlangen dat perfect coronaproof bleek. Ze zouden met de kern van hun collectief – bestaande uit Luc Nuyens, Robby Cleiren, Sofie Sente en Sara De Bosschere – de in 2008 bekroonde tekst van de Nederlandse theaterauteur Magne van den Berg ensceneren.
Het werk van deze Nederlandse schrijfster wordt gekenmerkt door op het bot afgeschaafde zinnen (die het vaak met een absoluut minimum aan leestekens moeten doen). De zinnen tonen in al hun eenvoud een vlijmscherp portret van de met liefde, met zichzelf, met het leven, met de medemensen worstelende mens toont. De portretten zijn bovendien zo voortreffelijk gekruid met humor en zo slim opgebouwd dat ze bijna altijd in verkwikkelijk theater uitmonden dat je een lach ontlokt terwijl je met gemengde gevoelens het geworstel (h)erkent.
De Roovers gooiden in deze coronacrisis hun plannen overboord en kozen er, als repertoirelovers pur sang, resoluut voor om toe te geven aan een oud verlangen dat perfect coronaproof bleek: de in 2008 bekroonde tekst van de Nederlandse theaterauteur Magne van den Berg ensceneren.
Dat typeert ook De lange nasleep van een korte mededeling. Daarin doet Jon in de openingsscène de mededeling aan zijn vrienden Sjon, Johan en Louise dat hij ‘met het idee loopt om hier weg te gaan’. Wat ‘hier’ precies is, vult van den Berg niet in. De Roovers ook niet. Het enige wat De Roovers wijzigen, is de naam van de personages. De vier spreken elkaar met hun eigen namen aan. Het personage dat ze spelen, leunt ook zachtjes bij hun eigen persoonlijkheid aan.
In een decor dat makkelijk in een kleine camionette past – twee witte wanden, elk bestaande uit vier platen, die een hoek van een kamer lijken te suggereren – tonen De Roovers waarin ze excelleren. Met niets in de handen, niets in de zakken en een mond vol perfect afgewogen woorden scheppen ze een universum waarin, in dit geval, vier mensen verloren lopen omdat die ene mededeling tot een heus sneeuwbaleffect leidt. Want elke vriend interpreteert de mededeling op zijn manier. Elke vriend denkt dat hij (of zij) de oorzaak van dat vertrek is. Door die reacties leggen alle vrienden gaandeweg hun verborgen gevoelens en frustraties bloot.
Een intieme theateravond die heel klein begint en voor je verwonderende ogen ontaardt in een – overigens heel knap belichte – rollercoaster van emoties.
Wat uiteindelijk rest, is een slagveld vol gebroken woorden, vertrappelde verlangens, vermorzelde dromen, aan stukken gereten vriendschappen en de wezenloze blik van die ene die zich alles het hardst aantrok, die alles het hardst wilde redden en daardoor het meest verloor. Wat rest voor het publiek? Bewondering voor een stel topacteurs die, na meer van twintig jaar samenwerken, duidelijk ook vrienden zijn die elkaar door en door kennen. Ze kruiden elke zin van van den Berg met die levenservaring, met hun subtiel tekstgevoel en galant humorgevoel. Dat resulteert in een intieme theateravond die heel klein begint en voor je verwonderende ogen ontaardt in een – overigens heel knap belichte – rollercoaster van emoties. De lange nasleep van een korte mededeling is een erg onderhoudend portret van (en waarschuwing voor) de ontploffing van een vriendenclubje. Gelukkig blijft het clubje dat De Roovers vormen dapper overeind, na twintig jaar vol voor- en tegenspoed plus een pandemie…
video1.0Vimeohttps://vimeo.com/De lange nasleep van een korte mededeling – teaserde Roovershttps://vimeo.com/deroovers0pro
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De Roovers kiezen er uitdrukkelijk voor om in deze bijzondere tijd een korte voorstelling met beperkte crew en dito decor te brengen. Niks in de handen, niks in de mouwen. Het stuk vraagt dat ook niet. Het is “coronaproof” in sé; zonder in te boeten aan theatrale en artistieke kwaliteit. De lange nasleep van een korte mededeling stond al langer op ons verlanglijstje, de flexibiliteit ervan maakt het net nu uitermate geschikt.
Tekst: Magne van den Berg
Van en met: Robby Cleiren, Sara De Bosschere, Luc Nuyens en Sofie Sente
Scenografie: Stef Stessel
Kostuums: Pynoo
Lichtontwerp en techniek: Bert Vermeulen
Teaser: Dries Engels (STORMHALS)https://i.vimeocdn.com/video/973786284_295x166.jpg295166https://i.vimeocdn.com/filter/overlay?src0=https%3A%2F%2Fi.vimeocdn.com%2Fvideo%2F973786284_295x166.jpg&src1=http%3A%2F%2Ff.vimeocdn.com%2Fp%2Fimages%2Fcrawler_play.png2020-10-12 08:53:15467351239/videos/467351239
De lange nasleep van een korte mededeling van De Roovers reist nog tot 26 januari 2021 door Vlaanderen en Nederland. Alle info: deroovers.be De tekst van de voorstelling is hier te raadplegen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
