De KVS-bewerking van de roman Drarrie in de nacht is een visueel en muzikaal uitmuntend gecomponeerde trip die aanvoelt als een waanzinnig feestje. Met dank aan een stel hartveroverende patsers.
Zaterdagavond 3 februari 2018. Het podium van de KVS is een kale, zwarte vlakte, helwit verlicht door een achterwand van tl-lampen. Op het speelvlak staat een smal verhoog met enkele microfoons, aan de uiteinden muziekinstrumenten, waaronder drums en transparante wastrommels.
Een minuut voor aanvang van Drarrie in de nacht ontstaat er rumoer in de zaal. ‘Ja, Saïd!!!’, tiert iemand vanuit de zaal naar het podium, richting Saïd Boumazoughe, die naast Fikry El Azzouzi, Rashif El Kaoui en Junior Akwety op het smalle verhoog zit, de rug naar het publiek. De kreet doet Boumazoughe om zijn as draaien. Hij draait terug, kijkt veelbetekenend naar zijn collega-acteurs, deelt wat stoere meppen uit en…
Mthombeni worstelt met het helder aanzetten van het verhaal en de personages. Je tuimelt van fragment in fragment, begrijpt de teksten niet altijd en pas gaandeweg herken je de contouren van een verhaal.
… dan arriveren regisseurs Adil El Arbi en Billal Fallah in de zaal. Het duo komt supporteren voor Boumazoughe, een van de hoofdrolspelers in hun jongste film Patser. Al jaren doet deze acteur zijn stinkende best, onder meer met zijn eigen collectief NoMoBs, om voet aan de grond te krijgen in het podiumlandschap. Dat lijkt eindelijk te lukken.
Gelukkig maar, want Boumazoughe bewijst in deze Drarrie in de nacht dat hij een patser is die een zaal kan opwinden met stoere moves en borende blikken. Maar evengoed kan hij imponeren met een rauwe monoloog waarbij hij weinig meer doet dan rustig staan en het gebroken hart van zijn personage Fouad laten spreken.
Nu ja, ‘rustig staan’ is er in deze bewerking van Fikry El Azzouzi’s succesroman Drarrie in de nacht niet bij. Regisseur Junior Mthombeni (die vorig jaar het bezwerende Malcolm X maakte) weigert het verhaal na te vertellen, maar bouwt scènes op als waren het songs.
We dolen met de drarries – straattaal voor makkers – langs hun hangplekken in de nacht: de wasserette, het café van Vuile Marie … Muzikant Cesar Janssens doet het hart van de voorstelling hevig bonken door op drums te meppen, aan wastrommels te draaien en in plastic buizen te blazen. De soundscape die hij zo maakt, stoomt en pompt terwijl intrigerende lichtfiguren en een zéér kwaliteitsvolle regenmachine van de scène een onwerkelijke wereld maken.
Is dat niet hoe de wereld aanvoelt voor deze drarries? In korte taferelen vol patsergedrag, rauwe hiphop, waterballet en humor – met dank aan Sabri Saad El Hamus, die alle bijrollen vertolkt met behulp van wat pruiken en boezemballonnen – een pijnlijk, bitterzoet verhaal over snakken naar liefde, rust en erkenning en zich vastklampen aan geloof, ijdelheid en diefstal om uiteindelijk te crashen in liefdesverdriet, drugs en extremisme.
Boumazoughe bewijst dat hij een zaal kan opwinden met stoere u003cemu003emovesu003c/emu003e, maar dat hij evengoed kan imponeren met een rauwe monoloog.
Mthombeni worstelt met het helder aanzetten van het verhaal en de personages. Je tuimelt van fragment in fragment, begrijpt de teksten niet altijd en pas gaandeweg herken je de contouren van een verhaal. Je doolt – net zoals de drarries – maar dat belemmert geenszins dat je wordt opgeslorpt door de fantastische visuals, de krachtige muziek en het zinderende spel.
Niet alle acteurs zijn even straffe spelers, maar de regisseur plooit zijn scènes zorgvuldig rond hen zodat ze allemaal kunnen scoren. De flamboyante Akwety doet dat al zingend, de introverte El Azzouzi al mompelend en de explosieve Boumazoughe fungeert als motor van de bende. Zo wordt Drarrie in de nacht een donkere trip die op narratief vlak wat teleurstelt maar gek genoeg ook aanvoelt als een waanzinnig patserfeestje.
Smaakmaker:
https://www.youtube.com/user/kvsbrussel480
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
