Dans: Veelzaamheid

Eenzaamheid portretteren én tegelijkertijd weg spelen: Jef Neve toont hoe het moet in een verrassend sobere, wervelende en aangrijpende productie van Theater aan de Stroom.

Gezelschap = Theater aan de Stroom

In een zin = Een klein, schaamteloos melancholisch pareltje.

Hoogtepunt = De duetten tussen Neve en Lazic zijn wervelend en tintelen van eenzaamheid en virtuositeit van beide kunstenaars die elkaar perfect aanvoelen en aanvullen. Meesterlijk.

Score = * * *

Of het nu met een vrouw in zijn nek is (neem dat maar letterlijk) of eentje die weemoedig tegen zijn stevige rug leunt of twee mannen die hem langs beide zijden stompen, het lijkt Jef Neve niet te deren. Hij blijft naarstig verder spelen terwijl hij zijn dansers aanvuurt zoals hij dat ook met muzikanten doet.

Jawel, Neve nam in opdracht van Theater aan de Stroom plaats te midden de dansers. Letterlijk. Zijn piano staat centraal op de scène, met het klavier naar het publiek gericht. En Neve zit/staat anderhalf uur lang met de rug naar het publiek te spelen. Maar die rug is even expressief als een danserslijf. Dat er nog niemand aan gedacht heeft, is een raadsel. Of misschien niet? Want Neve is een dansvoorstelling op zich en het vergt dus veel lef én doordachtheid om toch te proberen naast Neve op het podium te staan en iets te doen dat complementair zou kunnen zijn aan de wervelende of net heel wiegende muziek. Michael Lazic – choreograaf en regisseur van deze Soletude – slaagt daar wonderbaarlijk goed in. Hij lijkt Neves muziek werkelijk te incorporeren. De momenten dat Neve en Lazic samenspelen zijn magisch. Eenzaamheid en genot worden dan in een muzikale en dansante geut vertolkt.

Naast Lazic staan nog drie andere dansers op de scène die elk een aspect van de eenzaamheid vertolken. Je kan eenzaam zijn in een relatie of je kan jezelf gewoonweg heel alleen voelen. Elles Grzybek vertolkt de vereenzaamde vrouw op een aandoenlijk tedere manier terwijl Veronique Lievin en Stefan Wise de eenzaamheid binnen een relatie vertolken en dat met een tikkeltje te veel zwier doen en daardoor minder ‘een’ worden met de muziek dan Lazic en Grzybek.

Dansen en spelen gebeurt in een kaal decor decor op enkele witte bankjes na. Het lijkt alsof de vier dansers en Neve allemaal toevallig op deze ruwe plek samen zijn gekomen. Een plek om alleen te zijn, de eenzaamheid te laten verklanken én te verjagen door Neve. Omdat hij zo centraal op de scène zit en met zijn ogen constant de dansers zoekt, kan de hele voorstelling ook als een veruitwendiging van zijn demonen gezien worden. Dat maakt Sol(e)tude nog sterker. Plots zie je de wereld van Neve op de scène. Een man die omringd wordt door liefde, schoonheid en geluk maar zonder zijn piano fundamenteel ongelukkig zou zijn.

Neve opent en sluit de voorstelling en neemt je mee op een virtuoos gespeelde en gedanste trip vol weemoed en troost. Sol(e)tude portretteert Neves en bij uitbreiding onze existentiële eenzaamheid op een ongezien wervelende manier. Een klein, schaamteloos melancholisch pareltje.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.theateraandestroom.be