Cabaretier Pieter Verelst: ‘Heb jij al eens een wandelende tak in het wild gezien? Waar zíjn ze?’

Pieter Verelst ontstijgt de status van belofte met Amai, een voorstelling over millennials en liefde, maar helaas niet over wandelende takken: ‘Die beesten leggen acht eitjes per dág!’

Amai, zo heet de tweede voorstelling van Pieter Verelst, een jonge komiek die u nog kan kennen van het Eén-programma Voor de leeuwen. Als in: amai, het is nogal wat. Vlaamser kan het haast niet, en toch vindt de carrière van de Kempense cabaretier in Nederland een betere voedingsbodem. Bij onze noorderburen won Verelst drie jaar geleden Cameretten, een van de grootste wedstrijden in het genre, en bracht hij zijn debuutvoorstelling Mijn broer en ik drie keer zo vaak als in België.

Verelst volgde ook een cabaretopleiding in Utrecht, maar toch sloot Mijn broer en ik met zijn geflipte monologen en liedjes over walvisdarmen en badschuim meer aan bij wat Wim Helsen en Wouter Deprez doen dan bij de rijke, wat formele Nederlandse traditie van Wim Sonneveld en co.

En dan moet u weten dat Amai een nog bonter allegaartje is geworden dan Mijn broer en ik. ‘Ik heb mezelf laten gaan, ja’, lacht Verelst. ‘Op een dag ontdekte ik dat ik één hoge, krachtige opera-uithaal in me heb. Dan moet ik daar iets mee doen, zo ben ik. Uiteindelijk is dat dan een aria geworden van tien minuten. Er zit ook een acrobatische act met een plank in de show. Le-vens-gevaarlijk. Tijdens een try-out ben ik drie meter naar beneden gevallen. Toen ik aankondigde dat ik het opnieuw wilde proberen, riep het hele publiek in koor: ‘Nee!”

Tegelijk hangt Amai beter samen dan zijn voorganger, zegt Verelst. ‘Je debuut is altijd een mengelmoes van ideeën die je over verschillende jaren ontwikkelt. Nu moest ik in een beperkte periode schrijven en dat merk je. Het is allemaal in dezelfde tijdsgeest geschreven. Alles komt voort uit waar ik de afgelopen maanden mee bezig was.’

Zo denkt Verelst in Amai na over zijn generatie, die van de millennials, en dan vooral over hoe ze de liefde beleven. ‘Veel van mijn leeftijdsgenoten zijn gericht op zelfontplooiing. Dat is oké, maar het maakt ook dat we vaak aan bindingsangst lijden. Wat ze zeggen, klopt: we zijn de rijkste, maar ook de eenzaamste generatie ooit. Maar elke generatie heeft zijn voor- en nadelen, hè. Liever dit dan bijvoorbeeld opgroeien in oorlogstijd.’

In de perstekst van zijn voorstelling belooft de cabaretier het over wandelende takken te hebben, maar wanneer we ernaar vragen, blijkt dat niet meer te kloppen. ‘Die tekstjes moet je altijd af hebben nog voor je maar één try-out hebt gespeeld. Toen had ik nog een bit over wandelende takken, maar die past niet meer in de voorstelling’, vertelt Verelst. ‘Die beestjes leggen acht eitjes per dag, had ik ergens gelezen. Maar heb jij al eens een wandelende tak in het wild gezien? Waar zijn ze? (lacht) Dan ben ik met complottheorieën gaan spelen tot alles op de planeet verklaard kon worden door wandelende takken. Jammer dat ik er niks meer mee kan doen.’

Eén ding heeft Verelst nu alvast voor op zijn collega’s: hij ligt na de voorstelling het snelst van iedereen in zijn bed. De komiek woont namelijk in een camper, waarmee hij de culturele centra afschuimt. ‘Met douche, dubbel bed en al’, lacht hij. ‘Iedereen vraagt me of het niet te klein is, maar ten tijde van mijn vorige voorstelling leefde ik nog in een Peugeot Partner, dus naar mijn normen woon ik nu best groot. (lacht)’