‘Broeden’ van cabaretduo Grof Geschud: zo schattig grappig kan een liefdesbreuk zijn

Lander Severins en Myrthe van Velden vormen sinds 2018 het cabaretduo Grof Geschud en vormden sinds 2014 een liefdeskoppel. Over hoe die ‘d’ in ‘vormden’ verzeilde, maakten ze Broeden.

Er staat een wankel nest op de scène. Je ziet het meteen wanneer je de zaal binnenkomt. En je weet meteen – zelfs als je zeven jaar onder een steen in de Saharawoestijn leefde – waar Broeden anderhalf uur op zal broeden.

Het thema is geen verrassing maar de vorm is dat vaak wél. Oef. Zo komen Severins en van Velden in ‘patrijzenverentooi’ op en blijkt al snel dat ze een vogeltoneeltje zullen opvoeren. Dat toneeltje wordt abrupt afgebroken omdat het, euh… gevogel tussen hen stopte.

Hoe wat waar waarom? Ga kijken! Het duo legt alles met handen en voeten en oudertelefoonsketches uit. Die telefoonsketches zijn zalig zot. Net als de acrobatisch uitgevoerde break-upscène. Severins en van Velden zijn op hun best als ze hun vertellingen met groteske zotternijen aanzetten. Of met muziek.

Voor hun eerste worp, Lijmen – over hun liefde, natuurlijk -, floten ze Raf Walschaerts (Kommil Foo) als regisseur bij zich. Ook dat is er aan te horen. Walschaerts leerde hen duidelijk de kneepjes van het vak waardoor sommige liedjes in Broeden een licht ‘Kommil Foo’-klankje hebben. De meest geweldige liedjes in Broeden – geregisseerd door Minou Bosua en Janne Desmet – zijn deze waarin ze enkel de skills maar niet de klank van Kommil Foo lenen. Zoals een van de absolute hoogtepunten: het even woeste als passionele Zij hoort bij mij, een gezongen tirade van Severins aan van Veldens nieuwe vriend.

Meer van dat! Hopelijk in volgende shows. Áls de twee een cabaretduo blijven, natuurlijk. Met de ‘artistieke chemie’ is niets mis en hun stemmen passen bij elkaar als aardbeien bij zoete slagroom. Bovendien zijn ex-geliefden die nog gezellig door een deur kunnen elkaars beste klankborden. De schaamte voor elkaar is tijdens de relatie gesneuveld waardoor de sneren smakelijk zijn en de zelfrelativering zalig oprecht. Broeden biedt dit alles aan royale porties.

Blijven de twee samen? Het is onduidelijk. Ze halen het beste in elkaar naar boven maar hun handen spraken boekdelen tijdens de voorstelling. Ze raakten elkaar zelden aan wanneer dat niet moest. Severins greep af en toe nog naar van Veldens hand maar zij greep nooit terug. Niet tijdens de voorstelling, niet tijdens het buigen. Als ze elkaars hand op en naast de scène lossen, is er toch nog één geluk: het cabaretlandschap van de Lage Landen is twee cabaretiers rijker met schitterende stemmen en een heerlijke humor die recht uit hun gebroken / verliefde / tere hart komt.

Tot duidelijk is hoe en of Grof Geschud blijft bestaan, is Broeden alvast een heerlijke grappige baken vol troost en sappige zelfrelativering voor elk door de liefde vertrappeld hart.