Zangeres Yseult: ‘Ik kan niet wachten tot Elle me naakt op de cover zet’

Yseult kon haar tweede plaats in de Franse versie van Idool niet verzilveren, belandde in een zwart gat maar maakt nu, vanuit Brussel en met steun van Angèle, een doorstart om Stromae tegen te zeggen. ‘Op een dag haal ik een gouden plaat. Dat weet ik zeker.’

Die vergelijking met Stromae lijkt overdreven, maar houdt wel degelijk steek. Met haar recente singles Noir en Corps doet Yseult Onguenet (25) wat Paul Van Haver met Formidable deed: verstommen, slaan, zalven. En net als Stromae haalt ze haar voldoening niet alleen uit muziek maken. Yseult doet álles zelf: clips regisseren, prachtige platenhoezen maken, marketingstrategieën uitdenken. Ze heeft ook een eigen platenlabel opgericht, met oud-tennisser Yannick Noah in de studio gezeten en songs geschreven voor M. Pokora en Jenifer, twee van Frankrijks grootste popsterren. Volgende maand staat de Parisienne, die tegenwoordig in Brussel woont, op de nieuwe plaat van Zwangere Guy, ze was al te horen aan de zijde van Claire Laffut, Angèle heeft haar voor een volledige tournee als voorprogramma meegevraagd en ze is de manager van de beloftevolle Belgische rapster Blu Samu.

Het laatste halfjaar heeft ze twee ep’s uitgebracht, Rouge en Noir. Vooral die tweede bewijst dat er, als de sterren gunstig staan, voor Yseult een mooie toekomst in het verschiet ligt. Dat gun je haar ook, want aan de songteksten te horen heeft ze haar portie malaise wel gehad. In 2014 moest Yseult in de finale van Nouvelle Star, de Franse tegenhanger van Idool, de duimen leggen tegen een zekere Mathieu Saïkaly. Ze hield er wel een debuutalbum aan over, maar de verhoopte droomstart werd het niet. Integendeel.

In Rien à prouver zing je: ‘D’après mon père je vendrais mon ul-c.’ Wat is een ul-c?

Yseult: (proest het uit) Een reet. Mijn vader heeft nooit achter mijn ambities gestaan. Hij kijkt nogal neer op de showbizz, omdat hij vindt dat artiesten hun lichaam en ziel verkopen om successen te boeken. Daar schuilt iets van waarheid in: ik geef mij volledig bloot voor een grote groep mensen. (snel) Maar neem die zin nu ook niet te letterlijk, hè: mijn vader vindt mij niet echt een prostituee.

Hoe reageerde hij dan op je deelname aan Nouvelle Star, een talentenshow met bijna twee miljoen kijkers?

Yseult: Ik heb mij achter de rug van mijn ouders om ingeschreven. Ze hebben pas na de tweede of derde aflevering ontdekt dat ik op tv kwam. (grinnikt) Ik was achttien en net aan mijn studies begonnen en zij voelden zich koud gepakt. Zelfs toen ik een jaar later mijn debuutalbum uitbracht, waren ze nog steeds van mening dat ik de foute keuze had gemaakt. We hebben elkaar lang niet gesproken. Ik was ook wel héél koppig.

Zijn ze vandaag nog steeds dezelfde mening toegedaan?

Yseult: Mijn moeder en broer zijn bijgedraaid. Mijn vader is trots op wat ik onderneem, maar blijft sceptisch. Ik begrijp dat intussen wel. Dit is een extreem harde wereld. Je kunt snel groot worden, maar het kan even snel voorbij zijn. Mijn ouders zien mij elke dag vechten en de grote doorbraak is er tot nu toe nog niet gekomen. Ik hoor voortdurend dat ik talent heb en dat ik het ver zal schoppen, maar complimenten betalen mijn rekeningen niet.

De unanieme lofzang van de Nouvelle Star-jury heeft je een contract bij major Polydor opgeleverd. Slechts enkele maanden na je deelname bracht je een eerste album uit. Was dat je eigen keuze?

Yseult: Nee, dat was contractueel zo bepaald. Polydor heeft meteen een studio geboekt met de boodschap: ‘Je hebt twee weken om er een plaat uit te persen.’ J’avais perdu le sens artistique. Ik haalde de kranten en werd uitgenodigd door alle radio- en tv-zenders, maar ik bracht niet de muziek die ik wilde maken. Je komt in een carrousel terecht waarin je liever niet terecht wilt komen.

Kort daarna ben ik van de radar verdwenen. Vierenhalf jaar lang heb ik niets van mij laten horen. J’ai craqué. Ik kreeg een black-out, ik was volledig op, leeggezogen. Ik zag mijn vrienden niet meer, omdat ik op mezelf wilde zijn. Als je mentaal niet sterk staat, ben je gefuckt in deze wereld.

Hoe voel je je vandaag?

Yseult: Goed. Nu pas leef ik mijn droom. Ik sta ’s ochtends op en bepaal zélf wat ik doe. Ik heb nu volledige controle. Ik leid een team van mensen, maar ik hak de knopen door. Dat was toen het weer begon te kriebelen de enige voorwaarde: mijn eigen goesting kunnen doen.

In Rien à prouver zing je ook: ‘Vivre à crédit pour éponger mes dettes / Serrer les dents pour que tout ça s’arrête.’Je bent open maar ook streng voor jezelf in je teksten.

Yseult: Ik heb niets te verliezen. Rien à prouver kwam van diep, uit mijn depressie nadat mijn droom op een nachtmerrie was uitgedraaid. Die tekst op papier krijgen was mijn therapie. Het heeft misschien vier, vijf maanden geduurd om de woorden op de juiste plaats te krijgen. Sindsdien ben ik verlost. Mijn lyrics kunnen in your face zijn, maar dat was de enige optie.

Ik heb bewust de tijd genomen alvorens met nieuwe muziek op de proppen te komen. Ik wil dat de mensen mij deze keer serieus nemen, dat ze zien dat ik een visie heb – daar zijn de videoclips het bewijs van. Er is naar mijn mening al een groot verschil tussen Rien à prouver en Noir, hoewel er tussen die songs maar een halfjaar zit. Ik zet stappen in de goede richting.

Je wilt serieus genomen worden, zeg je. Hoe werd je dan ontvangen in Frankrijk?

Yseult: Ik ben hard aangepakt door het publiek. Ze hebben mij hautain, een strekenwijf genoemd. Die aanhoudende kritiek kwam stevig binnen. Hoe durf je iemand die je niet kent pretentieus noemen? Aan wie mij wil bekritiseren: doe gerust, je m’en bats les couilles.

Ik ben gechoqueerd door dit interview: jij toont tenminste interesse in mij, de Franse pers is enkel uit op sensatie. Het enige dat hen interesseert, is of het weer botert tussen mijn vader en mij. (serieus) Onlangs heeft een journalist zelfs toegegeven dat hij niet eens naar de single had geluisterd waarover hij mij wilde interviewen. Ik heb meteen mijn persverantwoordelijke gezegd dat ik geen interviews meer wil geven aan de Franse pers. (lacht)

Ben je daarom naar Brussel verhuisd?

Yseult: Onder andere. Mij werd in Frankrijk geen succes gegund omdat ik anders was dan de eerder afgeborstelde doorsneepopartiest. In Brussel staan de mensen anders in het leven, ruimdenkender vooral. Ik woon hier nu zes maanden en heb hier al goede vrienden gemaakt.

Hoe heb je Angèle leren kennen?

Yseult: Via Instagram, zo’n drie jaar geleden. Zij was toen haar eerste songs aan het schrijven, ik was aan nieuwe muziek bezig. We volgden elkaar, ze heeft mij een lief bericht gestuurd en van het een kwam het ander. Ze heeft mij dan op een dag meegevraagd als voorprogramma. En er is een kans dat we samen een single uitbrengen. Wat Damso voor haar heeft gedaan, heeft zij voor mij gedaan. Cette meuf… Ze geeft mensen als mij hoop. Angèle is het bewijs dat je als artieste het heft in eigen handen kunt nemen en zo successen scoren. Merci, Angèle!

‘Le regard des gens, toute ma life’, klinkt het in Noir.Ben je vaak gediscrimineerd?

Yseult: Als zware zwarte vrouw word je sowieso raar bekeken. Maar mijn grootste onzekerheden – mijn figuur en mijn huidskleur – zijn mijn grootste wapens geworden. Dat een van Frankrijks bekendste popsterren van vandaag, Aya Nakamura, zwart is, stemt mij hoopvol. Je ziet ook dat de blik op de wereld van veel mensen stilaan aan het veranderen is. Ik kan niet wachten tot Elle of Marie-Claire mij op de cover wil zetten. Het liefst naakt, met mijn borsten vol in beeld. (lacht hard) Lizzo was de popster die de wereld nodig had. Dankzij haar durf ik opnieuw te dromen. Vroeger sprong ik met de ogen toe in het diepe. Die jeugdige naïviteit ben ik ontgroeid. Maar aan mijn ambitie is niets veranderd. Al duurt het tien jaar, op een dag haal ik een gouden plaat. (grijnst) Dat weet ik zeker.