Zangeres Natalie Merchant na lange tijd weer op Belgisch podium: ‘Ik beloofde mijn dochter dat ik niet meer weg zou gaan’

© /

U hebt haar al lang niet meer aan het werk gezien, maar u bent haar niet vergeten: Natalie Merchant, ooit de frêle frontvrouw van 10,000 Maniacs, keert eindelijk nog eens terug naar de Europese podia, waaronder dat van het Koninklijk Circus op 21 maart.

‘Waarom zou ik me meten met Katy Perry of Ellie Goulding?’ Lees hier het volledige Knack Focus-interview met Natalie Merchant, waarin ze het uitgebreid heeft over de Amerikaanse presidentsverkiezingen, de klimaatopwarming en haar grijze haren.

Amper zeventien was Merchant (°1963) toen ze het gezicht werd van 10,000 Maniacs, een folkpopband uit Jamestown, New York waarin Robert Buck, broer van R.E.M.’s Peter Buck, gitaar speelde. Merchants bitterzoete observaties raakten een gevoelige snaar bij het publiek – u herinnert zich classics als Hey Jack Kerouac en What’s the Matter Here – maar in 1995 gaf de zangeres er de brui aan om voor zichzelf te beginnen. Haar eerste solo-cd, Tigerlily, kwam meteen in vijf miljoen platencollecties terecht. En na nog eens vijf platen heeft ze Tigerlily onlangs helemaal herwerkt onder de titel Paradise Is There: The New Tigerlily Recordings.

NATALIE MERCHANT: Ik beschouw Tigerlily gewoon nog altijd als mijn belangrijkste plaat. Ze markeert een keerpunt in mijn leven. Ik was net dertig geworden, had mijn periode bij 10,000 Maniacs afgesloten, had Jamestown voor New York City verruild en nam voor het eerst mijn eigen beslissingen. Tigerlily was de cd die alles veranderde. Het werd onverhoopt een bestseller, die me financiële zekerheid gaf én een publiek dat zich in mijn liedjes herkende. Plots werd ik herkend op straat, ook dat was even wennen.

Met de meeste nummers uit Tigerlily voel ik me ook nog altijd verbonden. Ze blijven vaste prik tijdens mijn concerten, maar ze zijn zeker niet bevroren in de tijd. Telkens wanneer ik ze vertolk, voelen ze nieuw aan. Nu ik ouder ben en meer levenservaring heb, klinken ze zelfs doorvoelder dan twintig jaar geleden.

Vóór Tigerlily, bij 10,000 Maniacs, had ik altijd met producers gewerkt. Nu deelde ik plots zélf de lakens uit, al wist ik nauwelijks wat ik deed. Daardoor klonk die plaat niet helemaal zoals ik het wilde en dat zat me nog altijd dwars. Vandaar dat ik ze een herkansing heb gegeven, met nieuwe arrangementen.

We hebben je lang niet meer op een Belgisch podium gezien?

MERCHANT: Ik heb lang geprobeerd om zo weinig mogelijk van huis te zijn, voor mijn dochter Lucia (geboren in 2003, nvdr.). Als ik op tournee vertrok toen ze nog in de kleuterklas zat, voelde ik me vreselijk schuldig: ik had het gevoel dat ik haar in de steek liet. Dus beloofde ik haar dat mama niet meer weg zou gaan. Intussen is ze oud genoeg om te begrijpen dat ik beroepshalve soms de hort op moet.

De jongste zes jaar heb ik vooral losse concerten gegeven, waarbij ik mijn songs liet inkleuren door een zestienkoppig strijkersensemble. In iedere stad speelde ik met een ander orkest, maar doorgaans waren de musici zo beslagen dat één repetitie volstond om een pakkende show neer te zetten. En de volgende dag was ik gewoon weer thuis.

Wat draagt zo’n orkest bij tot je repertoire?

MERCHANT: Kracht. Diepgang. Gelaagdheid. Klankrijkdom. Vaak is de begeleiding zo subtiel dat ik, zelfs op fluistertoon, nog met mijn stem boven de muziek uitkom. De meeste klassieke orkesten in de VS hebben het moeilijk om te overleven en dus gaan ze met popartiesten in zee, in de hoop zo een jonger publiek naar de concertzalen te lokken. Maar voor mij is het meer dan een gimmick: ik probeer echt mét het orkest te zingen, het tot een wezenlijk onderdeel van mijn songs te maken.

In Ladybird, van je vorige, titelloze album, portretteerde je een vrouw die vastzit in een liefdeloze relatie, maar niet de moed kan opbrengen om haar leven een nieuwe wending te geven.

MERCHANT: De meeste mannen zouden er in zo’n situatie op zijn minst een maîtresse op na houden, terwijl vrouwen hun eigen noden opzijzetten om de stabiliteit van hun gezin te waarborgen. Vaders houden uiteraard óók van hun kinderen, maar moeders doen er alles aan om hen te beschermen. Ze beschouwen hun kroost als een fysiek verlengstuk van zichzelf. Vaak leidt dat moederinstinct ertoe dat ze zichzelf verwaarlozen.

Zangeres Natalie Merchant na lange tijd weer op Belgisch podium: 'Ik beloofde mijn dochter dat ik niet meer weg zou gaan'
© /

‘Waarom zou ik me meten met Katy Perry of Ellie Goulding?’ Lees hier het volledige Knack Focus-interview met Natalie Merchant, waarin ze het uitgebreid heeft over de Amerikaanse presidentsverkiezingen, de klimaatopwarming en haar grijze haren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content