Wie is Indi Mouart, de Antwerpse tiener die Frank Ocean en Billie Eilish mocht fotograferen?

Indi Mouart is negentien, heeft leren fotograferen dankzij YouTube en is aardig op weg om op Instagram de popculturele iconen van een generatie vast te leggen. Zijn generatie.

Billie Eilish in een innige omhelzing met haar mama, de Eiffeltoren op de achtergrond. Lil Peep die zich achter zijn kraag verschuilt, enkele weken voor hij aan een overdosis zou sterven. Doomrapper Ghostemane die ergens in een backstage uit een tas van K3 drinkt. Snapshots van Asap Rocky, Frank Ocean, Chris Brown, Matt Ox, Bhad Bhabie. Tekashi 6ix9ine die in een backstage met een knuffel van Hello Kitty poseert, een foto die iets wranger oogt nu de rapper in de cel zit en 47 jaar riskeert voor samenzwering tot moord en gewapende overvallen. Nog meer beelden van Billie Eilish.

Het moet een van de intrigerendste Instagramaccounts zijn: @indimouart. Niet zozeer omdat het een who’s who is van wie ertoe doet voor een generatie tieners en twintigers die met rap en gezichtstatoeages is opgegroeid. Het fascinerende zit ‘m ook in wíé de foto’s getrokken heeft. Geen Amerikaanse sterrenfotograaf die voor grote modehuizen of magazines werkt, maar een tiener uit Antwerpen met een middelbaar diploma toerisme en een goede schoenensmaak.

‘Wil je het interview al doen? Of eerst nog wat rondkijken?’ vraagt hij.

‘Euh. Eerst nog wat rondkijken.’

Indi Mouart, volledig in het zwart met een jasje van Comme des Garçons en sneakers van Prada, staat in de living van zijn appartement in Antwerpen, dat hij met twee huisgenoten deelt. Het is een eigenaardig universum. Mouart is geboren in 1999, het jaar dat de wereld. ..Baby One More Time, Fight Club en Nokia’s Snake schonk. Veel te jong, kortom, voor wat ik rond me zie. Tegen de muur hangt een grote vlag van de jonge Leonardo DiCaprio, pre- Titanic, naast een rek met modeontwerpen van een huisgenoot. Aan het raam bengelt een marionettenpoppetje van Justin Timberlake uit zijn ‘N Sync-periode (meer bepaald de videoclip van Bye Bye Bye). Over een shabby zetel ligt een dekentje van Chanel; ervoor, op de vloer, een reusachtige mat van Jaden Smith met daarrond een arsenaal aan spullen: een oude VHS-camera, een vintage Nerf-speelgoedgeweer en een bal met het logo van Gosja Roebtsjinski, blijkbaar een bekende Russische ontwerper. Op de salontafel ligt een cd van Kate Ryan.

Het is een apart referentiekader. Het ziet er, met alle respect, uit als een kamer van een zestienjarig meisje uit de late jaren negentig. Tenminste: als dat zestienjarige meisje in de late jaren negentig naast Joepie ook van high fashion hield. Het blijft iets vreemd: hoe jonge mensen een verleden dat ze nooit gekend hebben cutten, pasten en remixen en net die dingen cool vinden die je niet zou verwachten.

Zoals Kate Ryans versie van Voyage Voyage.

‘Is Kate Ryan echt weer cool?’

‘Sowieso.’

Is er niet terug te vinden: zijn eigen werk. De beelden die hij sinds twee jaar in zijn vrije tijd maakt – overdag werkt hij in een kledingwinkel – staan alleen maar op zijn laptop of zijn Instagram. Hij heeft zelfs nog nooit een eigen print gemaakt. Indi Mouart is een fotograaf, maar dan wel 2019-stijl. ‘Als ik op een familiefeest moet uitleggen wat ik doe, zeg ik dat ik fotograaf ben, maar eigenlijk ben ik een instagrammer. Alleen heeft dat woord zo’n rare bijklank. Alsof ik het voor de volgers doe. Terwijl ik gewoon mijn eigen ding wil: rappers fotograferen.’

Wie was de eerste die je voor je lens kreeg?

Indi Mouart: Lil Peep. In oktober 2017, dik anderhalf jaar geleden nog maar, kwam Joey Badass naar de Trix, hier in Antwerpen. Ik was een grote fan en had gemaild of ik de show mocht fotograferen. De Trix antwoordde dat dat niet zou gaan, dat ze met een vast fotografenteam werkten, maar dat ze toevallig wel nog iemand zochten om last minute de show van Lil Peep te trekken. Ik was meteen akkoord. Ik was niet de grootste fan, maar Lil Peep was wel een fascinerend figuur met een eigen stijl. Goede tatoeages ook.

Het optreden zelf ging goed. Het publiek was heel wild – Lil Peep heeft een heel harde fanbase – dus ik was op het podium gaan staan om uit het gewoel te blijven. Na de show vroeg ik aan Peep of ik mee in de backstage mocht voor een paar foto’s. Ik had geluk: zijn vaste fotograaf was de dag voor zijn Europese tournee naar de crew van Post Malone verhuisd. Backstage hebben we wat gepraat en heb ik een drietal foto’s genomen. Hele heftige avond wel. Ik weet nog dat hij een hele zak xtc gescoord had en iemand bij het weggaan zei dat hij dat niet allemaal tegelijk moest pakken. ‘I will nót do that’, zei hij met een grijns. Iedereen lachte, maar achteraf gezien was dat wat tragisch.

Peep was blij met de beelden die ik gemaakt had – hij heeft ze zelf ook gebruikt. Na het optreden hebben we contact gehouden, eerst via Instagram, later gaf hij mij zijn nummer. Een paar weken later facetimede hij me terwijl ik op straat stond. Ik probeerde een screenshot te nemen, maar mijn gsm viel op de grond. ‘Heb jij net geprobeerd een screenshot te nemen?’ vroeg hij. ‘Euh. Maybe’, antwoordde ik. Vond hij niet zo cool – daar had hij ook gelijk in. (lacht) De laatste keer dat ik hem sprak was in november 2017. Er was sprake van dat ik als fotograaf mee zou gaan op zijn Europese tour. Het is er nooit van gekomen: een week later was hij dood. Gestorven in zijn tourbus aan slecht versneden drugs.

Om de context helemaal te schetsen: je was toen zeventien.

Mouart: Klopt. Een paar maanden eerder had ik mijn middelbaar afgemaakt en had ik een camera gekocht, een basic model van Nikon. Als je zou googelen welke camera je als startersmodel voor je dochter moet kopen, zou dat de eerste hit zijn. Mijn voornaamste opleiding was een dun boekje met als titel Lees dit als je topfoto’s wil maken – ik wilde namelijk topfoto’s maken. (lacht)

Eigenlijk kon ik mezelf nauwelijks fotograaf noemen. Ik had geen fotografie gestudeerd. Ik had nauwelijks ervaring. De enige opdrachten die ik al had gedaan, waren voor vrienden die met mode bezig waren. Ik weet nog dat ik me de dag voor de show van Lil Peep realiseerde dat het daar donker ging zijn en ik geen idee had hoe je dan foto’s moet nemen. Ik heb een hele dag een spoedcursus gevolgd op YouTube. Op de tram van Deurne naar de Trix zat ik op YouTube te kijken welke settings ik moest gebruiken.

Ik denk dat dat ook is waarom het mij vaak lukt. Omdat ik zo jong ben en oprecht geïnteresseerd ben in hun leefwereld. Plus: ik heb een wat aparte kledingstijl. Elke keer dat ik een rapper fotografeer, begint er wel iemand over mijn schoenen. Ik ben geen fotograaf met een betaalde opdracht: ik ben een kid van hun leeftijd met een eigen stijl. Dat maakt dat je al eens iets meer toegang krijgt.

Is dat hoe je bij Billie Eilish bent geraakt?

Mouart: Ja. Begin vorig jaar, nog voor haar carrière helemaal ontplofte, speelde ze een kleine show in Brussel. Ik kende haar niet, de Botanique die had voorgesteld dat ik haar zou fotograferen. Ik herinner me nog dat haar kleedkamer stampvol zat. Stromae liep er ook rond, een Billie-fan van het eerste uur, en Billie zat ergens achterin. Het eerste wat ze zei toen ik me kwam voorstellen, was: ‘Oh, you’re cute.’ Heel awkward. (lacht) Daarna begon ze over de riem van mijn camera: een strap die ik ooit van een oude Louis Vuitton-tas had gehaald. Ze had zelf een pet van Louis Vuitton op. Vandaar.

Het klinkt onnozel, maar we hadden meteen een klik. Na de show liep ik langs haar kleedkamer en riep ze mijn naam. Uiteindelijk hebben we een uur zitten praten over mode en muziek. Op een bepaald moment kwam haar mama binnen en hebben we met ons drie de was gedaan en naar hun hotel gebracht. Ik denk dat het haar fascineerde dat ik niet wist wie ze was: dat was eens iets anders.

Op de trein naar huis kreeg ik een bericht van haar en hebben we nog wat over en weer gestuurd. Een tijdlang zijn we best close geweest. We hebben nog eens afgesproken in Parijs, waar we allebei voor de Fashion Week waren. Ik ben met haar en haar mama gaan wandelen langs de Seine – die foto aan de Eiffeltoren is daar genomen. Daarna is het contact wat verwaterd. Toen ik een paar maanden later in Luik op een trein zat te wachten, is mijn gsm gepikt. Met haar nummer erop.

Er loopt in Luik ergens een dief rond met het nummer van Billie Eilish?

Mouart: De enige mens in België die haar rechtstreeks kan bellen. (lacht) Maar dat is een verhaal dat ik liever anders had zien aflopen. Drie keer al ging ik met haar meegaan op tour, drie keer is het in laatste instantie niet doorgegaan, de laatste keer omdat ze in een rolstoel zat met een beenvliesontsteking. Ondertussen is Billie Eilish van 400.000 Instagramvolgers naar 19 miljoen gegaan en een superster geworden. Het was heel cool geweest als ik daarbij had kunnen zijn.

Nog een opvallende kop op je Instagram: die van Chris Brown.

Mouart: Die heb ik begin dit jaar getrokken. Ken je Kerwin Frost? Een heel aparte dj. Heeft een potlood op zijn wang getatoeëerd. Kan eigenlijk niet draaien, maar hij is ontzettend populair bij rappers. Wel, die avond zou Kerwin Frost in Parijs draaien. Courtney Love, G-Eazy, Gunna, Chris Brown: iedereen was er. Mijn plan was om te proberen Matt Ox te fotograferen, een dertienjarige rapper van wie ik grote fan ben. Maar toen ik na drie uur wachten eindelijk op hem af kon stappen, ging Chris Brown plots in de weg staan. Ik raakte niet voorbij hem. Hij blokkeerde de weg met twee meisjes. Ik heb dan maar gevraagd of ik een paar foto’s mocht nemen en het was oké voor hem. Bizar detail: een dag later is hij in Parijs gearresteerd. De twee meisjes bij hem hadden hem beschuldigd van verkrachting.

Ik begin wel de indruk te krijgen dat het verhaal rond de foto even belangrijk voor jou is als de foto zelf.

Mouart: Dat is ook het fijne aan mijn Instagram: achter elke foto zit zo’n verhaal. Dat kan ook niet anders: het zijn geen mensen waar je zomaar dichtbij komt. Je moet moeite doen. Zonder dat je weet of het gaat lukken. Vorige zomer ben ik naar LA gevlogen voor Camp Flog Gnaw Carnival, het festival van Tyler, the Creator, waar Billie Eilish en Kanye West speelden. Ter plekke bleek dat er iets mis wat met mijn accreditatie en dus heb ik geen foto’s kunnen nemen. Drake stond net nog in het Sportpaleis: ik heb twee dagen geprobeerd of ik hem backstage zou kunnen fotograferen. Op dertien manieren heb ik het geprobeerd – letterlijk dertien, ik heb ze achteraf geteld. Soms lukt het niet, soms lukt het wel, maar: I go the extra mile.

Nu, het is ook gewoon een uitdaging om op plekken binnen te raken waar je niet binnen mag. Vorig jaar was ik in Parijs tijdens de Fashion Week, dezer dagen het walhalla voor rappers. Elk jaar huren we er met twaalf vrienden een airbnb – meestal moet er wel iemand uit onze vriendenkring een show lopen. Ik was al een uur aan het proberen om bij de show van Louis Vuitton binnen te raken toen ik buiten Takashi Murakami spotte, een Japanse kunstenaar. Ik ging met hem praten, strategisch voor het oog van de security. Toen hij naar binnen ging, belde ik een vriend die Japans kan. ‘Ik heb geen tijd om het uit te leggen, maar ik heb net jouw nummer in mijn gsm gezet als Takashi Murakami en jij moet nu in het Japans ‘Waar blijf je?’ sturen.’ Uiteindelijk hebben we een hele sms-conversatie in het Japans gefaket die deed uitschijnen dat Takashi per ongeluk mijn uitnodiging mee naar binnen had genomen. Dat heeft echt gewerkt. De security heeft het met Google Translate gecheckt en me binnen gelaten. Onderweg naar de zaal stootte ik op Frank Ocean, die naar buiten kwam om de paparazzi te vermijden. Je moet weten: ik ben een enorme Frank Ocean-fan. Ik vroeg of ik hem mocht fotograferen. Het was oké voor hem. Niet de beste foto misschien, maar ik ben heel blij dat ik hem heb.

Ga door je Instagram en je komt Playboi Carti, Asap Rocky, Bhad Bhabie en Tekashi 6ix9ine tegen, een soort who’s who van de hedendaagse rapwereld in ontwikkeling. Is dat het doel?

Mouart: Niet helemaal. De meeste van die foto’s zijn in vijf minuten genomen, backstage bij een concert of een modeshow. Ik merk nu dat ik stilaan op de limieten stoot van wat er op die manier mogelijk is. Ik zou graag meer mijn artistieke stempel kunnen drukken. Het doel is iets te doen als David LaChapelle of Kenneth Cappello, maar dan met rappers die ik interessant vind. Maar daarvoor heb ik meer portfolio en meer ervaring nodig.

Nu, ik heb nog tijd. Toen ik klaar was met het middelbaar, had ik de keuze. Ofwel trok ik naar een of andere hogeschool of universiteit, ging ik vijf jaar studeren en strugglede ik ondertussen om rond te komen. Ofwel ging ik werken in een kledingwinkel, spendeerde ik mijn vrije tijd aan mijn eigen ding en probeerde ik in diezelfde vijf jaar op mijn eigen manier mijn draai te vinden. Het is het tweede geworden. In mijn hoofd zit ik nu in mijn derde jaar. En voorlopig lukt het aardig.

***

De setting is ondertussen ietwat veranderd. Zijn huisgenoten zijn thuisgekomen. Twee gezichten die ik van Instagram herken. Achter Mouart zit Fabian Verbeke, een model, graficus en ontwerper die vorig jaar in Vogue 100 was opgenomen, aan een computer naar filmpjes van Riff Raff en Japanse anime te kijken. Tussendoor werkt hij aan een of ander logo. Ondertussen zit Gianluca Potami, een Limburgs model dat onder meer voor Vivienne Westwood heeft gelopen, in de zetel Red Dead Redemption 2 te spelen.

Iemand heeft een remix van L’amour toujours van Gigi D’Agostino opgezet.

Het lijkt gemeend.

Het maakt het verhaal van Indi Mouart nog net iets interessanter: hij is niet alleen. Hij maakt deel uit van een opkomende scene van jonge Antwerpse instagrammers met een voorliefde voor mode, nineties en trap en een heel uitgesproken online-identiteit. ‘+32’ hebben ze hun collectief genoemd. Allemaal zijn het late tieners en jonge twintigers. Allemaal kennen ze elkaar. Allemaal zijn ze DIY. Allemaal weten ze hoe het internet werkt.

Het is een interessante generatie, die fundamenteel anders naar de wereld lijkt te kijken. Ga nog wat ruimer in zijn vriendenkring en je komt soortgelijke verhalen tegen als dat van hem. Acid, een vriend van Mouart, is een negentienjarige youtuber uit Blankenberge met bijna 400.000 volgers. Rare Akuma, een bevriende 22-jarige rapper en producer uit Antwerpen, leverde al beats voor grote Amerikaanse rappers als Suicide Boys. Het zijn youtubers, instagrammers en SoundCloud-producers die via het internet hun stempel op de popcultuur aan het drukken zijn. Met hun eigen referentiekader.

‘Is Gigi D’Agostino echt weer cool?’

‘Sowieso.’

Hoe komt een negentienjarige eigenlijk aan sneakers van Prada?

Mouart: Ik heb er geen duizend euro voor betaald, als je dat bedoelt. Als je weet hoe, vind je ze goedkoper. Ik ben niet van rijke komaf of zo. Mijn moeder was alleenstaand en werkte als yogaleerkracht. Ik ben opgegroeid in het Schipperskwartier, later zijn we verhuisd naar Diest. Dat is niet het parcours van een fils à papa.

Hoe is een tiener uit het Schipperskwartier in de wereld van Parijse fashion weeks en hiphop gerold?

Mouart: De hiphop weet ik niet zo goed. Ik denk dat het begonnen is met 808s & Heartbreak van Kanye West. Ik had nog nooit zoiets gehoord, een minimalistische, eenzame plaat met heel veel emotie in. Die cd heb ik echt kapot gespeeld op mijn discman. Ik denk dat dat mijn ingang was in de hiphopwereld. Ik had ook het geluk dat de Free Record Shop in diezelfde periode failliet ging. Ik heb een volledige muzieksmaak kunnen opbouwen met cd’s van één euro. We hadden ook geen tv thuis: cd’s waren mijn voornaamste bron van entertainment. Ik heb nog altijd een zwak voor fysieke cd’s.

En mijn fascinatie voor mode komt van het internet. Ik ben een kind van Tumblr. Terwijl al mijn vrienden in Diest gingen gamen of jointen roken, zat ik thuis door oneindig veel beelden te scrollen op het internet. De foto’s die ik cool vond, reblogde ik. Nacht in, nacht uit was ik daar mee bezig. Ik zag toevallig pas mijn oude account: die stond helemaal vol met foto’s van rappers en modemerken. Blijkbaar heeft dat me altijd geïnteresseerd.

Zo ben ik die wereld ook in gerold. Het ding aan Tumblr was dat het mensen met dezelfde visie en interesses verenigde. Mensen die de dingen cool vonden die jij cool vond, volgden je. Zo heb ik veel mensen leren kennen. Max Reynders, ook een vriend van me die nu met Mxdvs zijn eigen kledingmerk heeft, was bijvoorbeeld superbekend op Tumblr.

Jullie lijken wel op een andere manier met het internet om te gaan dan de generatie voor jou. YouTube, Tumblr en Instagram zijn meer dan passieve platformen: ze zijn iets creatiefs dat een groot stuk van jullie identiteit bepaalt.

Mouart: Zo heb ik er nog niet over nagedacht, maar ik denk wel dat het klopt. Oudere mensen zijn bijvoorbeeld heel raar op Facebook. Ik snap niet wat ze online zetten. Het zijn altijd dezelfde beelden: een foto waarop ze hun lief kussen, een vakantiefoto met bergen op de achtergrond en een snapshot van een pintje op een terras. Bijna altijd schrijven ze ook in sms-taal. Met alle respect, maar dat zijn dingen die ik nooit zou doen. Instagram is voor mij geen persoonlijk fotodagboek. Het is veel meer dan dat. Ik denk dat dat een groot verschil is.

Je maakt deel uit van +32, een Antwerps collectief van mode-influencers met een hoek af. Past dat in die visie?

Mouart: Influencers is niet het juiste woord. Ik bedoel: op zich klopt die term, maar hij heeft een heel negatieve ondertoon. We doen dit niet voor de volgers, het geld of de goodiebags. Het gaat ons meer om op een creatieve manier met iets bezig te zijn. We doen ons eigen ding.

Heel strikt is het ook allemaal niet. +32 is eerder organisch ontstaan op de Fashion Week in Parijs: het is min of meer de groep waarmee we die airbnb huren waar ik het daarstraks over had. Iedereen is wel ergens mee bezig: het zijn fotografen, modellen, grafici, verenigd rond kleren. Dus hebben we er maar een noemer op geplakt.

Is er een doel?

Mouart: Niet echt. Je zou het kunnen vergelijken met Odd Future, het collectief rond Tyler, the Creator, maar dan met mode als insteek. Asap Mob, de crew rond Asap Rocky, is ook zo’n scene. Of misschien is Smib in Amsterdam een betere referentie. Ken je dat? Dat is een groep van heel jonge skaters, rappers en creatievelingen die ondertussen hun eigen kledinglijn en winkels hebben. Eigenlijk zijn dat soort collectieven gewoon iets wat je vandaag overal ziet. Collectieven werken.

Met Fabian Verbeke en twee +32’ers dj je ook als Change of Heart. Ik zag jullie eens draaien in Antwerpen: dat was iets bijzonders.

Mouart: Hoe bedoel je?

Jullie zien eruit als een tot in de puntjes gestileerde boyband, combineren trap en hardstyle met eurohouse-hits en proberen niet te verbergen dat jullie niet kunnen mixen. En ondertussen gaat het publiek helemaal los. Dat was een generatieschok.

Mouart: (lacht) Change of Heart is meer een sociaal experiment. We draaien wat bij het publiek werkt. Trap. Hardstyle. Nightcore. En uiteraard Kate Ryan-bangers. Als het publiek stilvalt, is er altijd nog Désenchantée om het feest weer in gang te steken. Of de themesong van Tokyo Drift: ook een ideale emergencybutton. Werkt altijd.

Hoe serieus nemen jullie dat eigenlijk?

Fabian Verbeke: (vanachter zijn computer) De visuals, de styling, het graphic design, de rider: alles is echt tot in de puntjes verzorgd. Alleen oefenen we niet in het mixen en halen we onze liedjes van YouTube. We nemen alles heel serieus, behalve de essentie van het dj zijn. (lacht)

Mouart: Het doet er ook niet meer toe. Of je echt kunt mixen, is niet van belang. Neem nu die Kerwin Frost: dat is geen goede dj, maar dat maakt niet uit. Het is een act. Het gaat om meer dan de perfecte mix. Dus zijn we liever bezig met een eigen lichtshow. Opnieuw: het is niet dat we een doel hebben met Change of Heart of dingen willen bereiken. Het gaat meer om ons eigen ding doen.

Dat lijkt wel de filosofie van de internetgeneratie: heel hard je eigen ding doen en daar heel ver mee lijken te raken.

Mouart: Vice heeft mij eens geïnterviewd. Ze noemden mij een boegbeeld van de DIY-generatie. Daar was ik het mee eens – het DIY-gedeelte, bedoel ik dan. Ik denk dat mijn generatie op het perfecte moment is opgegroeid. We weten allemaal nog wat Windows 97 was en hebben allemaal nog een shitty Nokia gehad. De eerste gsm waarop je je paswoord moest ingeven: bij ons betekent dat nog iets. We zijn opgegroeid met het internet, maar toen het nog niet zo’n commerciële plek was. Het gaat ons om de creativiteit.

Je ziet dat soort jonge mensen overal opduiken. Neem nu Yung Lean. Dat is een Zweedse rapper met zijn eigen collectief, zijn eigen esthetiek en zijn eigen identiteit die alles zelf in handen heeft genomen. Op zijn zestiende zette hij zijn eerste zelfgemaakte video op YouTube, een jaar later werkte hij samen met Frank Ocean. Misschien is dat wel het grootste verschil: het speelveld is anders. In pakweg de jaren negentig was het leven voorspelbaarder. De weg lag vast. Na het middelbaar ging je studeren. Met je diploma ging je solliciteren en vervolgens probeerde je goed te worden in je job. Vandaag moet dat niet meer. Je kunt je eigen ding doen en je eigen weg zoeken en even ver raken. Om er een Jay-Z-term op te plakken: iedereen is bezig met zijn eigen hustle. En dat lijkt ook te werken.