What the Fact: Glastonbury in 45 weetjes

Het Glastonbury Festival Of Contemporary Performing Arts was dit jaar aan zijn 45e editie toe. Aangezien dit gigantische festival razendsnel uitverkoopt en nog niet veel Belgen de kans kregen Glastonbury bij te wonen, nam Focus Knack deze zware taak op de schouders. 45 feiten over dit 45 jaar oude muziek-, aitheater- en dansgebeuren.

Het festival vindt plaats bij Worthy Farm, een heuvelachtig landschap gelegen tussen de dorpjes Pilton en Pylle, negen kilometer ten oosten van Glastonbury (Somerset, Engeland). De locatie is volgens New Age-aanhangers van belang, omdat er meerdere leylijnen bij elkaar komen. Verklaart meteen de hoge concentratie hippies.

Wanneer er geen topsterren en feestgrage Engelsen op de grasvelden lopen, grazen er 400 koeien.

Slecht nieuws voor mensen met FOMO: de indrukwekkende affiche van het festival is heus niet beperkend. Glastonbury staat bekend om zijn verrassingsoptredens waar je echt enkel héél toevallig kan opbotsen. Zo draaide Fatboy Slim deze editie een DJ-set in een klein barretje in de bossen, gaf Erol Alkan het beste van zichzelf in The Beat Hotel en besloten The Libertines en Frank Turner om te checken hoe hun sound zou klinken vanop de beroemde Pyramid Stage. Nee, dit wordt nergens aangekondigd. De organisatoren van het festival willen namelijk dat je zoveel mogelijk rondloopt en gaat ontdekken en je niet voor een hele dag laat neerzijgen op een picknickdeken op het veld tussen de grootste stages.

Dat zou trouwens een domme zet zijn want Glastonbury is zowat het grootste festival ter wereld. Het gebied strekt zich uit over 490 hectare, waardoor je dagelijks makkelijk 25 kilometer aflegt met het heen en weer lopen tussen alle podia (dankjewel, stappenteller) en dan nog heb je na vier dagen niet alles ontdekt. De verborgen draken, ondergrondse filmvertoningen of boomhutbarretjes blijven opduiken maar dat zorgt ervoor dat je ook heel wat bands mist omdat je simpelweg niet op een kwartiertje van de ene stage naar de andere kan hollen. “Just go with the flow” is het devies. Leuk om nieuwe bands te ontdekken, balen om je wishlist af te werken. Sorry Balthazar!

Hoeveel podia er op Glastonbury zijn weet niemand, omdat er zoveel verrassingsacts en verborgen locaties zijn. Het festival is ingedeeld in 27 gebieden die elk een groot podium bevatten, maar vermoedelijk dus ook nog heel wat kleinere stages hosten. Nog steeds geen last van FOMO?

25 minuten, zo lang had Glastonbury dit jaar nodig om volledig uit te verkopen. Iedere combi, ieder dagticket over de toonbank in minder dan een half uur, dat is een hoger tempo dan de solden bij Primark.

Je festivalticket is trouwens je leven op Glastonbury, want iedere keer je het festivalterrein verlaat of weer binnenkomt moet je het samen met je identiteitskaart laten zien. Het maakt niet uit dat het onding na vier dagen een schimmelig vodje is geworden of dat je heel duidelijk twee vastgeroeste polsbandjes om je onderarm hebt: wie zijn ticket niet kan tonen komt er niet in / gaat er niet uit.

Dat lijkt omslachtig, maar eigenlijk moet de reguliere festivalganger niet vaak het hekkenwerk van Glastonbury omzeilen. Het festivalterrein is namelijk de camping, en de camping is het festivalterrein. Afijn, er zijn uiteraard ook kampeergebieden voorzien maar die nemen het niet zo nauw. Wil jij je tentje naast de main stage zetten? Lekker, doe maar, al is dat op eigen risico.

Je kan er postkaartjes naar huis sturen. Of naar al je vrienden. En kennissen. Want festivalbandjes aanhouden om te laten zien Dat Je Er Geweest Bent is immers zo 2004.

Dronken worden op festivals is doorgaans een dure bedoening, maar uiteraard weten de Britten daar een mouw aan te passen. Glazen flessen zijn zoals overal niet welkom op de weide, maar plastic uiteraard wel. Je voorraad vergeten? Geen probleem, ze verkopen tonnetjes bier, bidons vol cider of zevenliterzakken wijn gewoon op de wei.

Reden nummer één om van Glastonbury te houden: kraantjeswater is overal gratis beschikbaar

Ondanks het feit dat drank er rijkelijk vloeit en er heel wat mensen constant op de been zijn, is de Glastonburees/Glastonburiaan uitzonderlijk vriendelijk en redelijk beschaafd. Nergens lagen mensen in hun eigen braaksel te marineren en er werd nooit woedend geschreeuwd wanneer je probeerde voor te dringen, laat staan dat er gevochten werd. Sterker: toen de mensenzee zich na Kanye West weg van de main stage probeerde bewegen en muurvast zat, besloot de massa de tijd en het lange wachten te doden door spontaan en met z’n allen ‘Angels’ van Robbie Williams te zingen.

Bang dat al die cider je hersenen aantast? Daag je brein uit op de Free University of Glastonbury in het Crow’s Nest in de Park area waar mensen uit verschillende vakgebieden lezingen en inspirerende talks komen houden. Vragen staat er overigens vrij.

Je vindt er meer dan driehonderd eetkraampjes met de meest exotische invloeden, veganistische nieuwigheden of authentieke smaken maar van gewone mayonaise hebben ze nog niet gehoord. Laat je niet vangen: wat zij mayonaise noemen is een soort van smaakloze crème die als een blok op je maag valt en op die WC’s wil je écht niet proberen overgeven want …

…Er zijn geen dixies. Dat klopt. Wat ons een universeel festivalfenomeen leek, is daar totaal onbekend. Ze graven een diepe (hele diepe) gracht, zetten er een soort van metalen bouwsel boven ingedeeld met verschillende schragen die “hokjes” vormen en vervolgens mag je boven de put hurken en hopen dat niemand over het deurtje van amper 1m20 gluurt en je kont fotografeert.

A photo posted by sukiwaterhouse (@sukiwaterhouse) on Jun 30, 2015 at 1:14am PDT

Net als Coachella staat Glastonbury bekend als broedplaats voor celebs. Het is echter niet zo dat je plots tijdens het genieten van Alt-J aan de main stage Kate Moss zult zien meeknikken, maar wie de meer verborgen, rustige plekjes opzoekt kan gerust een sigaret schooien van Suki Waterhouse of Georgia May Jagger.

Wie echter denkt dat een Cara Delevingne of Alexa Chung ook moet aanschuiven om op de wei te geraken is wel bijzonder hoopvol. De eregasten krijgen een speciale bar diep in de bossen en bereiken het festivalterrein via de legendarische “rabbit hole”

Naast de modellen, muzikanten, it-girls of filmsterren krijg je ook de kans om heel wat iconische figuren te ontmoeten. Dit jaar maakten onder meer de Dalai Lama en Stephen Hawking hun opwachting.

Wie échte sterren wil zien kan dan weer terecht bij de audiovisuele presentatie van ons heelal, waar dus effectief een podium voor vrijgehouden wordt. (Morgan Freeman was echter niet aanwezig.)

Jawel, film heeft hier ook een plaats. Sterker nog: The Groovy Movie Picture House hield dit jaar zelfs een kortfilmfestival waar meer dan 150 prenten vertoond werden, waaronder de première van een documentaire over Hacienda, de legendarische nachtclub en de wieg van Madchester.

Kampvuren zijn overal toegelaten en worden zelfs aangemoedigd. Op de weide kan je zelf brandhout aanschaffen en één van de fijnste plekjes om te zitten is ongetwijfeld Strummerville, opgericht door de Joe Strummer Foundation die jonge muzikanten wil steunen. Verwacht je aan jamsessies en spontane DJ-sets, veel gelach en een immer knisperend vuur.

Ondanks het feit dat Glastonbury één van de grootste en meest bekende festivals ter wereld is, is het leeuwendeel van de festivalgangers Brits, een schril contrast met bijvoorbeeld Werchter of Tomorrowland waar je al moeite moet doen om géén Nederlander of Brit tegen het lijf te lopen… Wij beginnen een patroon te zien.

Sunday’s Best krijgt hier wel een heel andere invulling. Op The Green Fields is het namelijk de traditie om op zondagnamiddag je beste, meest extravagante festivaloutfit aan te trekken.

Los daarvan is streetstylen op Glastonbury niet bijzonder gemakkelijk (al hebben we wel een poging gewaagd). Ofwel zijn mensen te overdreven aangekleed (denk dierenpakken, glitter, spandex acrobatenpakjes of full-on naaktheid) ofwel kan het hen weinig schelen. Niet zo verwonderlijk, aangezien Glastonbury erom bekend staat om zeer wisselvallig te zijn wat het weer betreft. Herkenbaar, denk je vast, maar Glastonbury lacht smakelijk om het eufemisme “grillig”. Op een half uur tijd kan het van bloedheet en drukkend naar gigantische stortregen en een ijskoude wind gaan. De meerderheid draagt dus laagjes, hangt vol modder en voelt zich ook niet te beroerd om de plastic pasjeshouder van The Guardian om de nek te hangen, waar ze hun programma, hun ticket en een plan van het terrein in bewaren.

Hoewel 130000 mensen daar op voorhand anders over dachten, kan Kanye West dit festival best headlinen. Glastonbury heeft zich immers nooit geprofileerd als rockfestival, maar als festivals of performing arts, en laat West nu net één van de grootste performers van tegenwoordig zijn.

Performing arts omhelst namelijk ontzettend veel acts: van circus tot theater, van poëzie tot improvisatie, dans en zelfs skateboarden: er is voor elk wat kijks.

Maar ook jijzelf kan in de schijnwerpers staan. Want waarom zou je niet deelnemen aan de hiphopkaraoke (shout out naar een zekere ‘Andrea’ die de meest ruige versie van Boom! Shake The Room ten berde bracht) of neem je geen gitaar, microfoon of tamboerijn in de hand in de jam tent. Glastonbury stikt van mensen die “in the business” zitten, dus wie weet wordt je zo wel ontdekt. En zeg nu zelf: “Discovered at Glastonbury staat toch veel stoerder dan MySpace of YouTube?

Shangri-La. Hoe beschrijft een mens in godesnaam Shangri-La. Zie het als één van de vele communes middenin Glastonbury met aparte bars, clubs en hang-outs. Overdag heerst er een Shangri-Heaven sfeer en doen fictieve politieke partijen hun zegje middels muziek of op de speaker’s corner. Iedereen is welkom om te dansen op goeie vibes van verandering en originele spandoeken en aanplakbiljetten zijn legio.

’s Avonds verandert deze plek in Shangri-Hell, een soort post-Apocalyptische stad grenzend aan de Unfairground en Block 9 waar drag queens op brandende auto’s dansen terwijl DJ’s hun meest duistere tunes uit de boxen laten galmen voor een uitgelaten massa. Deze plek is zodanig populair dat je er na zonsondergang niet moet proberen binnen te geraken, een beetje zoals de familiedag van CD&V, maar dan totaal anders.

Ook naast Shangri-La is Glastonbury niet vies van wat politiek. In de Green Fields kan je allerlei organisaties tegen dierenleed en kernenergie steunen of lezingen bijwonen, en zelfs Pussy Riot kwam spreken op de Park Stage. “Before we start our talk, you have to sign a weaver of agreement that states that you will not go to court against us because you realise you can’t stand our feminist bullshit.”

Green Fields lanceert ieder jaar een algemeen thema en dat was dit jaar het uitgekauwde Hugs not Drugs. Wie geen people’s person is kan deze hippie commune dus maar beter mijden. Wij komen wel eens terug wanneer het Pugs not Drugs is.

Het is niet omdat we menselijk contact met ongewassen festivalgangers liefst zoveel mogelijk omzeilen dat we niet menselijk zijn. Glastonbury is hét festival voor de liefdadigheidsacties, waarvan de drie grootsten hun logo’s ook op de tickets en op alle bannering naast de podia hebben. Oxfam laat jaarlijks 2500 vrijwilligers afzakken naar het festival die winkeltjes bemannen, rondgaan met petitielijsten maar ook gewoon mee de orde en netheid op het terrein handhaven. WaterAid wordt vertegenwoordigd door tien water kiosken waar je je drinkfles onbeperkt en gratis met schoon water kan vullen, een privilege dat 748 miljoen mensen op deze planeet nog steeds niet hebben. Greenpeace heeft dan weer een heel eigen terrein, waar er naast een klimmuur, een veggie café, een skate ramp en enkele informatiehutjes ook gewoon podia met verschillende muziekoptredens en lezingen plaatsvinden.

Daar stopt het engagement van Glastonbury echter niet. Op het festival zijn ook enkele standjes waar je bloed kan doneren – de gulle gevers krijgen een gewilde glitterende kleeftattoo en heel erg veel zoetigheid na afloop. Want zeg nu zelf, het nadeel van het zetten van een handtekening onder een petitie is dat je er niet mee te koop kan lopen: je moet het onderwerp altijd zelf aansnijden en die persoon wil je echt niet zijn, toch?

Zo kregen Too Many DJ’s het felbegeerde middernachtslot in Arcadia en wisten ze het publiek, ondergetekende incluis, volledig zot te krijgen middels een set die ze allicht al duizend keer hebben afgerateld op menig pensenkermis.

Dat leest u goed: er zijnGeen. Bonnetjes.Je kan er je pizza, je kebab, je bier, je weetikveelwat allemaal gewoon met cash betalen. Niet aanschuiven terwijl je keel in brand staat, niet het frietkraam passeren en zien dat je nét een bonnetje te weinig hebt voor een curryworst special.

Wie op de hoogte wil blijven van alles wat er op het terrein gebeurt maar net als ondergetekende vloekte op het beperkte GSM- of internetbereik op de site kan terecht op het Glebeland terrein, waar mensen dag en nacht hard werken om de Glastonbury Free Press krant te drukken. Hier worden ook demonstraties letterpress en woodblock printing gegeven.

Omdat Glastonbury een beetje het Antwerpen van Engeland wil zijn, en omdat de Pieter Loridons van Somerset toch het gevoel willen hebben dat ze ergens terecht kunnen bulkt Glastonbury van de boutique barsStel u echter geen wit meubilair en een vergulde ananaslamp voor, maar onafhankelijke, creatieve staminees die soms onder de grond, soms hoog in een boom en soms verstopt tussen het struikgewas zitten. The search is as good as the catch.

Geen fan van wiegeliedjes maar des te meer van bed time stories? Vanaf 1 uur ’s nachts worden er in de Earth Lodge oude Welshe vertellingen en griezelverhalen voorgelezen. Gezelli’!

Glastonbury is in ieder geval het festival van de veelzijdigheid. Waar je ’s ochtends nog lag te rusten in de Peace Garden op de tonen van een etherische singer songwriter of een inheemse drumsessie hebt gevolgd in het Tipi dorp kan je jezelf ’s avonds overgeven op de dreunende bassen van de Arcadia: een gigantische metalen spin die vuur en lasers spuwt en wiens grijpgrage poten echt bewegen. Onderstaand filmpje is een must-see

De glastonberryis geen nieuwe superfood, het is blijkbaar gewoon de manier waarop Amerikaanse performers de naam van het festival uitspreken.

Gefrustreerd na een slapeloze nacht omdat je buurman het nodig vond om het hele optreden van Paul Weller te herbeleven middels zijn eigen doorzopen bralstem? Pijnlijke nek en schouders omdat die luchtmatras toch niet zo comfortabel bleek? Geen nood, op Glastonbury kan je ook terecht voor relaxerende yoga sessies, ochtendgebeden, groepsmeditatie, gong therapie, shiatsu of “sound bath healing”, wat dat laatste ook moge wezen.

De bezoekers van Glastonbury beschilderen zich ’s ochtends met glitter en verf al ware het dagcrème. Zowel man als vrouw hullen hun gezicht in zodanig veel sparkles dat My Little Pony er onpasselijk van zou worden, maar vreemd genoeg lijkt het nooit een onoprechte circusact, zeker in combinatie met de doorgaans slonzigere festivalkleding.

In tegenstelling tot onze Belgische festivals worden er op Glastonbury geen krasloten verkocht. Wie zijn kans op geluk wil wagen kan zijn wens altijd neerschrijven en deze in een van de vele Yoko Ono Wishing Trees op het terrein hangen.

Tussen de Pyramid en de John Peel stage bevindt zich de meest gefotografeerde plek van het hele festival: een metershoge muur die jaar na jaar versierd wordt met zelfgemaakte banners en posters op doek.

Alsof het enorme glooiende landschap van Worthy Farm nog niet voldoende was om je de adem te benemen, zijn de podiumbouwers van Glastonbury zowat de grootste strebers die er in Engeland rondlopen. Gigantische flatgebouwen, indrukwekkende monsters, een heel indianendorp of metershoge standbeelden van stro: het is duidelijk waar ze bij Tomorrowland de mosterd hebben gehaald

Het is quasi onmogelijk om Glastonbury te beschrijven. Zelfs mensen die het festival al dertig jaar bijwonen worden ieder jaar nog verrast. Aangezien beelden meer dan woorden zeggen is het misschien beter om een kijkje te nemen in onze fotoslider.