Overal in het land moesten muzikanten vrijdagavond wijken voor de triomftocht van de Rode Duivels. Ook Faces On TV, de groep van Vlaanderens hipste producer Jasper Maekelberg, had het vlaggen. Geen probleem voor de alleskunner, die zijn optreden een dag verplaatst zag. ‘Ik heb vrijdag gewoon de match gezien, op het puntje van mijn stoel, én nog wat aan de nieuwe plaat van Balthazar gesleuteld’, klinkt het droog bij de man die ook al Soldier’s Heart, Tsar B, Bazart, Jef Neve, Warhaus en Warhola liet grooven op zijn knoppentafel. ‘Een show blijft een show, en we geven gewoon het beste van onszelf.’
Vorig jaar speelde Maekelberg al eens op Rock Werchter, als sideman van Warhaus in The Barn, deze keer stond hij front and center op het nieuwe, knusse podium The Slope. ‘Leuke vlaggetjes’, luidt het onmiddelijke oordeel, en meteen daarna: ‘Ik vreesde dat zo’n openluchtpodium niet echt goed zou passen bij onze muziek, die toch een nachtelijke vibe heeft, zeker niet omdat we oorspronkelijk later op de dag zouden spelen. Maar het is écht wel cosy. The Slope is een intieme club, maar dan met daglicht.’
Hobo
Maekelbergs instrumentarium lijkt wel het resultaat van een uit de hand gelopen spelletje ‘Ik ga naar Werchter en neem mee’. Dwarsfluit en hobo? Geen probleem. Een batterij vreemdsoortige Afrikaanse percussie? Check! Geen evidentie voor de technicus die al die klanken in een mooi geheel door de boxen van The Slope moet jagen. En dan haat Maekelberg ook nog eens de soundcheck: ‘Net zoals repeteren. Als ik alles hoor wat ik moet horen, dan wil ik zo snel mogelijk van dat podium af.’
Om van de legendarische backstage van Rock Werchter te genieten, plaats delict van zoveel legendarische verhalen? ‘Een goede pingpongtafel hebben ze hier wel, en airco. Altijd fijn bij dit weer. Voor de rest is een backstage een backstage’, klinkt het droog.
High fives
Wat iemand doet voor zijn eerste ‘eigen’ optreden op het grootste rockfestival van België? Niet zenuwachtig zijn, in het geval van Faces On TV. ‘Ik ben daarmee gestopt, het heeft toch geen nut.’ Wat wel nuttig is: knuffelen met de hele band, als we Maekelberg mogen geloven. ‘Maar dan echt té dicht bij elkaar.’
‘Voor de show draai ik in de zaal graag Alessandro Alessandroni, de Italiaanse componist die gitaar speelde voor het thema van The Good, The Bad and The Ugly. Op een festival als dit gaat dat natuurlijk niet, maar dan luister ik er wel naar op mijn iPod.’ Aan zijn outfit besteedt Maekelberg, die op Werchter voor een truitje van de Rode Duivels koos, nooit veel tijd. ‘Als we moeten optreden op de dag van de finale, kan ik misschien voor een onderbroek van België gaan. Bestaat dat eigenlijk?’
Na de set delen de bandleden meestal nog een paar high fives uit en drinkt Maekelberg de restanten van zijn vodka-cola op. ‘Vodka staat standaard op onze rider, denk ik. Je moet toch een béétje in de mood komen hé?’ grijnst hij. ‘Wat er nog op staat? Twintig Kinder Surprises! Onze toetseniste is daar zonder overdrijven verslaafd aan. Ze eet er vijftien voor en vijf na de show.’
‘Maar wil je me nu excuseren?’ klinkt het ineens, half grappend, half ernstig. ‘Jack White is begonnen en hem wil ik écht niet missen.’ Muziekjunks blijven muziekjunks, ook na hun set.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier