Vier redenen waarom het flauw is om U2 te haten

Het is niet makkelijk, de verdediging van U2 op ons nemen. Maar kijk, als iedereen zich haast om een band te haten, bijvoorbeeld bij een pr-gewijs misgelopen lancering van een nieuwe plaat, dan gaan wij in tegen de stroom van negativiteit. Omdat de wereld meer zalm nodig heeft: vier redenen waarom het flauw is om U2 te haten.

U OVERREAGEERT

Dus u hebt een gratis plaat van U2 gekregen, bent daar boos om en heeft dat middels een tweet aan de wereld kenbaar gemaakt. Wij snappen dat niet helemaal. Eerlijk: wij wisten zelf ook niet goed hoe we moesten reageren toen Songs of Innocence in onze iTunes stond te pronken. Maar: op momenten van twijfel vallen wij terug op onze principes. Principes als: een gegeven paard kijk je niet in de bek.

‘Maar wat als het een heel oud paard is dat zijn beste tijd in de jaren tachtig en negentig had, waarbij je vermoedt dat het elf rotte tanden heeft en de eigenaar het enkel weggeeft omdat zijn vorige paarden minder goed verkochten en hij een deal heeft gesloten met een haverfabrikant die hoopt dat je zo de haver koopt?’, horen wij u zeggen. ‘Mag je dan ook niet in de bek kijken?’

Wel, daar hebt u een punt. Verpakt in een heel matige en uitvoerige metafoor. Maar niettemin: een punt.

‘In dat specifieke geval’, antwoorden wij dan, ‘mag je voorzichtig eens in de bek van het gegeven paard loeren. Betreft het echt een dier met elf rotte tanden, dan breng je het rustig naar het vilbeluik. Maar ga dan niet tweeten dat je net een paard hebt geslacht: dat is gewoon onbeleefd.’

Mensen die tweeten dat ze een paard geslacht hebben: nooit ons ding geweest.

Voor ons is het simpel: als wij moeten kiezen tussen 20 euro betalen om te ontdekken dat How to Dismantle an Atomic Bomb een heel matige plaat is of gratis ontdekken dat Songs of Innocence een heel matige plaat is, dan kiezen wij voor het tweede. En zeggen wij: dank je wel, Bono, voor het cadeau van 20 euro. Het is maar hoe je het bekijkt.

Wij hebben nooit beweerd dat we goed waren in het verdedigen van U2.

ER BESTAAT EEN UITLEG VOOR DIE ZONNEBRIL

Veel van de haat richting Bono is ook gewoon gebaseerd op misverstanden. Als iedereen wat beter zou communiceren, zouden die zo de wereld uit zijn geholpen. Neem nu die zonnebril, de voornaamste reden waarom u U2 haat. Er heerst een idee dat Bono zonder reden ellendige zonnebrillen binnenshuis draagt. Klopt dus niet.

Hij doet dat namelijk niet zonder reden.

‘Ik heb gevoelige ogen’, zei Bono in Rolling Stone. ‘Als iemand een foto van mij neemt, zie ik de flits de rest van de dag op mijn netvlies. Mijn rechteroog zwelt op. Ik heb er een blokkering, dus mijn ogen worden vaak rood.’

Voilà. Er is een medische verklaring. Bono heeft gevoelige ogen. Die cameraflitsen ziet hij de hele dag op zijn netvlies. De celebrityziekte. Heel vervelend. Daarom doet-ie dat dus. Zaak uitgeklaard. Zo ziet u maar wat een beetje context kan doen.

Mmh ja…

Je zóú ook de vraag kunnen opwerpen of hij dan niet beter een professionele omgeving had gekozen met minder lichtflitsen. Je zóú kunnen zeggen dat als je allergisch bent voor brood je beter niet als bakker gaat werken in plaats van met wanten – opvallend lelijke wanten – deeg te staan kneden. Je zóú kunnen zeggen dat het onwaarschijnlijk pretentieus is om je medische ongemakken als opoffering te zien voor een groter goed – de mensheid je muziek schenken. Je zóú kunnen zeggen dat zijn uitleg voor die zonnebrillen nog irritanter is dan de zonnebrillen zelf.

Je zóú dat kunnen zeggen.

Laten we anders, voor het gemak, afspreken dat we dat niet doen.

U2 verdedigen is zo al moeilijk genoeg.

U VERGEET HUN VERDIENSTEN

Gebeurt al te gemakkelijk zodra het bon ton is om een band te haten: hun verdiensten worden vergeten. En die zijn in het geval van U2 niet gering. We spreken hier tenslotte over de band die een hele generatie popcultuur beïnvloed heeft. Zonder U2 geen Fix You van Coldplay, geen Desire van Editors, geen Human van The Killers en geen Sex on Fire van Kings of…

We bedenken ons net dat, als je het zo oplijst, het niet helemáál als een solide verdediging overkomt.

Over een andere boeg dan maar: zonder U2 geen aflevering van South Park over U2. En dat zou wel degelijk een gemis zijn: het is misschien wel hun beste aflevering, die waarin Cartman en co. zich buigen over het enigma waarom een man die zoveel goeds probeert te doen in de wereld, alsnog overkomt als een hoop kak.

Het antwoord op die pertinente vraag is héél, héél grappig.

Het is iets dat te makkelijk onder de mat geveegd wordt: het plezier dat U2 ons het voorbije decennium middels koppen als ‘Apple releaset app om U2-plaat te verwijderen’ heeft geschonken. We spreken hier over een band die nagenoeg permanent voorzetten geeft die wij alleen maar moeten binnenkoppen. Nee, mocht U2 ermee ophouden, dan hebben we enkel Kanye West en Nickelback nog als schietschijf. En hoewel Kanye sinds de clip van Bound 2 ook aardig zijn best doet, zou dat wel degelijk een verschraling zijn van het aanbod inzake makkelijke doelwitten.

We beginnen ons te realiseren dat dit niet eens meer op een verdediging líjkt.

Oprecht: we hebben ons best gedaan om betere argumenten te verzinnen. Het zit er gewoon niet in.

U BENT TE LAAT

Staat hierboven ‘Vier redenen waarom het flauw is om U2 te haten’? Excuus. Wij bedoelden: ‘Vier redenen waarom het flauw is om U2 nu pas te haten’. U bent namelijk gewoon te laat. Zodra iederéén zegt dat het cool is om U2 slecht te vinden, is het niet cool meer.

Een beetje zoals die veertigers die nu plots op Facebook verkondigen dat ze mensen haten die het woord ‘kids’ gebruiken.

Het woord ‘kids’ haten is het nieuwe ‘kids’ gebruiken.

Laat ons eerlijk zijn: het is ook niet alsof u niet genoeg kansen hebt gehad. We hebben het hier tenslotte over de band die Miss Sarajevo uitbracht, een samenwerking met Luciano Pavarotti over de Joegoslavische burgeroorlog, waarin Bono de vraag opwierp of er ‘een tijd is voor kerstbomen’.

We vermoeden dat dat retorisch was.

We hebben het hier over een man die een nummer heeft ingezet met ‘un dos tres catorce’ en deed alsof dat normaal was. Een man die in Rattle and Hum videobeelden van zichzelf mixte met Martin Luther King. Een man die, bij zijn cover van Dylans All along the Watchtower, het nodig vond om er een extra strofe bij te schrijven met de frase ‘All I’ve got is a red guitar, three chords and the truth’. Een man die een andere man The Edge heeft genoemd. Een man die een tijdlang met een cowboyhoed rondliep en deed alsof er niks aan de hand was. En niet te vergeten: een man die doorheen de volledige jaren tachtig het nektapijt der nektapijten heeft getorst.

Op een bepaald moment waren er blonde mèches.

Niemand zei daar iets over.

Echt waar: kansen genoeg gehad om uw mond open te doen.

Nu moet u ook niet meer afkomen.