Vier redenen waarom de klassieke line-up van Fleetwood Mac altijd al een mirakel was

Fleetwood Mac © gf

Met het vertrek van gitarist Lindsey Buckingham is de line-up die ooit het legendarische Rumours (1977) maakte, niet meer compleet. Wie al eens goed naar die plaat geluisterd heeft, snapt waarom dat vijftal samenhouden belachelijk moeilijk is. Vier songs van Rumours die niet meteen bulken van de mooie herinneringen.

Dit artikel verscheen voor het eerst in 2015, naar aanleiding van het concert van Fleetwood Mac in het Sportpaleis.

Go Your Own Way

Omstreeks 1976, toen de band Rumours aan het opnemen was, waren er enkele interne strubbelingen bij Fleetwood Mac. Concreet: Stevie Nicks was samen met Lindsey Buckingham, maar had een affaire met Mick Fleetwood, die op dat moment zijn huwelijk zag aflopen omdat zijn vrouw met ex-lid Peter Green naar bed ging. Christine McVie was dan weer getrouwd met John McVie, wat haar niet belette om de liefde te bedrijven met de lichtman van de groep.

Tevens gebruikten alle groepsleden heel erg veel drugs.

Omdat discretie geen ding is onder muzikanten, besloten ze die trubbels ook aan elkaar te communiceren. In de vorm van hitsingles. Zo schreef Stevie Nicks Dreams, een melancholisch pleidooi om het verleden niet te laten verzuren door wrok. Lindsey Buckingham antwoordde met Go Your Own Way, een nummer dat begint met de regels: ‘Loving you isn’t the right thing to do / How can I ever change things that I feel? / If I could, baby I’d give you my world / How can I, when you won’t take it from me? / You can go your own way / Go your own way / You can call it another lonely day.’ Volgens ons woordenboek Passief-Agressief Nederlands betekent dat zoiets als: ‘Jij bent mijn liefde niet waard / Ik ga nooit van gedachten veranderen / Ik heb me bedacht, neem me terug / Hoe bedoel je, je bent nu samen met Mick? / Bol het af, trut / Bol het af, tru-hu-hut / Wanneer je alleen sterft, hoop ik dat de kat je gezicht opvreet.’

Het geinige: Buckingham dwong Nicks ook nog eens om die ‘Bol het af, tru-hu-hut’ van achtergrondzang te voorzien. Harmoniserende achtergrondzang.

Verklaart al dat geruis op de remasters.

Tandengeknars.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

You Make Loving Fun

Over naar het andere koppel in de band: de McVies. Het hoefde namelijk niet allemaal haat en rugstekerij te zijn, zo bewees Christine McVie toen ze You Make Loving Fun schreef, een zwoel nummer over hoe ze de extase van het liefdesspel opnieuw had ontdekt tijdens het maken van Rumours.

Spijtig genoeg voor John McVie ging het nummer niet over hem.

De You in You Make Loving Fun was Curry Grant, de lichtman van de groep.

Fijn detail: Curry dook even later ook met Stevie Nicks tussen de lakens. Want waarom ook niet. Maar ter zake: eigenlijk zijn de teksten van You Make Loving Fun best braaf. Het is de muziek die maakt dat u niet hard hoeft te gissen naar de ware betekenis. Wanneer McVie het heeft over ‘You make me happy with the things you do’ en ‘This feeling follows me wherever I go’, is het de Red Shoe Diaries-achtige pornobas die duidelijk maakt in welke regio van haar lichaam ze dat precies aan het voelen is.

De persoon verantwoordelijk voor die sexy toon? De bassist van het nummer. De bassist van het nummer? John McVie. Het moet een apart gevoel zijn, de erotische soundtrack verzorgen voor de affaire van je eigen vrouw. Niet dat hij dat op het moment zelf doorhad. Volgens een interview met Mick Fleetwood was John McVie zo naïef dat hij dacht dat Christine gewoon aan het kirren was over haar hondjes.

Nu ja, bijna juist, uiteindelijk. Enkel het voorzetsel was fout.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Gold Dust Woman

Tijd heelt alle wonden, zo adviseert de volkswijsheid mensen met een gebroken hart. Helaas voor Stevie Nicks had de volkswijsheid minder raad voor mensen met een gebroken hart die samen met hun ex een album moeten maken terwijl half California in en uit zijn motelkamer – naast de jouwe – strompelt.

Dat is waar cocaïne klaarblijkelijk meer heelt.

Bergen cocaïne.

Of dat is toch wat Gold Dust Woman, Stevie Nicks’ ode aan overdaad, suggereert. Omdat cocaïne niet bepaald de subtiliteit bevordert, mag u het ons niet kwalijk nemen dat zinnen als ‘Take your silver spoon and dig your grave’ en ‘Oooh, pale shadow woman‘ ons niet meteen doen vermoeden dat ze een spookverhaal aan het vertellen is.

‘En dan?’ horen wij u denken. ‘Dit zijn rockers van de jaren zeventig. Die mensen raakten waarschijnlijk niet uit bed zonder wit poeder over hun cornflakes te strooien.’ Klopt, alleen hebben de meeste van die andere rockers van de jaren zeventig wél nog het tussenschot in hun neus. Stevie Nicks niet. We weten niet exact hoeveel cocaïne vereist is om het kraakbeen in je neus weg te branden, maar onze beste gok is anderhalve Scarface.

En dan zijn er nog de hardnekkige geruchten over een trechter, een betrouwbare roadie en een lavement met vloeibare cocaïne. Geruchten die Nicks altijd ontkend heeft. Maar goed, als er ooit iemand coke in onze anussen had geblazen, zouden wij dat ook vlakaf ontkennen.

Er heeft nooit iemand coke in onze anussen geblazen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Oh Daddy

Verrassend genoeg geen opgestoken middelvinger, dit Oh Daddy, geschreven door Christine McVie. Het hielp dat Mick Fleetwood, de man over wie het nummer gaat, en Christine McVie zowat de enige bandleden in Fleetwood Mac waren die niet met elkaar geslapen hebben. Wij interpreteren Oh Daddy dan ook behoorlijk rechttoe rechtaan: als McVies ode aan Mick Fleetwood, een rauwe, kwetsbare toegift aan de enige die in staat was om de groep samen te houden.

Dat is namelijk nog een streepje zieker.

Het zegt behoorlijk veel als de drummer de stabielste kracht in de band is. Stabielst, als in: Fleetwood was zich er tenminste van bewust dat zijn vrouw naar bed ging met zijn beste vriend en ex-lid Peter Green. Zijn affaire met Stevie Nicks had nu ook weer niet zo lang geduurd. Maar vooral: hij kon beter tegen de coke dan de rest.

Backstage stond Fleetwood bekend als ‘King of Toot’ – to toot, beste lezers, is slang voor cocaïne snuiven. We hebben het hier over een man die ooit becijferde dat als je alle lijnen die hij had gesnoven achter elkaar zou leggen dat op ‘zeven mijl cocaïne’ zou uitkomen. Een man die ooit op plek één stond in een lijst van grootste spenders in de rock-‘n-roll, louter op basis van zijn drugsbudget – ergens in de buurt van de acht miljoen dollar, volgens schattingen.

Tuurlijk, als de lat op de grond ligt, is er altijd wel eentje die eroverheen kan strompelen. Maar als je die man dan bezingt met de woorden ‘Why are you right when I’m so wrong / I’m so weak but you’re so strong’ en hem min of meer vraagt om je in bed te stoppen met een tas warme chocomel, zegt dat vooral veel over de staat waarin de andere groepsleden zich bevinden.

Serieus. Het is een mirakel dat die vijf de laatste drie jaar nog samen op een podium hebben gestaan.

Fleetwood Mac

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Cedric Voets en Geert Zagers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content