Trixie Whitley @ Pukkelpop: Koningin liefde

Een expressief zingende, shakende en crowdsurfende Trixie Whitley liet in de Club een stukje soul achter.

‘Feel free to bust some dance moves!’, verzocht Trixie Whitley, terwijl ze een fel herwerkt Never Enough inzette, waarin gitaren als keyboards klonken – een richtingaanwijzer voor haar in oktober te verschijnen nieuwe album? ‘Ik heb aan een nieuwe versie gewerkt omdat ik het beu was de oude te spelen’, verklaarde ze, alvorens zelf, gehuld in een lange zwarte designeroutfit van Ann Demeulemeester, aan het shaken te gaan.

Nee, van het frêle, verlegen, bijwijlen zelfs wat podiumschuwe meisje van een paar jaar geleden bleef in de Club nog maar weinig over. De nieuwbakken moeder kwam, met behulp van drie muzikanten uit haar straat in Brooklyn – van nonkel en dEUS-bassist Alan Gevaert dus geen spoor meer -, helemaal uit haar schulp gekropen.

Papa Chris achterna

Pieces, opnieuw een hertimmerde oldie, droeg Whitley op aan haar zeven maanden oude dochtertje Phoenix. ‘Leaving pieces of mine, everywhere I go’, zong ze. ‘Every time I go, I’m leaving behind my soul’. La Whitley, die bewees nog altijd een van de beste vrouwenstemmen in dit land te zijn, liet in de Club inderdaad een stukje soul achter, en met Hotel No Name en nieuweling The Shack ook een beetje bluesrock, in de stijl van wijlen papa Chris. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Uitgelopen make-up

‘Hebde ’t warm genoeg?’, vroeg Whitley op z’n Gents, om halverwege het bloedstollend mooie Breathe You In My Dreams haar gitaar weg te steken, haar hakken uit te trekken en het publiek in te springen. Een crowdsurfende Trixie Whitley, dát hadden we niet zien aankomen. De make-up op haar linkeroog was helemaal uitgelopen toen ze terug het podium op kroop. Een rock chick maalt daar niet om.

‘I need your love, I need your love’, eindigde Trixie Whitley smekend. En die kreeg ze, van een publiek dat zich tot ver buiten de Club uitstrekte. Koningin liefde!