Tirzah, even intiem als een verfrommelde zakdoek: ‘Ik ben veel liever griezelig dan zwoel of dromerig’

Tussen de luiers en de slaapliedjes op het thuisfront nam Tirzah, opnieuw met haar maatje Mica Levi, een nieuw album op. Het leven zoals het is, de popeditie.

‘Sorry, hoor, het internetbereik zou op deze plek in het huis nochtans het beste moeten zijn’, zegt Tirzah Mastin nadat ons Zoombeeld voor de zoveelste keer bevroren is. De zangeres zit met haar smartphone op de grond in het trappenhuis van de woning die ze deelt met haar partner Kwake Bass, musical director van Kae Tempest, en hun twee jonge kinderen, op een kleine twintig kilometer van het centrum van Londen. Ze heeft een hekel aan mobiele telefoons – ‘Wie wil er nu overal en op elk moment van de dag gestoord worden in alles wat je doet?’ – maar nood breekt wet: drie jaar na haar bejubelde debuut Devotion heeft Tirzah een nieuw album klaar. Een plaat met de groezelige intimiteit van een verfrommelde zakdoek, en die verdient wat context. Colourgrade, net zoals zijn voorganger ingeblikt met Tirzahs jeugdvriendin en soundtrackcomponiste Mica Levi (alias Micachu), kwam tot stand in de periode tussen de geboortes van haar eerste en tweede kind, wat mogelijk de bevreemdende schemeringsfeer verklaart die als een waas over de tien songs hangt.

Tirzah: Je zit er niet zo ver naast. (glimlacht) De studio waar Mica en ik alles hebben geschreven en opgenomen lag op wandelafstand van mijn toenmalige flat, en ons werkritme werd gedeeltelijk mee bepaald door het eet- en slaappatroon van mijn oudste bubba. Tussen de takes door liep ik soms snel even naar huis om een mondje af te vegen, een luier te verversen of haar in haar bedje te stoppen. Even de huiselijke routine, dan weer de knop omdraaien en de studio in, waar we van ’s ochtends tot ’s avonds laat opnamen. Sleep, bijvoorbeeld, is om tien uur ’s avonds opgenomen, toepasselijk genoeg. (lacht)

Het klinkt dan ook als een bizar, fucked-up slaapliedje. Hopelijk niet iets dat je je kinderen écht toezingt?

Tirzah: O nee! Mijn oudste, drie en een half intussen, houdt erg van muziek – zoals eigenlijk álle kinderen van nature doen – maar ik laat haar niet naar mijn eigen muziek luisteren. Vooral omdat ik niet graag naar mezelf luister, tenzij ik live zing. En ook: ik was zwanger van mijn tweede toen ik op tournee ging met Devotion, dus ik vermoed dat de meeste van mijn liedjes de jongste al lang de strot uit komen. (lacht)

Na de release van Devotion heb je je job als grafisch ontwerper opgegeven en besloten om vol voor de muziek te gaan. Nochtans ging je er in je eerste interviews prat op – en ik citeer – ‘geen greintje ambitie in de muziek’ te hebben.

Tirzah: Er is een groot verschil tussen passie en ambitie, toch? Je kunt met veel plezier en overgave elke dag in je tuin werken, maar daarom nog geen professioneel tuinier willen worden. Na de geboorte van ons eerste kind leenden de omstandigheden er zich gewoon toe: mijn job opzeggen voelde helemaal niet als Een Grote Beslissing. Al was het natuurlijk wel te denken dat die oude uitspraken me op een dag in het achterste gingen bijten.

Verwijst Colourgrade – ‘Kleurcorrectie’ – naar je oude job?

Tirzah: Nee, helemaal niet. Voor mij zijn muziek, texturen en kleuren onlosmakelijk met elkaar verbonden. De manier waarop geluiden kunnen vervormen, de verschillende tinten en texturen die muziek kan aannemen… Voor mij heeft dat iets heel fysieks. Dat is voor mij de kern van de plaat. Het is elektronische muziek, maar tegelijk ook heel lichamelijke muziek, vol foutjes en imperfecties, warts and all. Een beetje vies zelfs. (lacht)

Grappig dat je dat zegt. In oude artikels vallen heel vaak de termen ‘zwoel’ en ‘dromerig’ bij jouw muziek. Vaak vind ik het een beetje groezelig en griezelig, eerlijk gezegd.

Tirzah: (enthousiast) Wel, ik sta hierin helemaal aan jouw kant! Ik ben veel liever griezelig dan zwoel of dromerig, verdikke, zeker en vast. ‘Strong and wrong’ is ook een mooie – die hebben Mica en ik bedacht.

Ten tijde van Devotion schreef The New York Times dat je ‘love songs for London club kids’ maakte. Die clubinvloed is er nu een beetje uit, en het lijkt wel alsof je bij gebrek aan clubs liefdesliedjes op maat van zelfisolatie en quarantaine hebt gemaakt. Hive Mind, bijvoorbeeld, gaat voor mij over een grote groep mensen die elk apart in hetzelfde schuitje zitten. Zuiver lockdownspul.

Tirzah: Opnieuw, je zit er niet zó ver naast. Ken je het gezegde ‘it takes a village to raise a child’? Eigenlijk gaat de song daarover, over hoe een hele gemeenschap mee haar schouders onder het opvoeden van een kind zet. Ja, sorry, het is een van meerdere liedjes op de plaat die over moeder worden en kinderen maken gaat. (lacht) De plaat was af net voor in Engeland de eerste lockdown begon, maar het is normaal dat ze nu beluisterd wordt met oren die mee gevormd zijn – of moet ik ‘vervormd’ zeggen? – door de pandemie. Dat is het mooie aan je muziek in de handen van de luisteraar leggen, aan de magie van het publiek: iedereen vult haar met zijn eigen kleuren en texturen in. En wat je ook doet, de luisteraar heeft sowieso altijd gelijk.