TheColorGrey, van de grasmat tot het podium: ‘Profvoetbal of muziek, dat waren de enige opties’

Will Michiels laat zich aanspreken als TheColorGrey, maar kleurt de dagen van zijn wederhelft Danira Boukhriss Terkessidis en voorziet op zijn nieuwe langspeler Overcome de belhop van soulvolle tinten. Een grijs bestaan is niet aan hem besteed. ‘Ik zit nog een heel leven met mezelf opgescheept. Dan kan ik er maar beter het beste van maken.’

Dat wij even met Michiels opgescheept zitten, is alvast niet onaangenaam: fijn om iemand aan de lijn te krijgen die met vuur over iets ánders kan praten dan dat klotevirus. De Antwerpse rapper, zoon van een Congolese moeder en een Belgische vader, brengt deze week zijn tweede album Overcome uit, een plaat die op z’n Anderson Paaks funkt en in de meest positieve zin op uw heupen werkt.

Het had nochtans heel anders kunnen lopen. ‘Als kind had ik twee dromen: profvoetballer of artiest worden. Vrij cliché, maar dat zijn de enige pistes die ik ooit in overweging heb genomen. Maar op een bepaald moment werd het duidelijk dat een leven op de grasmat een onrealistische droom was.’ Na passages bij Antwerp en Beveren strandde zijn carrière op zijn achttiende in ’t Kuipke in Westerlo. Hij kreeg er na een zware blessure geen profcontract aangeboden. ‘Ik had ook niet het talent van een Messi, hè. Als mijn zoon later de beste van het pak is, zal ik denken: doe gerust, jongen. Maar in mijn geval: toch liever niet’, lacht hij.

Je had naar eigen zeggen ook gewoon niet de wilskracht om het tot profvoetballer te schoppen en op je debuutplaat zong je: ‘I said to myself: let’s go to college and try to become a journalist. Didn’t take long to lose focus.’ Je was wel vastberaden genoeg om artiest te worden.

Will Michiels: Mijn schoolresultaten waren altijd verschrikkelijk. Ik heb het derde en het vijfde middelbaar moeten overdoen. School en ik: dat klikte niet. Op een bepaald moment was het crisis: mijn ouders maakten zich zorgen om mij. Ik heb mijn diploma uiteindelijk behaald – voor hén. Daarna heb ik dus voor de hogeschool gekozen, ook vooral om mijn ouders gerust te stellen dat het goed zou komen met mij.

Ik heb uiteindelijk een jaar journalistiek gestudeerd. Sportjournalistiek sprak mij wel aan, voor het geval dat het met de muziek op niets zou uitdraaien – hiphop was toen nog niet zo groot als nu. Ik had echter al snel door dat de hogeschool niets voor mij was. Daarop heb ik me vol op de muziek gestort. Dit móést dus lukken, ook al stonden mijn ouders daar toen niet honderd procent achter – tegenwoordig trouwens wel.

Je bent naar verluidt erg nonchalant.

Will Michiels:Je moest eens weten. Ik vergeet afspraken, ik bel niet of veel te laat terug. Ik beschik over de gave om mensen de indruk te geven dat het mij allemaal geen moer kan schelen. Dat ligt in mijn karakter, vrees ik. Op het vlak van muziek ben ik wel een harde werker. Ik begin vaak ’s middags en stop pas de dag erop.

De muziekwereld is hard en soms hypocriet. Zonder olifantenvel en discipline zul je niet ver raken.

Michiels:Ik zit nu vier jaar in dit vak en heb al genoeg meegemaakt om te weten: voortaan kies ik altijd voor mezelf. Het is míjn project, míjn carrière. Ik heb maar één kans om het te maken, en wel nu. Sinds 2017 heb ik geen tweede job meer, muziek is mijn enige inkomen. Ik wil er alles aan doen om als ik oud ben te kunnen zeggen: ik heb mijn hele leven van mijn muziek geleefd.

Vanwaar dat zelfvertrouwen?

Michiels: Dat zit er van nature in. Je wordt alleen geboren en je sterft alleen. Ik zit voor de rest van mijn leven met mezelf opgescheept. Dan kan ik er maar beter het beste van maken, toch? (lacht)

Mijn moeder heeft haar familie en armoedige bestaan achtergelaten en is naar Europa verhuisd, waar haar kinderen het honderd keer beter zouden hebben dan in Congo. Ze heeft het allesbehalve breed – nooit gehad, trouwens – maar ik ben nooit iets tekortgekomen. Ik put moed uit de levensloop van mijn moeder.

‘I’m blessed to witness patience is a virtue’, zing je in What’s New van je nieuwe album. Geloof je dat je carrière in de sterren stond geschreven?

Michiels:Dat is wel héél zwaar uitgedrukt. (grinnikt) Maar ja, ik heb het gevoel dat ik het juiste pad bewandel. Ik hoor niet thuis achter een bureau. Ik ben op de wereld gezet om dit te doen. Daar ben ik rotsvast van overtuigd.

Hoop is altijd mijn bondgenoot geweest. Als tiener luisterde ik naar rappers die het thuis ook niet breed hadden, maar die wel hun weg hadden gevonden. Daar spiegelde ik mij aan. In Remembrance van Blu, een rapper uit Californië, was om die reden mijn lijflied.

Ik ben absoluut niet gelovig. Mijn vader is atheïst, mijn moeder daarentegen is heel diepgelovig, net als enkele van mijn vrienden. Ik geloof wel dat wie goed doet goed ontmoet. Dat heb ik van mijn beide ouders opgestoken.

What’s New is een beklijvende aanklacht tegen racisme. Heb je ooit op je huidskleur gevloekt?

Michiels: Eén herinnering uit mijn kindertijd zal mij altijd bijblijven. Ik was een jaar of zeven, en mijn neven en ik hielden ervan om videoclips van Michael Jackson na te spelen. We hadden thuis een cassette met beelden van een blanke en een zwarte Michael, maar we wilden nooit de zwarte zijn. Ik heb pas later beseft waarom. Door de opmerkingen over mijn huidskleur wist ik dat ik anders was dan de rest, waardoor ik mij minderwaardig voelde.

Ken je de doll test, een experiment waarbij kinderen poppen met verschillende tinten te zien krijgen? Ze moeten aanduiden welke de mooie, de lelijke, de goede, de slechte… is. Als het over negatieve kenmerken gaat, duiden zwarte kinderen altijd de donkere pop aan. Ze kijken al van kindsbeen af op zichzelf neer. Zo deed de maatschappij mij naar mezelf kijken. Ik werd vergeleken met stront, met chocolade, altijd als mop bedoeld, maar de impact van die zogezegde grappen is enorm.

Maakt zoiets je angstig met het oog op de toekomst, gesteld dat je een kinderwens koestert?

Michiels:Nee, totaal niet. En dat meen ik. Kijk naar mij: ik heb iets bereikt in het leven, dus waarom zouden mijn kinderen dat niet kunnen? Je kunt ze waarschuwen en erop blijven hameren dat ze in zichzelf moeten geloven, ondanks de shit die ze over zich heen zullen krijgen.

Je bent bevriend met Romelu Lukaku, een man voor wie tienduizenden mensen in stadions samenkomen maar die nog steeds op apengeluiden getrakteerd wordt. Zoiets kan ik moeilijk vatten.

Michiels:Ik wel, want hoe krijg je het racisme eruit als het van generatie op generatie wordt doorgegeven? Fans die zich racistisch uitlaten, worden uit het stadion verbannen, wat goed is, maar dat lost het probleem niet op. Ik weet niet goed wat de juiste aanpak is. Het begint bij opvoeding, maar hoe verander je de mindset van een generatie die het nooit anders heeft gekend?

Je grote voorbeeld Oddisee gebruikt het n-woord niet meer in zijn teksten. Ik heb het eens nageteld: jij hebt het 35 keer gebruikt op je nieuwe plaat. Heb jij ooit overwogen om dat specifieke woord te weren?

Michiels:Niet echt. Ik ben daar eerlijk gezegd ook niet mee bezig. Ik schrijf gewoon hoe ik praat met mijn homies. Ik heb ooit een interview van Oddisee gezien waarin hij zijn keuze toelicht. Het is enerzijds een ideologische – een overwegend blank publiek het n-woord horen scanderen is gewoon absurd – en anderzijds een financiële keuze. Radiozenders spelen je nummers nu eenmaal sneller als het n-woord er niet in voorkomt.

Wat is de beste raad die jij ooit hebben gekregen?

Michiels:Die komt uit een tweet van Oddisee . (scrollt door zijn gsm)‘With everyday that goes by, I’m reminded that opinions don’t matter (good or bad) and that hardly anything is personal.’ Meningen, of ze nu goed of slecht zijn, doen er niet toe, want het zijn slechts meningen. Die raad draag ik al mijn hele carrière mee. Iemand kan iets slecht of net fantastisch vinden, maar moet ik daarom naar andermans pijpen dansen? Nee.

Gaat Focus daarover?

Michiels:Exact. Zeker in deze tijden, waarin sociale media je een onrealistisch beeld voorspiegelen. Focus op jezelf, kijk wat jou blij maakt en richt je daarop.

Je vriendin Danira vertelde in Humo dat ze veel aan jou heeft gehad in de beginperiode van Vandaag. Hoe hard heb jij nood aan houvast?

Michiels:Ik zou perfect hetzelfde werk kunnen doen moest ik single zijn – bij wijze van spreken, hè. (lacht) Maar uiteraard is het fijn om iemand aan je zijde te hebben die, wanneer het minder gaat of je een nachtje hebt doorgedaan, je vertrouwen en rust kan schenken.

‘Reppin’ 2k so grandly and on my arm a celebrity. Never been more in awe, she my remedy. Might just make her a mom, that’s the chemistry.’ Hoe blij was ze met die regels uit One Time?

Michiels: She was really happy. (lacht) Danira is degene die alles als eerste hoort, nog voor mijn rechterhand Niel (Soetaert, gitarist van Grey, nvdr.) en entourage. Niet bewust, maar gewoon omdat zij hier rondloopt. Ik zie meteen aan haar of ze het goed vindt. Ze is gelukkig vaak vrolijk wanneer mijn muziek speelt.