The War on Drugs komt tot inzicht: ‘Plots is het makkelijk om een onmogelijke lul te worden’

© .

Hoe had The War on Drugs Lost In The Dream, een plaat opgeborreld uit de angsten en twijfels van frontman en songsmid Adam Granduciel, beter kunnen opvolgen dan met een werk getiteld A Deeper Understanding? ‘Ik moet vrede vinden met wie ik ben.’

Die zaterdagvoormiddag in Brussel: il est dix heures, Adam Granduciel s’éveille. Gisteren in onze hoofdstad geland, ’s avonds gaan tafelen, voor het eerst in ácht maanden een biertje gedronken. ‘Ik weet niet waarom maar hier móést ik er eentje hebben. Een tripel, ik weet niet meer dewelke. Nou! Ik ben recht naar bed gegaan.’

Matiging, zo niet soberheid, is wat Adam Granduciel (echte naam: Granofsky) tegenwoordig tekent, na de slapeloze nachten, het wekenlange isolement, de willoosheid tegenover zijn kwelgeesten die aan het vorige album Lost in the Dream (2014) ten grondslag lagen. Misschien is structuur een beter woord. Hij heeft geleerd dat hard werken (‘in New York ben ik voor de nieuwe plaat vier maanden lang elke dag in de studio gekropen’) hem een houvast biedt dat zijn eigen psyche hem schuldig moet blijven. Ja, Granduciels War on Drugs heeft met één plaat een stevige hinkstapsprong gemaakt qua publiekelijke appreciatie. Tijdens de vorige tournee zag hij de zalen almaar groter worden. Maar Granduciel – langharig, vriendelijk, bedeesd en duidelijk geen kletsmajoor – is nu ook weer geen Ed Sheeran, of eender welk ander lucratief kalf voor de platenindustrie. De bescheiden Amerikaan mag graag denken dat hij de opwaartse zwieper in de aandachtscurve voor zijn band goed heeft verteerd. Dankzij de muziek, wat cognitieve gedragstherapie en de stabiliserende invloed van zijn vriendin, actrice Krysten Ritter (Jessica Jones, Breaking Bad).

Ik vind dat er genoeg hoopvols zit in wat ik doe. In de muziek toch

A Deeper Understanding en Lost in the Dream zijn twee verstrengelde handen op één buik, zowel stilistisch als inhoudelijk. Ik zie ze los van je eerste twee platen.

Adam Granduciel: Daar kan ik je in volgen. Kijk alleen al naar de hoezen. Die van Wagonwheel Blues (2008) en Slave Ambient (2011) waren heel wazig. Op de jongste twee platen sta ikzelf op de cover, omdat ik ook persoonlijker en directer ben gaan schrijven. Op Lost in the Dream probeerde ik te zingen over wat er in mijn leven gaande was, in plaats gewoon wat stompzinnige ideeën in een sonisch papiertje te wikkelen. Understanding gaat verder op die weg. Het verschil met Dream is dat het robuuster mocht klinken, meer zoals de liveband, waarmee we tenslotte heel lang getoerd hebben.

De nieuwe plaat is onder heel andere omstandigheden tot stand gekomen. Je hebt je niet van de wereld afgezonderd. Je hebt een nieuwe vriendin. Je hebt een groot deel ervan in het van zonlicht barstende LA opgenomen. Maar in je teksten is daar niet veel van te merken.

Granduciel: O neen?

‘All this living and no life.’ ‘I wanna find what can’t be found.’ ‘Feel like I’m about to crash.’ ‘I’m moving through the dark of a long black night.’

Granduciel: Oké, ik zing nog steeds over twijfels en angsten. (denkt na) Mijn enige verklaring is dat wanneer het tijd wordt om in schrijfmodus te gaan ik in een routine glijd. Die hoeft niet slecht te zijn. Ik voel dat schrijven mij in balans houdt. Ik wéét hoe ik dat moet doen. Ik denk over bepaalde dingen na en dat vindt zijn weerslag in de muziek en de teksten. Kijk, welk succes de vorige plaat ook zou hebben gehad, het zou mijn leven niet geherdefinieerd hebben. Tuurlijk, al wat ons is overkomen, heeft me heel blij gemaakt. Mijn vriendenkring is bijvoorbeeld een pak groter geworden. Ik was al hecht met de andere groepsleden, maar we hebben serieus moeten uitbreiden, met een crew en een hele entourage. Dat heeft me gedwongen om uit mijn schulp te kruipen. Maar als het tijd wordt om aan een plaat te beginnen ben ik in eerste instantie op mezelf aangewezen. Ik trek me voor lange tijd elke dag terug in de studio, ik werk, ik schrijf en ik probeer de stemming van de dingen te vinden. Terug de schulp in, ja. Misschien is dat wel waar ik voel dat ik moet zijn om iets te kunnen realiseren dat echt en betekenisvol is.

Is het glas voor jou halfvol of halfleeg?

Granduciel: Goh, ik weet het niet. Ik denk dat ik veeleer een ‘het glas is vol’-kerel ben. Misschien komt dat er niet meteen uit, maar ik vind dat er genoeg hoopvols zit in wat ik doe. In de muziek toch. Ik streef ernaar om mijn teksten dezelfde transformatie te laten doormaken.

Als ik de verstandhouding tussen ons en onze fans wilde honoreren, moest ik ons geluid verder ontwikkelen, iets maken waarop ik werkelijk trots kon zijn

Ik wilde niet suggereren dat A Deeper Understanding een deprimerende plaat is, hoor. In Holding On zit bijvoorbeeld veel weerbaarheid.

Granduciel: Ja, die song is een afscheidslied. Naar wie of wat? Gewoon, een dierbaar iets of iemand. (lacht) Mijn eerste en misschien wel enige titel die je letterlijk kunt nemen.

Hmm, ik dacht nochtans hetzelfde van Pain.

Granduciel: Ha ja, die was ik vergeten. Ik liep al veel te lang rond met rugpijn die ik negeerde. We waren met de groep aan het repeteren en demo’s aan het opnemen, en ik kon niet eens rechtstaan. Zelfs zittend een gitaar vasthouden was de hel: ik moest altijd kronkelen om in een zo pijnloos mogelijke positie te raken. Dat heb ik nog zo’n vier maanden volgehouden, tot die pijn exponentieel erger werd. Ik ben uiteindelijk onder het mes gegaan, en nu moet ik oefeningen doen. Daar komt de inspiratie voor die song vandaan. Die pijn heeft vooral veel brain energy gekost. Het legde een deken van angst over elke dag, want ik voelde hoe het na de tournee – waar ik er ook al last van had – erger werd. Maar na die operatie kon ik meteen weer in de plaat springen, met een fris hoofd. Uren aan een stuk kunnen zitten: sweet.

Waarom deed je jezelf dat onnodige lijden aan?

Granduciel: Ik weet het niet goed. (denkt na) Ik probeerde gewoon een betere songschrijver te worden. Vandaag ben ik niet alleen meer de gast die schrijft en zingt. Er zijn veel mensen van mij afhankelijk geworden: de groep, de crew, het publiek. Dat was een van de redenen waarom ik tamelijk snel na de tournee weer aan het werk ben gegaan. Als ik de verstandhouding tussen ons en onze fans wilde honoreren, moest ik ons geluid verder ontwikkelen, iets maken waarop ik werkelijk trots kon zijn. Ik wist dat me dat veel tijd zou kosten. Soms vragen mensen mij waarom ik niet tweet. Maar dat bijkomstige gedoe, daar kom ik niet aan toe. Ik snap dat het voor veel anderen belangrijk is, maar ik wil niet dat er veel ruis zit op onze uitwisseling van informatie – een plaat, een optreden. In elk geval, toen het tijd werd om de band samen te fluiten en aan demo’s te beginnen had ik mijn huiswerk en voorbereiding voor een goed deel klaar. Het was niet van: okay, let’s jam. Neen, we hadden vijftien songs die we konden aanpakken. Er vallen er twee weg, of eentje komt erbij, je puzzelt en schaaft en plots heb je een plaat.

De letterlijkste titel is die van de plaat zelf. ‘Een groter inzicht’: kun je de angstaanvallen en depressie die je plaagden tijdens het maken van Lost in the Dream nu plaatsen?

Granduciel: Ja. Met deze nieuwe songs probeerde ik uit te vissen hoe mijn leven ervoor stond in relatie tot wat ik echt wilde, tot wat belangrijk voor me was. In het besef dat ik mezelf allicht niet volledig kan veranderen, maar vrede moet proberen te vinden met wie of wat ik ben. Dat ervoer ik toch als een stap vooruit. Schrijven en een plaat opnemen, ik neem dat mee naar huis. Als alles van een leien dakje gaat in de studio, ben ik aangenaam in de omgang en meestal vroeg genoeg thuis om te koken. (lachje) In het omgekeerde geval zit ik tot een gat in de nacht naar een klankloze tv te staren met mijn muziek in de hoofdtelefoon. Maar dat is de enige manier waarop ik weet hoe te werken.

The War on Drugs komt tot inzicht: 'Plots is het makkelijk om een onmogelijke lul te worden'

Toen Michael Stipe van R.E.M. destijds vernam dat hun Out of Time naar de hoogste plek van de lp-lijsten was doorgestoten, heeft hij van blijdschap het blokje om gedanst. Wat was jouw reactie op de algemene bijval voor Lost in the Dream?

Granduciel: Ik denk dat ik vooral in mijn binnenste heb gejubeld. Hoogstens heb ik gedurende een week misschien meer lawaai gemaakt. Het heeft wel wat groeipijnen meegebracht. Je hebt al snel door dat het plots heel makkelijk wordt om een onmogelijke lul te worden. Maar ik was op mijn hoede. Bovendien waren we meestal toch aan het werk toen dat allemaal gebeurde. Het was opwindend, maar veel tijd om erbij stil te staan had ik niet. Plots komen veel meer mensen naar je toe die vol enthousiasme over je songs willen praten. Ik heb altijd geprobeerd tijd voor hen te maken.

Maar het is niet dat je je plots bewust bent van een grotere macht?

Granduciel: Neen. Ik krijg geen betere plek in een restaurant of zo. Hoewel: in New Orleans heeft een kerel die nog voor MTV heeft gewerkt een fantastisch goeie keet geopend. Vaak nodigt hij groepen die in de stad komen spelen uit. Hij heeft ons een schitterende maaltijd aangeboden, overgoten met zeldzame whiskeys. Helaas moesten we die avond nog optreden. Wel, het was belábberd. (grijnsje) Maar los daarvan heeft onze groei het toeren wel wat comfortabeler gemaakt, ja.

Je was ook ooit te gast op een feestje van Jimmy Iovine, tegenwoordig een pief bij Apple maar vroeger platenbaas en producer. Alwaar Bono Paul McCartney aanstootte, in jouw richting wees en zei: ‘Die man heeft een van de platen van het jaar gemaakt.’ Mij lijkt dat de surrealiteit al voorbij.

Granduciel: Zo was het inderdaad. Maar ik vind dat ik al genoeg over die avond heb verteld.

Wil je geloven dat dat reuze meevalt?

Granduciel: (aarzelend) Het was heel vriendelijk van Jimmy Iovine om mij uit te nodigen, maar ik wist me daar de hele avond lang geen houding te geven. Tenzij dan die van vlieg op de muur. Ik denk dat het wel uit de plaat spreekt dat de zaken voor ons niet groter hoeven te worden. Ik ben tevreden met mijn leven zoals het nu is.

Ik denk dat het wel uit de plaat spreekt dat de zaken voor ons niet groter hoeven te worden

Granduciel: (glimlacht) Ja, fantastisch, niet? Mijn ouders hebben mijn keuze altijd gesteund, maar dat is nog iets anders dan echt willen begrijpen waarom ik dit doe, waarom ik gitaar ben beginnen te spelen, waarom ik sindsdien mijn leven ten dienste van dat instrument heb gesteld. Ik heb zelf geen kinderen, maar als ik er zou hebben, kan ik me goed voorstellen dat ik zou willen dat ze veilig zijn, het warm hebben en genoeg te eten hebben. Dus ik begrijp wel dat mijn vader zich zorgen maakte toen hij zijn zoon op de grens van de armoede zag leven en gescheurde kleren dragen. Hij heeft mijn levenskeuze ernstig, maar stilzwijgend in vraag gesteld. Ook omdat ik nooit hard op deuren heb staan kloppen of andere tekenen van uiterlijke vurigheid heb vertoond. Terwijl ik wel degelijk verslingerd was aan geluid en gitaarspelen.

En toen kwam het succes van Lost in the Dream. Die schaalvergroting verbaasde en fascineerde hem. Inmiddels is hij goed bekend bij de groepsleden. Hij weet dus ook dat ik me omring met fijne mensen, dat we een goeie organisatie draaiende houden. In feite heeft hij zijn hele leven alleen maar naar klassieke muziek geluisterd. Maar nu gaat hij mee op tournee! Twee keer is hij al meegekomen naar Europa. Elke keer dat we in Philadelphia, New York of Boston spelen, is hij erbij. Vorige week nog heb ik hem voorgesteld aan de mensen van Atlantic, onze platenfirma. Ik twijfel nu of ik hem zou leren drummen, omdat dat een verdoken hobby van mij is en ik vermoed dat het iets familiaals is. (grijnst) Kan hij tijdens soundchecks een beetje meejammen, om de ervaring compleet te maken. Hij is 85, maar ik zie het hem doen, en er nog goed in worden ook!

A Deeper Understanding

Op 25/8 uit bij Atlantic

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content