The Strypes op Rock Werchter: Nooit met twee woorden spreken

© Rob Walbers

De toekomst is aan de jeugd. En het verleden blijkbaar ook. Neem nu het Ierse viertal The Strypes: ze zijn pas twintig of daaromtrent en maken muziek waarin iedere invloed van ná 1965 uit den boze is. Niet dat we daar iets op tegen hebben. Je kunt het rock-‘n-rollvak beter leren van de pioniers dan van de navolgers.

What’s the fuzz?

The Strypes zijn, zoals gezegd, nog piepjong. Maar het zijn wél lefgozers die het aandurven zich te meten met legendarische bands als The Animals, The Yardbirds, The Who en Dr. Feelgood. Dat is, eerlijk gezegd, een beetje overmoedig, want hun voorbeelden beschikten; althans voorlopig, over iets scherpere tanden en meer compositorische vaardigheden. Maar de heren kunnen onmiskenbaar spelen en hebben met ‘Snapshot’ en ‘Little Victories’ al twee platen afgeleverd waar niemand zich een buil aan zal vallen. Voor wat het waard is: Noel Gallagher, Paul Weller, Dave Grohl, Roger Daltrey en zelfs Elton John hebben een lidkaart van de Strypes-fanbclub op zak.

Toch beter de toog opgezocht?

Dat is veel gezegd: de muziek vanThe Strypes houdt namelijk het midden tussen ruige blues, energieke sixtiespunk en scherpgerande garagerock. Die werkt uitstekend in combinatie met enkele roemers gerstenat en u weet zelf ook wel waar u die vandaan moet halen.

Tijdens middelmatige nummers als ‘Scumbag City’, ‘Blue Collar Jane’ en ‘Still Gonna Drive You Home’ voelde je niet meteen de aandrang om het podium te bestormen. Toch zorgden de twee gitaristen en de strakke ritmesectie ervoor dat je af en toe blij verrast de oren spitste. Tijdens het van Howlin’ Wolf bekende en met een krolse harmonica versierde ‘Smokestack Lightning’ kreeg je het gevoel dat er een groep op het podium stond die het vertikte met twee woorden te spreken. The Strypes verkopen je liever een oplawaai dan je op een biertje te trakteren. Maar dat treft: zo hebben we op die vraag van daarstraks toch nog een ondubbelzinnig antwoord gevonden.

Materiaal voor uw snapchatverhaal?

De gitarist met het rode jasje en dito schoenen trok tijdens het soleren een gezicht waaruit moest blijken dat iedere noot die hij speelde recht uit zijn hart was geplukt. Dat hij ons daarmee wist te charmeren mag u niet charmeren: ook wij zijn ooit jong geweest.

Bekijk ook de foto’s van het concert.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content