The Middle East niet happy over debuutplaat

De Australische zevenkoppige band The Middle East is er na enkele pogingen eindelijk in geslaagd om haar debuutplaat uit te brengen. Verrassing: zelf zijn ze niet tevreden met het album. Dat vraagt om een woordje uitleg. Focus sprak met Rohin Jones en Jordan Ireland, beiden zanger en gitarist.

De Australische zevenkoppige band The Middle East is er na enkele pogingen eindelijk in geslaagd om haar debuutplaat ‘I want that you are always happy’ uit te brengen. Verrassing: zelf zijn ze niet tevreden met het album. Focus sprak erover met Rohin Jones en Jordan Ireland, beiden zanger en gitarist van de groep die toch verdacht veel weg heeft van Fleet Foxes, Isbells en zelfs Sigur Rós.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Rohin Jones: “Ik kan mij voorstellen dat wanneer mensen een bepaalde stem en een paar gitaren horen, ze onmiddellijk vergelijkingen beginnen maken. Ik ben daar muzikaal niet zo mee bezig. Misschien heb ik gewoonweg geen controle over welke muziek ik maak.”

Jordan Ireland: “Je moet het zo zien: folkmuziek was er al voor de Fleet Foxes, ambientmuziek bestond al voor Sigur Rós. Begrijp me niet verkeerd. Ze zijn erg goed in wat ze doen. Maar verschillende groepen kunnen door dezelfde soort muziek beïnvloed worden.”

Wie zijn jullie grote invloeden?
Jones: “Ik haal mijn inspiratie van bepaalde muzikanten, maar dat wil absoluut niet zeggen dat mijn stijl op die van hen gebaseerd is. Ik denk dat veel mensen niet goed begrijpen wat invloed precies betekent. Ze denken verkeerdelijk dat als je beïnvloed bent door een of andere muzikant, je die sowieso volgt in stijl en klank. Dat is bij ons absoluut niet het geval. Trouwens, de bands waar ik naar luister hebben zelfs in de verste verte niets te maken met waar wij mee bezig zijn.”

Ireland: “Hij is een ongelofelijke Toolfan (lacht).”

Correct me if I’m wrong maar is de titel van jullie album ‘I want that you are always happy’ niet fout geschreven?
Ireland: “Ja en neen. We kenden toevallig een klein jongetje dat Engels sprak als tweede taal. Hij had een post-itbriefje aan de koelkast gehangen voor zijn mama met de boodschap ‘I want that you are always happy’. Het had iets poëtisch en iedereen van de groep was er enthousiast over.”
Het is dus voor niemand specifiek bedoeld?
Ireland: “Als iemand de titel persoonlijk neemt, dan is die zo bedoeld (lacht).”

De stijl op het album varieert wat van song tot song, maar ‘Sydney to Newcastle’ springt er echt uit. Was het voorzien als een intermezzo tussen de eerste zeven en de laatste zeven tracks?
Ireland: “Neen, aanvankelijk niet. Het paste nu eenmaal perfect tussen ‘Very many’ en ‘Months’. Het verschilt inderdaad wat van de andere liedjes. We hebben de gitaren weggelaten en we zingen niet. De teksten hebben we vervangen door de stem van een dikke conducteur die door de parlofoon van de trein tussen Sydney en Newcastle weergalmt. We hebben de arme man niet vermeld op het album, hij wou liever anoniem blijven (lacht).”

Jones: “The fat controller guy!”

‘Hunger song’ is jullie eerste single van de nieuwe plaat. Een bewuste keuze?
Jones: “Orders van het management! Wat we zelf wilden, werd ons niet gevraagd.”

Welke nummer hadden jullie dan tot single gebombardeerd? Ireland: “Geen flauw idee. Deze alleszins niet! ‘Hunger song’ is een redelijk oud nummer waar je dat vrolijke folkgedoe nog duidelijk merkt. We wilden daar net van afstappen, maar door deze als single uit te brengen, schep je verkeerde verwachtingen over het album.”

We hebben lang moeten wachten op jullie debuutplaat. Ik mag hopen dat jullie tevreden zijn met het resultaat? Ireland: “Neen, eigenlijk niet (zucht).”

Jones: “Ik heb er lang over nagedacht want iedereen stelt me die vraag. De opname van de plaat heeft ons enorm veel moeite gekost. Het was een beetje gekkenwerk. We hadden te vaak discussies en te veel andere dingen aan ons hoofd. Tussen het touren door werkten we aan nieuwe nummers om ze dan onmiddellijk ook op te nemen in de studio. Dat was wat van het goed te veel. Nu, het slechtste album allertijden kun je het niet noemen. Het heeft wel potentieel. Maar naar onze mening is het net niet goed genoeg.”

In jullie teksten proberen jullie duidelijk de kerk in het midden te houden. Katholiek opgevoed? Jones: “Iedereen houdt toch van religie?! Ik ben net als de andere leden van de band opgegroeid in een christelijke omgeving. Het zal altijd een deel van mijn leven blijven. Daarom proberen we het te integreren in alles wat we doen. Aan de andere kant, een album van iemand als Nick Cave puilt uit van de bijbelse quotes. Dat is ook niet onze bedoeling.”

Ireland: “Ja, misschien moesten we wat meer ‘shits’ en ‘fucks’ in onze songteksten inlassen. Je hoeft er echt niets achter te zoeken. Onze teksten bevatten geen verborgen boodschappen.”

So what’s next?
Ireland: “Er staat nog niets vast voor de band omdat een aantal onder ons ook met soloprojecten bezig zijn. Na een tijdje zullen we onze koppen wel weer bijeen steken om te praten over een nieuw album.”
Zodat hij beter wordt dan het vorige?
Jones & Ireland: “Hell yeah!!”

‘I want that you are always happy’ ligt vanaf 6 juni in de platenwinkel. Hieronder het intermezzonummer ‘Sydney to Newcastle’.



Julie Herreman

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content