Met twee mokerslagen van platen, een paar tournees in het zog van enkele topbands én een MIA voor beste liveband op zak, kan je als prille twintiger niet veel meer te wensen hebben. Of misschien toch: The Black Box Revelation kreeg gisteren zowaar Antwerp’s finest, The Kids als voorprogramma geserveerd.
In Antwerpen dan nog. Nu, Kids-opperhoofd Ludo Mariman is er de man niet naar om zich daar één rotmoer van aan te trekken. Sinds hij zag hoe een roedel New Yorkse jonge wolven helemaal loos ging op zijn oude nummers, gaat de oppergod van de Belgische punk door tot hij erbij neervalt, op welke spot dat ook is. De grijns op zijn gezicht gisteren sprak daarbij boekdelen.
En kijk, zelden zagen we in het Rivierenhof een voorprogramma erin slagen veel beweging in het publiek te krijgen. The Kids deden het, al bestond de moshpit aanvankelijk uit ocharme vier pubers en een verdwaalde punk. Na een wat aarzelend begin – ‘Do You Wanna Know’ had wat ons betreft potiger gekund – zorgde de monsterlijke riff van ‘For The Fret’ voor de eerste deining in het Antwerpse halfrond. Een deining die hier en daar overging in het woestere werk, want de oude punkers lieten het niet na alle registers open te trekken.
Goed, erg verrassend is een set van The Kids niet – de heren jagen er tijdens concerten op een uurtje tijd hun met klassiekers gevulde eerste twee platen door, aangevuld met hits ‘Do You Wanna Know’ en ‘There Will Be No Next Time’ en covers ’12XU’, ‘If The Kids Are United’ en ‘Blitzkrieg Bop’ – maar laat daar nu net geen hond om malen. De eindconclusie laten we aan zijne Mariman zelf: ‘Geulle woart fantastisch … en wij woaren oek nie slecht’. Soms kan het leven simpel zijn. Toch?
De jonkies van The Black Box Revelation dan. Die kwamen hun jongste telg ‘Silver Threats’ aan het Antwerpse publiek slijten. Te horen aan het aanhoudende gerikketik voor het optreden – drummer Dries Van Dijck die ter opwarming backstage alles wat voor een drumstel kan doorgaan bewerkt – is de gretigheid bij de platgeknuffelde helden nog niet vervangen door enige vorm van verzadiging.
Dat ‘Silver Threats’ een dijk van een plaat is hoeven we u eigenlijk niet nog is te vertellen.
Dat die plaat ook live blijft staan als een huis, werd in het Rivierenhof nog maar eens met verve bewezen. De opgefokte bluesrock van The Black Box Revelation werd door Paternoster en Van Dijck zelfzeker en met het nodige jeugdige enthousiasme in het publiek gespuwd.
Uiteraard waren de twee heren slim genoeg om hun beste nummers netjes te verdelen over de set. Wij onthielden vooral ‘Gravity Blues’ en ‘High on a Wire’ in het begin en ‘Sleep While Moving’ en het immer bloedgeile ‘I Think I Like You’ in het midden van de set. Maar het allerbeste werd gespaard voor het einde: ‘Do I Know You’, ‘I Don’t Want You’ en het verlammende ‘Here Comes The Kick’. Een Grande Finale om u tegen te zeggen.
Voor het jonge volkje op de eerste rijen predikte Jan Paternoster ook in Antwerpen duidelijk nog steeds het enige evangelie, al bleven de vaak beschreven taferelen met rondvliegende slipjes dit keer achterwege. Zelfs toen Paternoster voorzichtig meldde dat het volgende nummer over sex ging. Wij zagen welgeteld één kussentje van De Standaard richting podium vliegen. Maar daar bleef het qua gemiste kansen wel bij.
Terugmatch, zondag in de Marquee van Werchter!
Jeroen Van Alsenoy
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier