Van Luik tot Nepal, overal vindt Gianmarco Cellini inspiratie voor zijn donkere, oosters getinte muziek. Die leidde hem in nauwelijks twee jaar van de Limburgse partyscene naar de line-up van Dour. ‘In dit milieu is het heel belangrijk om de juiste contacten te hebben.’
‘In de twee jaar dat Cellini aan het produceren is, heeft hij al meer bereikt dan de meeste artiesten’, zegt Sophie Daniels van technoblog What Happens wanneer we haar vragen hoe hard het exact gaat voor hem. Het aan Gianmarco Cellini zelf vragen, levert een ietwat uitgebreider antwoord op: ‘Ik draaide zoals alle deejays eerst op bescheiden feestjes in de buurt, tot Studio Brussel resident Goldfox mij oppikte tijdens een evenement van Poppunt, de organisatie die Belgisch poptalent ondersteunt. Dankzij zijn steun mocht ik voor het eerst met Charlotte De Witte spelen in Forty Five Club en kreeg ik mijn eerste kansen op Studio Brussel.’
‘Je hebt altijd mensen, ook binnen de techno, die het genre ten koste van alles low profile willen houden.’
Onlangs speelde hij nog eens het voorprogramma van Charlotte De Witte in de bekende Brusselse club Fuse, waar hij met Cycle Four trouwens zelf een eigen clublabel heeft. Deze zomer volgt een set op Dour voor onder meer Amelie Lens en Ben Klock, nu al Cellini’s persoonlijke hoogtepunt. En de man is nog maar twintig jaar oud, kun je nagaan.
‘Recent heb ik me aangesloten bij de crew van Fuse, team met jonge en dynamische mensen die de Belgische scene op hun duimpje kennen. Aan hun tips en feedback heb ik veel. Sowieso is het in deze scene heel belangrijk om de juiste contacten te hebben die wat in je zien en je met raad en daad bijstaan’, legt Cellini uit, alsof hij al jaren een habitué is in het technowereldje.
9000 kilometer
Toch lag zijn muzikale interesse vroeger elders. Als kind was hij fan van Bob Marley – ‘Ik vroeg aan mijn mama: “Hoe komt het dat ik hier kippenvel van krijg?”‘ – later verdiepte hij zich in de Belgische alternatieve muziek van bands als Amenra. ‘Ik werd aangetrokken door de duistere, mysterieuze sfeer in die muziek’, zegt Cellini. ‘Maar het is niet omdat die donkere vibe ook in mijn tracks zit, dat het automatisch pure techno is.’
In juni dook Cellini op in enkele kranten omdat hij 9000 kilometer reisde, naar Nepal, om er field recordings op te nemen, die hij dan sampelt tot beats. Hij experimenteert er ook weleens live mee. ‘Ik ken er niet veel die dat doen – wie in ons milieu live speelt, doet dat meestal met bijvoorbeeld synthesizers – maar ik voel me er goed bij.’
Als jong talent ondersteund door de iconische Fuse weet Cellini als geen ander dat de Vlaamse techno boomt en dat vindt hij meer dan goed, al hoort hij vijandige geluiden. ‘Je hebt altijd mensen, ook binnen de techno, die het genre ten koste van alles low profile willen houden. Maar het is niet omdat techno opkomt dat het commercieel wordt. Tegelijk vind ik de tegenreactie, nieuwe muzikanten die een nieuw geluid willen creëren onder de radar, wel heel interessant.’
