Te dramatisch voor StuBru, te bijzonder om te negeren: Benjamin Abel & The Unrequired Love

De ene heeft een van de beste stemmen van het land, de andere maakt furore als componist en curator. Samen maken Benjamin Abel Meirhaeghe en Laurens Mariën wat ze gemakshalve ‘operateske dada-blues-punkpop’ dopen. ‘Het is allemaal begonnen toen ik het brandalarm op school nadeed.’

2013, Antwerpen. Soldier’s Heart heeft net de allereerste editie van De Nieuwe Lichting gewonnen. Laurens Mariën (links op de foto), de toetsenist van de toenmalige groep rond Sylvie Kreusch, duwt op een feestje een gloeiend mes tegen de hand van Benjamin Abel Meirhaeghe. Op vraag van die laatste, welteverstaan. ‘Doe maar, ik voel geen pijn.’ Toen moet hun vriendschap ontstaan zijn. Mariën nog een groentje in de muziekwereld, Meirhaeghe permanent gehuld in een bontjas en met een onweerstaanbare drang om zich te bewijzen als theatermaker.

Intussen is Soldier’s Heart al even verleden tijd, en is Mariën zowel curator als muzikant. Meirhaeghe heeft naam gemaakt als operavernieuwer met de voorstellingen The Ballet, Nachten en A Revue, vaak met Mariën als componist aan zijn zijde. Het litteken van die avond in Antwerpen heeft hij nog altijd.

Sinds deze lente vormen de twee dan eindelijk een band: Benjamin Abel & The Unrequired Love. Niet meteen een vrolijke naam, maar dat zijn de titels van Meirhaeghes voorstellingen – Het sterven en Tisch und hihi Tränen, om er maar enkele te noemen – ook niet. ‘Alles gaat prima hoor’, zegt Meirhaeghe lachend – we vroegen het even na. ‘Ik verlies me graag in melancholie.’

Is dat wat je zo aanspreekt in opera?

Benjamin Abel Meirhaeghe: Inderdaad. Opera staat voor ongeremde gevoelens, iets waar in de samenleving weinig plaats voor is. We moeten ons voortdurend conformeren naar ‘de norm’. Hetzelfde geldt gek genoeg voor de muziekwereld. Studio Brussel vond onze eerste single Fake Tattoos te dramatisch om op de radio te draaien. ‘Te dramatisch’, in de muziek, kan dat? Los daarvan: opera is meer dan alleen dramatiek, meer dan louter overdrijving.

Hoe raakt een jongen uit de Vlaamse Ardennen aan opera verslingerd?

Meirhaeghe: Ik luisterde als kind veel klassieke muziek. Op de middelbare school ontdekte ik, door vaak het brandalarm na te doen, dat ik een goede stem had.

Euhm, het brandalarm?

Meirhaeghe:Ik was geen voorbeeldige leerling, laat dat duidelijk zijn. (lacht) Ik doolde met een vriendin door de gangen van de middelbare school om het brandalarm te imiteren. Ik had toen nog een hogere stem dan nu, en slaagde erin de leerkrachten te doen geloven dat er écht brand was. Een van hen was vooral onder de indruk van hoe hoog ik kon zingen, en liet me Ave Maria reciteren.

Toch zou het nog enkele jaren duren voor je met een band naar buiten kwam. Jullie groep heet ‘Benjamin Abel & The Unrequired Love’. Dat vraagt om uitleg.

Meirhaeghe: ‘Unrequired love’ slaat op ‘niet-essentiële liefde’. Al die pijn, al dat gedoe rond relaties: is dat wel nodig? Begrijp me niet verkeerd: ik vind liefde essentieel. Je kunt ons debuutalbum Spectacles immers zien als een verzameling liefdesliedjes. Maar ik hoop dat mensen – tijdens het beluisteren van het album, wie weet – opnieuw zonder schroom hun grauwste gevoelens durven te confronteren. Om daarna zichzelf en vooral de ander te relativeren. Ik wil minnaars die zich blijven afvragen of liefde wel noodzakelijk is.

Je wordt vaak opgevoerd als operavernieuwer en ook Laurens kleurt als curator graag buiten de lijntjes. Willen jullie ook in de muziek vernieuwen?

Laurens Mariën:Niet noodzakelijk. We hebben geen experimentele plaat gemaakt, al is Spectacles wel een heel divers album geworden. We springen van pakweg hardcore naar melige jazznummers met saxofonist Mattias De Craene. Volgens mij zit het experiment in die verscheidenheid.

Spectacles is ook een heuse theatervoorstelling, waarmee jullie een spreidstand tussen de muziek- en de theaterwereld maken. Ambitieus?

Meirhaeghe: Ik wil niet meer bang zijn om muziek en theater samen te brengen, maar er voluit voor gaan. Theatrale muziek vindt haar weg wel, van een theaterzaal tot het grote podium van de Ancienne Belgique.

Mariën: Al gaat een theatershow naar het concertcircuit brengen niet zonder slag of stoot. In de theaterwereld krijg je een dag om op te bouwen, op festivals moet je het met een halfuurtje doen. Maar in die tijd krijgen we niet eens al onze belichting in de lucht. Bovendien hang je in de muziekindustrie vast aan een rigide stramien: je brengt eerst een single uit, hoopt op airplay, lanceert nog een single, een ep, en dan, als je de steun van een label hebt, een album. Heel tactisch zijn we niet geweest bij de release van Spectacles: we hebben beslist om het album gewoon te droppen.

De releaseshow van Spectacles wordt, als we de folder mogen geloven, een liefdesritueel. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Meirhaeghe:We willen het concert en de theatervoorstelling opnieuw als rituelen zien. Elke dag je koffietje drinken om tien uur ’s morgens is een ritueel. Met een groep onbekenden samenkomen om in elkaars zweetgeur te zitten en proberen te begrijpen wat er op een podium gebeurt, is dat ook. Rituelen, religieus of niet, liggen aan de basis van een cultuur. Met Spectacles willen we, aan de hand van nieuwe rituelen, het publiek bevrijden.

In afwachting van de voorstelling: tijdens welk ritueel beluisteren we de plaat het best?

Mariën: Thuis, onder een dekentje.

Meirhaeghe: Alleen, of met twee of drie geliefden. En dan zet je het album maar even op pauze als dat nodig blijkt.