Op 21 juli 2017 is het dertig jaar geleden dat Guns N’ Roses zich het rocksterrendom in speelde met Appetite for destruction, een mix van rauwe stadslyriek, gevoeligheid en een wip met het lief van de drummer.
It’s So Easy, Mr Brownstone, Welcome To The Jungle, Rocket Queen, Sweet Child O’ Mine, Out Ta Get Me, Nightrain en Paradise City. Die 8 nummers, op een totaal van 27, plukte Guns N’ Roses uit Appetite for Destruction, hun debuutalbum uit 1987, om TW Classic plat te spelen. Dat is 29,6 procent van de setlist. En dan vertelden we er nog niet bij dat ze ook nog eens zeven covers speelden.
Dat feit leert ons, afhankelijk van hoe je het bekijkt, dat Guns N’ Roses niet graag herinnerd wordt aan de rest van zijn oeuvre, of dat Appetite for Destruction een wereldplaat is. Of allebei.
Het is in ieder geval het werkstuk van een heel andere band dan de formatie die de achtertuin van Herman Schueremans kwam omverblazen, en niet alleen omdat bassist Duff McKagan en gitarist Izzy Stradlin er niet bij waren.
De moeder van Slash
Zo werd Welcome To The Jungle, de openingstrack van het album, gewoon bij elkaar gejamd in de kelder van de moeder van gitarist Slash. ‘Ik pakte mijn gitaar en zei tegen Axl: “Hoor dit eens”‘, zei de koning van de hoge hoed erover in Rolling Stone. ‘Axl was heel open’, vult McKagan aan. ‘Hij deed niet van: “Ik ben de zanger, ik moet alles schrijven.” We hadden nog geen ego’s.’ Hadden.
In Sweet Child O’ Minefungeert een meisje als proustiaansepetit madeleine, zodat Axl Rose zich weer een klein zorgeloos Axeltje kan voelen.
Welcome To The Jungle is de opener van de A-kant, de G-side zoals de bandleden het zelf graag zeggen. De G van Guns, Grote Stad en Gemakkelijk leven – ‘It’s so easy, easy, when everybody’s tryin’ to please me baby’, zingt Axl Rose in It’s so easy. In de paradise city waar Axl, Slash en co hun dagen doorbrengen, is het grass green, de girls pretty en de drugs – Mr Brownstone is slang voor Meneertje Heroïne – en drank overal te krijgen.
De B-kant – of de R-side, zo u wil, is heel wat minder zorgeloos en behandelt de liefde in al zijn mooie, droeve en smerige aspecten. MyMichelle is een liefdeslied voor een dochter van een pornoacteur en een heroïneverslaafde. In klassieker Sweet Child O’ Mine fungeert een meisje als proustiaanse petit madeleine, zodat Axl Rose zich weer een klein zorgeloos Axeltje kan voelen. Nog meer gevoeligheid in You’re Crazy, maar de dame in kwestie geeft niet thuis.
Eerlijk, Rose heeft het ook wat aan zichzelf te danken, want een fijngevoelig troubadour is hij niet. Wat dacht u van ‘Panties ‘round your knees / With your ass in debris / Doin’ dat grind / with a push and squeeze’ in Anything Goes? Of ‘I’ve got a tongue like a razor / A sweet switchblade knife / And I can do you favors / But then you’ll do whatever I like’ in Rocket Queen.
Misschien is Axl Rose gewoon een directe versierder, maar hij is vooral een matennaaier. Dat mocht drummer Steven Adler ondervinden na de opnames van Rocket Queen. Op dat nummer hoor je namelijk een koppeltje stevig van bil gaan. De plaatpoepers in kwestie heten Adriana Smith, wederhelft van Adler, en… Axl Rose.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Aanhalingstekens
Hoe stevig Rose en Smith tekeergingen, is ons niet bekend, maar de verkoop van Appetite For Destruction liep in eerste instantie niet bijster opwindend. Toen de plaat zo’n 200.000 keer over de toonbank was gegaan, wilde het label Geffen stoppen met de plaat te promoten en de band weer in de studio duwen voor een opvolger. Eén keer Welcome To The Jungle op MTV, op zondag om 4 uur in de namiddag, volstond om de vlam eindelijk in de pan te jagen. Uiteindelijk zou het album een jaar na de release nog de Billboard 200 toppen en wereldwijd zo’n dertig miljoen keer verkocht worden.
De beste tracks uit de twee Use Your Illusion’s lagen al klaar vóór Appetite For Destruction uitkwam.
Hetzelfde verhaal voor de recensies. Oorspronkelijk werd Guns N’ Roses door puristen uit alle mogelijke hoeken van de rock beschimpt, omdat ze volgens hen niet punk, blues of metal waren. Later bleek de sterkte van het album net te zijn dat de band het allemaal op weergaloze wijze combineerde. De glam metal van bands als Kiss, Twisted Sister en Alice Cooper kreeg een stevige heroïnespuit in de poep en vloog zo recht de jaren negentig in, waar ze allerhande schoffies met een gitaar en grote ambities ging inspireren. Nirvana, om maar een band te noemen, ook een groep die met punk en metal ging schermen. Raar genoeg lagen team-Axl en team-Kurt jaren in de clinch, maar na Cobains dood in 1991 werden de plooien stilaan gladgestreken.
Helaas ging het na Appetite For Destruction – we geven het woord graag aan Hans Teeuwen – bergafwaarts met het circus. Twee jaar na hun debuut flansten de Guns de ep G N’ R Lies in elkaar, een combinatie van wat akoestisch werk en de ep die ze in hun beginjaren uitbrachten.
In 1991 volgden twee albums op dezelfde dag, Use Your Illusion I en II. De beste tracks uit de twee platen – November Rain, Don’t Cry, You Could Be Mine – lagen al klaar vóór Appetite uitkwam. Intussen waren ook Steven Adler en zijn heroïneverslaving al geloosd. Na de Use Your Illusion’s volgde gitarist Izzy Stradlin. Er was nog een volledig coveralbum met de titel “The Spaghetti Incident?” – ja, inclusief vraagtekens en aanhalingstekens – nodig om ook Slash, Duff MacKagan en nieuwe drummer Matt Sorum te doen vertrekken.
Vertel het niet aan Axl, maar na die debuutplaat werd G N’ R nooit meer echt beter.
De plaat, die weer meer puur rockwerk bevatte dan de Use Your Illusion-albums, kon de spanningen niet wegnemen tussen vooral Slash – ‘Ik wil gewoon een goede riff schrijven en gitaar spelen’, zei hij ooit – en Rose, die koste wat het kost een even legendarisch album als Appetite wilde maken en daarvoor almaar meer wilde experimenteren.
Het resultaat daarvan heet Chinese Democracy en verscheen in 2008, veertien jaar nadat er voor het eerst over werd gepraat. Van de originele leden zat toen enkel Axl Rose zelf nog in de line-up. De recensies waren over het algemeen positief, maar door jaren te hinten naar de plaat en sneller van bandleden te wisselen dan een junk van spuit zorgde Rose ervoor dat de verwachtingen gigantisch hoog lagen en het resultaat enkel maar kón tegenvallen.
Appetite For Destruction, met zijn balans tussen metal, hardrock en punk, tussen arrogantie en gevoel, tussen drank en drugs, kan dan weer nooit tegenvallen. Vertel het niet aan Axl, maar na die debuutplaat werd G N’ R nooit meer echt beter. Het zijn die songs – én die versie van de band, getuige hun passage in Werchter – die rockliefhebbers vandaag de dag nog steeds beroeren. Alsof we kijken naar een vadsige tienerjongen die, op eenvoudig verzoeken, terug het sweet child of us wordt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
