Superorganism: hoe een bende buitenbeentjes vanuit het niets het internet veroverde

Hun psychedelische kitschpop was het best bewaarde muzikale geheim van 2017. Nu treden ze naar buiten met hun eerste volledige album – en Noel Gallaghers kinderen zullen er gek van zijn. Het verhaal van Superorganism, misfits in de mainstreampop.

Nieuwe apenkuren van Damon Albarn? Een nevenproject van Tame Impala-zanger Kevin Parker? The Avalanches onder een andere naam? Het wemelt van de theorieën wanneer het mysterieuze Superorganism begin 2017 vanuit het niets op het internet verschijnt met Something for Your M.I.N.D., een even wulpse als weirde popsong die na schouderklopjes van Frank Ocean en Vampire Weekend-frontman Ezra Koenig uitgroeit tot een virale hit. Niet veel later volgen met It’s All Good, Nobody Cares en Everybody Wants to Be Famous drie al even aanstekelijke singles.

Later blijkt dat Superorganism helemaal geen slim in de markt gezet hersenspinsel van bovengenoemde supersterren is, maar het geesteskind van acht jonge zelfverklaarde misfits uit Japan, Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Korea en het Verenigd Koninkrijk – nergens écht huis, behalve dan in okselfrisse knip-en-plakpop, ergens tussen Pavement en Katy Perry in.

***

Het begint allemaal in de zomer van 2015, wanneer Christopher Young, Mark Turner, Tim Shann en Blair Everson met hun obscure Nieuw-Zeelandse garagerockband The Eversons op tournee zijn in Japan. ‘In Tokio ontmoetten we Orono Noguchi, een tienermeisje dat onze muziek op het spoor was gekomen via YouTube’, zegt gitarist Young – artiestennaam in de band: Harry. ‘We raakten aan de praat en zij nam ons op sleeptouw door Tokio. Daarna zijn we altijd met haar in contact gebleven.’

Zelf maakt Noguchi op dat moment ook al muziek, zij het zeer bescheiden. Op haar Soundcloudpagina – nog steeds te vinden in de krochten van het internet, googel op ‘Orono, me’ – post ze loficovers van Beck, Weezer en Pavement. ‘Ik mikte op de Mac DeMarco-fans met een Tumblr-profiel, als die al bestaan’, zegt Noguchi droogjes. ‘It’s mostly dumb crap. Ik zat nog maar net op de middelbare school toen ik die dingen maakte. Maar de jongens hoorden er blijkbaar wel iets in.’

Zo veel zelfs dat wanneer ze even later met het idee spelen een nieuw, multimediaal studioproject op te zetten ze Noguchi vragen hun zangeres te worden. ‘De dag na mijn zeventiende verjaardag kreeg ik een demo van hen toegestuurd’, aldus de Japanse – inmiddels achttien, maar met haar kleine gestalte oogt ze nog altijd een stuk jonger. ‘Het liedje klonk veel poppier dan The Eversons, maar ik was vereerd dat ze aan mij dachten. Binnen het halfuur heb ik een tekst geschreven en ingezongen met de microfoon van mijn MacBook Air. Something for Your M.I.N.D. was geboren. Dat was het startschot van Superorganism, ons big-bangmoment.’

En dan moet de grootste knal nog komen. Het nummer staat nog maar net op Soundcloud of Superorganism is al the talk of the virtual town op het internet. Dat hadden ze zelf níét zien aankomen. ‘We hebben Something gewoon voor de fun online gezet, een masterplan zat er niet achter’, zegt toetsenist Mark Turner, ‘Emily’ in de band. ‘Ja, we hadden enkele blogs aangeschreven, maar dat we plots een stortvloed aan mails zouden krijgen van managementbureaus en platenfirma’s van over de hele wereld, hadden we echt niet verwacht. Van een gast die een klein label runde vanuit zijn garage tot de grote Amerikaanse majors: het leek wel of iedereen plots met ons wilde werken. Maar wij hadden ocharmen één nummer! We waren er zelf nog niet eens uit wat voor band we waren of wilden zijn. We besloten ons in stilzwijgen te hullen, gewoon om in alle rust aan meer materiaal te kunnen werken.’

Maar door hun identiteit geheim te houden neemt de interesse in de band alleen maar toe. ‘Who Is Superorganism and Why Is This Song So Addicting?’ vraagt het Amerikaanse muziekmedium The Fader zich af. ‘En toen begonnen die gekke insinuaties, als zouden Damon Albarn, Kevin Parker of The Avalanches achter Superorganism zitten’, vertelt Young. ‘Dat mensen werkelijk dachten dat onze single uit hún koker had kunnen komen, dat vonden we onwezenlijk. En het werd nog surreëler toen Frank Ocean en Ezra Koenig ons begonnen te draaien in hun programma’s op Apple Music. Geschift! Ik bedoel: Orono heeft gitaar leren spelen aan de hand van een instructievideo waarin Koenig Vampire Weekends A-Punk voorspeelt. Meer nog: ze heeft ooit fanfictie over hem geschreven, waarin hij een koppel vormt met Katy Perry. (lacht)‘

De naam Katy Perry zal tijdens ons gesprek, in een Brussels café, nog vaker vallen. Het geluid van Superorganism is dan ook gestoeld op het soort bubblegumpop dat Perry maakt, al leggen Orono en co. er nog een lofifiltertje overheen. ‘Wij zijn van de Spotifygeneratie, we hebben een brede smaak en laten ons niet door genres beperken’, verklaart Turner. ‘We kunnen even hard van Katy Perry, Beyoncé en Charli XCX genieten als van Daniel Johnston, The Magnetic Fields, Pavement of zelfs AC/DC. Wij die moderne pop proberen te maken maar daarbij compleet de mist in gaan: meer is Superorganism eigenlijk niet. Echt waar: wat iemand als Katy Perry doet met veertig, misschien zelfs wel vijftig producers, trachten wij met acht man klaar te spelen. Maar hey, de Ramones dachten destijds ook dat ze The Beach Boys waren omdat ze toevallig drie akkoorden konden aanslaan. (lacht) Met hen is het ook goed gekomen.’

***

Toch dreigt het heel even mis te gaan. Net wanneer Something for your M.I.N.D. zijn virale hoogtepunt bereikt, is het nummer plots nergens meer te bekennen. ‘We hadden een sample van een site met zogenaamd rechtenvrije muziek geplukt’, vertelt Turner. ‘Wat later bleek die sample uit een van de meest iconische housenummers aller tijden te komen, The Realm van C’hantal. Wisten wij veel! (lacht) Om problemen te voorkomen hebben we het in blinde paniek meteen offline gehaald. (inmiddels zijn de rechten gecleard en is de song weer overal beschikbaar, nvdr.) Ter vervanging gooiden we dan maar It’s All Good online, een nummer dat we net klaar hadden en dat wél honderd procent legaal was.’

Ook die tweede single doet duchtig de ronde. Superorganism heeft de smaak zo te pakken dat het in een paar maanden tijd een hele plaat bij elkaar schrijft. Een deel van de band hokt op dat moment samen in Oost-Londen, maar de overige leden zitten nog over de aardbol verspreid, waardoor het album grotendeels via het internet tot stand komt. ‘Tegen de tijd dat de plaat af was, hadden enkelen onder ons elkaar nog altijd niet in het echt gezien’, zegt Turner. ‘We stuurden wel voortdurend memes via WhatsApp en hielden onderonsjes op Skype. Om die meetings zo echt mogelijk te doen lijken aten we vaak allemaal tegelijk hetzelfde gerecht. En zo gebeurde het weleens dat wie op zo’n moment in Australië of Nieuw-Zeeland vertoefde Mexicaanse taco’s als ontbijt naar binnen moest krijgen.’

***

Uiteindelijk tekent de band bij Domino Records, het label van onder meer Arctic Monkeys, en onthult hij zijn ware identiteit. De aanvragen voor liveshows stromen onmiddellijk binnen. Om zich daar ten volle op te kunnen voorbereiden zakken ook de resterende groepsleden naar Londen af. Vandaag betrekt de band er een appartement. ‘Het is niet dat onze muziek aan Londen verbonden is, maar we beschouwen dat appartement wel als een soort DIY-variant op een pophitfabriek – denk aan Motown of Max Martins Cheiron-studio’, aldus Christopher Young. ‘Superorganism is meer dan muziek alleen, het is popart, met ook een visuele identiteit die de toon zet. Die hebben we vooral aan Blair Everson te danken. Hij is voor ons wat Jamie Hewlett voor Gorillaz is, maar dan met een obsessie voor walvissen in plaats van voor apen. (lacht) Van meet af aan hebben we onze liveshow groots en ambitieus opgevat, compleet met geflipte videoprojecties, 3D-brilletjes en excentrieke danspasjes. Zoiets werkt niet in crappy little bars, wel in grote zalen.’

En dus vindt het allereerste Superorganism-concert ooit – begin oktober 2017 – in de Village Underground in Londen plaats, een zaal met een capaciteit van 1000 man. Luttele weken later mag het octet al op de koffie bij Jools Holland op de BBC. Ze spelen er Something for Your M.I.N.D., gehuld in fluoregenjasjes en glitterschmink, en geruggensteund door een al even veelkleurige backdrop.

Een opvallende doortocht, maar links en rechts oogst de band ook enige kritiek. ‘Wat is hier live aan? Het hele refrein staat op tape! Ik kan me niet voorstellen dat Jools deze shit goed vindt’, luidt een van de commentaren op YouTube. Mark Turner countert onmiddellijk: ‘Het is popmuziek, man! En natuurlijk gebruiken we vooraf opgenomen geluiden – onze muziek is nu eenmaal rond samples gebouwd. Nogmaals: wij houden van widescreenpop. We willen toeschouwers het gevoel geven dat ze in een ander universum beland zijn, zoals The Flaming Lips dat deden tijdens hun Soft Bulletin-tour en – ja, zij weer – Katy Perry op haar California Dreams-tour.

Noel Gallagher, net als popqueen Dua Lipa te gast in diezelfde Jools Holland-aflevering, is wél onder de indruk. In die mate zelfs dat hij achteraf naar hen toekomt en zegt: ‘My kids are gonna love this.’