Self Esteem stelt haar prioriteiten: ‘Ik wil mijn lichaam gebruiken voor mijn éígen plezier. Mag dat?’

‘Prioritise pleasure’, luidt de titel van Self Esteems tweede plaat. Frontvrouw Rebecca Lucy Taylor ziet het als haar missie om u te bevrijden van verwachtingen allerhande. Want u hoeft niet te blijven op het feestje dat u stiekem niet leuk vindt.

Een camera off day. Het moet een nieuw begrip zijn in het tijdperk van de digitale interviews. ‘Ik heb het te druk om er netjes uit te zien’, zegt Rebecca Lucy Taylor wanneer ze zonder beeltenis via Zoom op de afspraak verschijnt. ‘Daarom: een camera off day. ‘ Camera of niet, de vrouw achter het popproject Self Esteem klinkt even frank als op de songteksten van haar nieuwe album Prioritise Pleasure. Taylor is dan ook een vrouw met een missie. Ze wil het patriarchaat het vuur aan de schenen leggen en vrouwen bevrijden van de verwachtingen en vooroordelen die hun gender met zich meebrengt. Kortweg: ze wil de wereld veranderen. Niet met zwaar beladen, feministische essays, wel met humoristische, ongefilterde popmuziek. Denk: glinsterende melodieën, catchy refreinen en – bovenal – uitbundige koorzangen.

Rebecca Lucy Taylor:(grinnikt) Weinig schept me meer genoegen dan grootse, brutale zangharmonieën. Ik speel graag met extremen. De emotionele impact van een subtiel, zacht couplet dat explodeert in een over the top-gospelrefrein – heerlijk. Die uitbundigheid ondersteunt de boodschap alleen maar.

‘Prioritise pleasure’ luidt die boodschap. Heb je het over je eigen plezier?

Taylor: De albumtitel is niet zo sexy bedoeld als je zou denken. Het gaat vooral over je eigen prioriteiten. Je kan jezelf bijvoorbeeld een plezier doen door vroeg naar huis te gaan van een feestje waar je niet wil blijven rondhangen. Vrouwen worden al te vaak ingeprent dat ze andermans noden – en ja, daar vallen ook seksuele noden onder – voorrang moeten geven op die van zichzelf. Het statement dat ik wil maken met deze plaat is: dat hoeft helemaal niet. De wereld is gericht op mannelijk genot, terwijl ik mijn lichaam en mijn seksualiteit ook wil gebruiken voor mijn éígen plezier. Mag dat?

‘Keep lyrics uncomfortable’ staat op het drumstel wanneer je optreedt met je band. Een geheugensteuntje?

Taylor: Het leven is nu eenmaal niet altijd comfortabel. Veel popmuziek is zo oppervlakkig, de teksten worden vaak netjes met een mooi strikje errond gepresenteerd. Op de koop toe worden we in Engeland aangemoedigd om níét over onze gevoelens of onze problemen te praten. Dat zorgde ervoor dat ik lang kwaad ben geweest op mijn neurotisch brein. Maar op een dag dacht ik: gedaan daarmee, vanaf nu schrijf ik songteksten om mezelf te helen en om anderen duidelijk te maken dat ze recht hebben op hun vervelende, ‘oncomfortabele’ gedachten of gevoelens. Zonder een beetje confrontatie – of provocatie – verandert er namelijk níéts.

Madonna is een van je grote voorbeelden. Ooit was ze een van de grootste provocateurs in de pop –

Taylor: Ja! Madonna durfde de machtsverhoudingen en genderconstructies van haar tijd op zijn kop te zetten. Ze gebruikte popmuziek als een soort Trojaans paard, als een manier om haar agenda door te duwen en de wereld te veranderen. Daar neem ik een voorbeeld aan: ik houd van popmuziek, maar tegelijk wil ik mensen aan het denken zetten. Maar dan zonder hen het gevoel te geven dat ze een boodschap opgedrongen krijgen. (grinnikt)

Wat ik wou vragen: Madonna inspireerde een hele generatie popzangeressen, maar niet altijd ten goede. Kan je ook een minder flatterend voorbeeld van haar erfenis geven?

Taylor: Op een bepaald moment was het bon ton om je als heteroseksuele vrouw elementen uit de queergemeenschap toe te eigenen, alleen maar voor clicks en likes. ( Taylor identificeert zich als biseksueel, nvdr.). Ik denk dan bijvoorbeeld aan Katy Perry ten tijde van I Kissed a Girl. Dat was geen fijne periode in de popmuziek. Nu gebeurt dat niet zomaar meer, en gelukkig maar.

Je speelde meer dan tien jaar in de indiegroep Slow Club. Vond je het moeilijk om de knop om te draaien richting zogezegde mainstreampop?

Taylor: Daar heb je het: ‘zogezegd’. Letterlijk betekent ‘indie’ independent, onafhankelijk. Maar ik voel me nu veel vrijer dan in het indiewereldje. Ik heb altijd al meer show willen verkopen. Bij Slow Club vond ik al die podia en microfoons op den duur een gemiste kans. (lacht) Ik ben nu, op mijn 34e, een betere popster dan ik tien jaar geleden had kunnen zijn. Als twintiger zou ik er mentaal onder lijden, dat weet ik zeker. Alleen zou ik dan misschien wél al die verrekte dansroutines tot een goed einde brengen.