Seks, drugs & selfies: bekijk in première de nieuwe hiphopclip van acteur Jeroen Perceval

Robin Pront, regisseur van D’Ardennen, wilde écht geen videoclip maken. Tot zijn beste vriend, acteur en rapper Jeroen Perceval alias Kramer, het hem vroeg. Het resultaat heet Selfie en had net zo goed een Oekraïense tv-show kunnen zijn.

U kent Jeroen Perceval wellicht als Davy in D’Ardennen, als het vermiste personage Thomas De Geest in Tabula Rasa, of als de anarchist-met-visnetshirt Sebastiaan in Generatie B. Maar lang voor hij begon te acteren, experimenteerde hij met hiphop. ‘Toen mijn vrienden op het pleintje kwamen aanzetten met Wu-Tang Clan en A Tribe Called Quest, was ik meteen verkocht’, vertelt hij.

Na enkele tracks onder de naam Holmez – ‘Ik ben blij dat dat in het pre-YouTube-tijdperk was en daar niet te veel bewijs van bestaat’ – nam hij de naam Kramer aan. ‘Als in uitkramen, maar ook als in Kramer versus Kramer. Niet dat ik die film gezien heb, maar ik vond het gewoon een sprekende titel’, grijnst Perceval.

Vier jaar geleden bracht hij zijn debuutplaat Droomt & waakt uit. Single Pa en vooral de bijhorende videoclip, met Percevals jeugdvriend Matthias Schoenaerts in een cameo, brak potten. Nu is de rapper terug met een nieuwe plaat, Beestje.

Voor de schoonheid of de boekjes

In de eerste single Selfie herken je het stuiterende synthesizerlijntje van The First Rebirth van Stephenson & Jones, een houseklassieker uit de stal van Bonzai Records. Eerder dook het nummer al op in de soundtrack van D’Ardennen. ‘Via producer CJ Bolland hoorde ik dat Franky Jones fan is van D’Ardennen. Toen we hem vroegen of we zijn nummer mochten samplen, bleek dat dan ook geen probleem te zijn’, legt Perceval uit. ‘Bonzai, dat is muziek uit mijn jeugd, hè. Voor hiphopheads als ik was dat eigenlijk not done, maar toch zaten we ’s avonds stiekem naar housezender Channel X te luisteren en gingen we crashen op Bonzaifeestjes.’

Tekstueel gaat het er op Selfie al even hard aan toe. ‘Shit, eindelijk famous / bitches die ik nooit kon krijgen willen nu zitten op papa zijn penis’, haalt hij meteen in de eerste regel uit. Of enkele tellen later: ‘Ik sta op elke cover omdat ik een rol heb in een serie die speelt op tv / die serie is slecht maar dat doet er niet toe / want ik ben nu famous en dat maakt het goe.’

Een ironisch commentaar op hoe belachelijk roem kan zijn, noemt Perceval het zelf, deels gebaseerd op zijn verbeelding, deels op wat hij om zich heen ziet. ‘Ik denk dat je zeker een onderscheid kunt maken tussen acteurs die het voor de schoonheid doen, en zij die het doen om in de boekjes te staan.’

Zillion

Voor de clip kon Perceval rekenen op Robin Pront, de regisseur van D’Ardennen. Samen schreven ze ook het scenario van die film én namen ze twee kortfilms op. Het is de eerste clip voor Pront, en het zal misschien ook de enige blijven. ‘Ik ben te perfectionistisch om muziekvideo’s te maken’, zegt hij. ‘Over een film kun je twee jaar doen, over een clip twee dagen. Niks voor mij, denk je dan. Totdat mijn beste vriend het vraagt.’

Samen met Robrecht Heyvaert, director of photography van D’Ardennen en de films van Adil El Arbi en Bilall Fallah, creëerde Pront een spelprogramma in foute jarennegentigstijl. ‘Voor mijn film over de hoogdagen van dancing Zillion ben ik al een tijdje beelden uit de nineties aan het bekijken. Stilaan ben ik echt beginnen te houden van die beeldtaal, de wazige beelden en de veel te fel gekleurde lichten.’

In die Oostblokvibe – dixit Jeroen Perceval – demonstreren de rapper zelf, zijn oom en acteur Stefan Perceval, Charlotte Timmers en Tibo Van Den Borre hoe ver mensen durven te gaan voor roem. Behoorlijk ver, zo blijkt. Te veel willen we niet verklappen, behalve dan dat de hemden fout zijn, de fietsjes klein en de tandenborstels véél te groot.