Eigenlijk geeft hij geen interviews meer, maar als het samen met de Black Box Revelation is, wil Seasick Steve nog wel een uitzondering maken. ‘Ik vind die gasten onwaarschijnlijk goed.’ Ook al herinnerde hij zich niet meer dat hij al met hen gespeeld had. ‘Het bewijs dat ik full of shit ben’, lacht hij. Een dubbelgesprek.
Lees het volledige dubbelinterview met Seasick Steve en Black Box Revelation deze week in Knack Focus.
Meestal is het de journalist die in een of andere hopeloos ingewikkelde backstage vertwijfeld naar de artiest loopt te zoeken, maar in de catacomben van concertzaal Doornroosje in Nijmegen krijgen we een kwartiertje na het interview een sms dat Seasick Steve óns zoekt.
Steve – diep in de zeventig inmiddels, maar nog altijd gezegend met de spirit van een tiener – haalt ons weg bij de soundcheck van Black Box Revelation omdat hij tijdens het interview nog één zaak vergeten is: ‘Ik geef eigenlijk al lang geen interviews meer. Ik heb er geen zin meer in, en ik heb op mijn leeftijd het mediacircus echt niet meer nodig. Maar hier wilde ik een uitzondering maken: omdat het een interview samen met Black Box Revelation was. Want ik vind die gasten echt waar onwaarschijnlijk goed. Wil je ervoor zorgen dat het artikel over hen gaat, en niet over mij? Schrijf maar duidelijk op: They rock! They fucking rock!‘
Ik geef al lang geen interviews meer, maar omdat het samen met Black Box Revelation is, wil ik een uitzondering maken. Wil je ervoor zorgen dat het artikel over hen gaat, en niet over mij? (Seasick Steve)
Ja, dat wisten wij Belgen natuurlijk al heel lang, Steve, maar toegegeven: fijn als het nog eens officieel bevestigd wordt door iemand die weleens door Jack White opgebeld wordt, die met Nick Cave in de studio zit of die geregeld met Led Zeppelin-bassist John Paul Jones op het podium staat. En die ons allicht ook naloopt omdat hij tijdens het interview zelf o zo veel spraakzamer bleek dan de twee jongelui van Black Box Revelation.
Jan Paternoster en Dries Van Dijck hebben na vier jaar wachten eindelijk een nieuwe plaat uit, Highway Cruiser, een lekkere, in zes dagen tijd in New York opgenomen rocker, helemaal gemaakt volgens het ‘hoe simpeler, hoe beter’-principe dat ook Seasick Steve hoog in het vaandel draagt.
Dat ze samen eens op tournee zouden gaan, het leek een kwestie van tijd voordat een of andere manager op dat idee kwam.
SEASICK STEVE: Een manager? Ben je gek? Het was míjn idee! Het is eigenlijk allemaal puur toeval: we speelden dit jaar op Pukkelpop, en omdat ons volgende optreden pas twee dagen later was, besloten we nog een dag op het festival te blijven. We hadden voor onszelf een paar tickets geritseld, maar helaas bleken zowat alle groepen die die dag speelden compleet waardeloos. We was fucking bored, man!
Wij zaten backstage die line-up vol vervelende groepen te overlopen, op zoek naar iets interessants, en ik zeg tegen Dan Magnusson, mijn drummer: ‘Die Black Box Revelation, misschien is dat nog wel iets?’ En Dan tegen mij: ‘Ja, Black Box Revelation: ik denk dat ik al eens van die groep gehoord heb.’ We waren dus allebei compleet vergeten dat we jaren geleden al eens met hen in de AB opgetreden hadden. Het bewijs dat we allebei full of shit zijn. (lacht)
Enfin, wij met onze hele bende – ik, Dan, de tourmanager, iedereen – nietsvermoedend naar hun optreden. Ik zweer je: als ze shit waren geweest, was ik meteen weer weggegaan, want ik ben te oud geworden om nog naar slechte groepen te blijven kijken. Maar het was echt geweldig! The place was shakin’, man. Letterlijk, hé: we stonden op een houten vloer en die ging zo. (veert op en neer) Die hele tent stond in de fik.
Mijn drummer Dan en ik waren compleet vergeten dat we al eens met Black Box Revelation opgetreden hadden. Het bewijs dat we allebei full of shit zijn (Seasick Steve)
JAN PATERNOSTER: Tijdens optredens kijk ik vaak in het publiek, omdat je nog extra energie kunt halen uit de blik van de mensen. Ik keek dus die Marquee in, en opeens denk ik: hé, is dat niet Seasick Steve die daar staat? (lacht) Hij stond helemaal vooraan.
SEASICK STEVE: We was dancing down in the bottom there! En ik kan je garanderen dat je mij echt niet vaak ziet dansen. Ik vond het zo goed dat ik hen na het optreden opgewacht heb om het hen persoonlijk te zeggen. Wat voor een nogal gênante situatie zorgde: zij dachten dat ik hen kwam opzoeken omdat we al eens samen opgetreden hadden – wat ik me dus totaal niet meer herinnerde.
En van het een kwam het ander. Ik dacht: hé, we gaan op tournee, waarom vraag ik hen niet mee?
JAN PATERNOSTER: En wij waren vrij.
DRIES VAN DIJCK: Het was eigenlijk net wat we nog eens nodig hadden: een tournee.
Jullie samen op één affiche, dat lijkt me muzikaal gezien de perfecte combinatie.
SEASICK STEVE: Fuck, yeah. Er zijn niet veel groepen waar ik van hou. Of beter: er zijn er weinig waarvan de muziek zo dicht bij mij staat. Ja, de North Mississippi All Stars van mijn buddy Luther Dickinson: dat is een van de weinige groepen waar ik uit eigen beweging naar zou gaan kijken. En dan zij hier.
Grappig: onze set-up is dezelfde als die van Seasick Steve. Alsof we onszelf in de teletijdmachine zien (Jan Paternoster)
PATERNOSTER: Het is grappig: in elke zaal waar we spelen, vragen de technici ons na jouw soundcheck: ‘En hoe ziet jullie set-up eruit?’ ‘Euh, doe maar hetzelfde als bij Seasick Steve.’ (lacht) En dan zetten ze ons drumstel voor jullie drumstel, en mijn gitaren voor jouw gitaren. Alsof we onszelf in de teletijdmachine zien.
SEASICK STEVE: Fuck yeah. We zijn als spiegelbeelden van elkaar: eerst krijg je the young punky Mississippi mud goin’ on. En daarna mij: the old crusty one.
Geert Op de Beeck
Highway Cruiser van Black Box Revelation is uit via Caroline/Universal. De band speelt op 19 en 20/2 in de Ancienne Belgique.
Sonic Soul Surfer van Seasick Steve is verschenen bij Caroline/Universal.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier