‘Scheef, maar ook melodieus’: de debuutplaat van Dirk, nummer voor nummer besproken door de band zelf

Dirk, een van dé opkomende Belgische noisebands, laat deze week zijn debuutalbum op de wereld los. Wij vroegen en kregen tekst en uitleg, acht tracks lang: ‘Opnemen na middernacht, en af en toe een wietje smoren.’

Wanneer je in 2016 nog derde bent geworden op Humo’s Rock Rally, dan verwachten mensen iets van je. Een straffe plaat, bijvoorbeeld, een visitekaartje zoals dat dan heet. Die plaat dan droogweg Album noemen, dat vinden wij best grappig, zeker als de band erachter Dirk – gestileerd als dirk. – heet. Het kwartet maakt met zijn noiserock al enkele jaren faam als het vuilste Gentse exportproduct sinds Raketkanon en het trottoir van de Overpoort.

‘De nummers passen bij elkaar, maar zijn niet verbonden door een thema’, legt zanger Jelle Denturck uit, die eerder aan de poort van de doorbraak kwam kloppen met de zomerpopgroep Protection Patrol Pinkerton. ‘Het enige dat ze gemeenschappelijk hebben, is dat ze op hetzelfde album staan. Waarom daar dan niet gewoon eerlijk over zijn?’

GNOME (3:21)

De eerste single die de band ooit uitbracht, begint met een kattenvals, maar lekker in het oor hangend gitaarriffje, heeft zich voor de strofes vermomd als popnummer en toont in de refreinen zijn ware aard als superieur lawaai. ‘Muzikaal is het voor mij de samenvatting van wat dirk. is’, zegt Denturck. ‘We kunnen kweeniehoe scheef gaan, maar ook melodieus zijn.’

Tekstuele inspiratie vond de naar Gent uitgeweken West-Vlaming in Pittem, het dorpje waar hij even woonde tussen twee periodes in de Arteveldestad in. ‘Ik kon er een huis huren met een muziekstudio in. Een buitenkans, maar dan nog is Pittem niet de spannendste plek op aarde. Na een tijdje zag ik geen mens meer en begon ik mezelf te verwaarlozen.’

‘Dat Vlaanderen van de kleine dorpjes, waar de mensen zwijgzaam zijn en de communicatie stroef loopt, heb ik proberen te vervatten in die tuinkabouter. Ik geef graag af op die mentaliteit, maar tegelijk hou ik ook van die West-Vlaamse norsigheid.’

WASTE (3:13)

‘In de finale van de Rock Rally mag je drie nummers spelen. De eerste twee waren snel gekozen – in de voorrondes hadden die de jury al ingepalmd – maar we zochten nog één song die in drie minuten iedereen zou inpalmen. Uiteindelijk is dat Waste geworden. Een kwestie van geluk, want voor hetzelfde geld komt er niks.’

‘Inhoudelijk gaat het niet over heel veel, maar muzikaal is het één bom energie. De agressiefste track op de plaat ook’, zegt Denturck. ‘Het is een kwestie van niet te veel te pauzeren en de takes elkaar snel te laten opvolgen. Focussen op je fouten helpt niet in de studio, want dan speel je er alleen maar meer. Op den duur dachten we: fuck it, we hebben dit al zo vaak live gespeeld, nu zal het ook wel lukken. Helpt ook om de juiste gesteldheid te bereiken in de studio: af en toe een wietje smoren en opnemen na middernacht.’

SICK ‘N TIRED (2:00)

‘Ik vind het enorm lastig om in de wereld van vandaag te leven’, vat Denturck, die filosofie studeerde aan de UGent, de lyrics van Sick ’n Tired samen. ‘Iedereen is achterdochtig, de grootste dommeriken zijn de machtigste mensen geworden. Dat er niks aan gedaan wordt, is ontluisterend, dat je er zelf weinig aan kan doen dan weer ontmoedigend.’

De bandleden noemen zichzelf punkers die dansen op het graf van de punk, een paradox die vrij te vertalen als een nee tegen de vorm en een ja tegen de attitude. ‘Zoals alle genres is punk spannend begonnen en uiteindelijk geëvolueerd naar een lege huls. Het anarchieteken, de leren jas met tippex… dat heeft niks meer met punk te maken. Wij kiezen ervoor om nuchtere, West-Vlaamse jongetjes te zijn, die er braaf uitzien en graag gitaar spelen. Dat is onze manier om punk te zijn.’

MILK (3:27)

Wat van Milk een goede twee single maakt? ‘Dat het refrein langer duurt dan de strofes. Heb ik geleerd van Nirvana’, grijnst Denturck. Al zal de intrigerende tekstregel ‘I want you to milk me / I like dairy porn‘ er ook voor iets tussen zitten. ‘Oorspronkelijk was het ‘I want you to miss me’. Dat past op de melodie, maar is ook wel héél melige shit.’

TOOTHPICK (3:05)

Na Gnome de tweede portie tienereenzaamheid op de plaat en ook alweer een nummer dat zonder veel barensweeën het levenslicht zag. ‘We hadden ons een week opgesloten in een oude villa in Kalmthout, ingericht voor muzikanten. Op een avond hadden we weer aan de geestrijke toestanden gezeten en stonden we buiten.’

‘Opeens hoorden we het belsignaal om een voorbijrijdende trein aan te kondigen. Die bel begon na te zinderen in mijn hoofd en werd in een mum van tijd een nummer. Ik ben dan naar binnen gecrost en ben dat beginnen spelen op mijn basgitaar. De rest van de groep is beginnen meespelen. In drie minuten stond dat nummer erop. Gelukkig dat iemand nog zo helder was om op REC te drukken.’ (lacht)

HIDE (2:39)

Tijdens de Rock Rally vormde Hide – daar zijn de Nirvana-echo’s weer! – een onafscheidelijk duo met Hit, maar dat laatste nummer is niet te vinden op de plaat. ‘De opname van Hit klinkt te goed, ik wil dat pas lossen als we wat bekender zijn. En het nummer past niet op het vuile plaatje dat Album geworden is.’

Maar Hit is niet afgeschreven, maakt Denturck zich sterk. Misschien komt het wel terecht op de volgende plaat, want ja, daar is de groep al aan bezig. ‘Ik snap niet dat mensen drie jaar kunnen werken aan één ep. Dan neem je jezelf te serieus en leg je de verwachtingen torenhoog. Een band die productief is en veel platen maakt, toont aan dat hij zichzelf een beetje kan relativeren.’

SCUMBAG TEENS (4:46)

Dirk begint het langste nummer van zijn debuut met een stukje verwrongen a-capella en het soort inventieve drumbreak dat we niet meer hebben gehoord sinds Stockholm Syndrome van Blink-182. ‘Da’s grappig’, zegt Denturck wanneer we hem de vergelijking voorleggen. ‘We hebben die muziek onlangs nog gedraaid in de wagen op de terugweg van Grasnapolsky, een showcasefestival in Nederland. Daar was een frietkot waar je tijdens het wachten kon dansen met een koptelefoon op. En ineens stonden daar mensen te dansen, verkleed als frietzak, en mee te zingen met Blink-182! Dat is een groep die je in je tienerjaren hoort goed te vinden en waar je daarna op moet neerkijken. Wel, ik vind die nog altijd heel goed.’

FUCKUP (3:07)

I only hate myself when I fuck things up / And I fuck things up all the time: dirk. zal zich duidelijk nooit bekwamen in motivational quotes. Des te opvallender is het dat het nummer, en dus het album, eindigt met een stukje samenzang. ‘Dat zijn wij, samen met wat maten die afgekomen waren naar de studio. We hebben er lang over getwijfeld en vreesden eerst dat het wat te kumbaya zou zijn, maar nu doen we dat meezingmomentje ook live. En ik vraag altijd aan het publiek om zo vals mogelijk mee te kwelen. Megazalig.’