Roméo Elvis: ‘Als je de posts van Theo Francken volgt, vraag je je af wie van ons twee de rapper is’

Roméo Elvis is klaar voor de volgende stap. Dat zou wel eens een grote kunnen zijn.

‘La ville avec un accent’ is de ietwat knullige slogan van Nîmes, een stad van 150.000 inwoners in het zuiden van Frankrijk, vooral bekend om zijn historische Romeinse centrum en de massa’s toeristen die daar in de zomer op afkomen. Op voorhand leek het een ietwat aparte keuze dat Roméo Elvis uitgerekend hier zijn eerste try-out met full band zou spelen. In de praktijk blijkt het net daardoor nog indrukwekkender. De Paloma – capaciteit: 1200 man – is namelijk zonder veel promo volledig volzet. Veel Belgen claimen dat ze succes hebben in Frankrijk. Weinig Belgen kunnen op tien uur rijden van Brussel voor 1200 mensen spelen.

Straks zal Roméo Elvis dat ook tonen. Deze avond zal hij een volle zaal al van bij het eerste nummer op zijn hand hebben. Sommigen zullen verkleed zijn als pluchen krokodil, sommigen zullen zwaaien met een opblaasbare krokodil. ( Le croco is zijn onofficiële logo.) Twaalfhonderd Fransen zullen unisono ‘Bruxelles arrive / On est serré dans une caisse’ scanderen. Sinds Angèle, Damso, Hamza en Roméo Elvis is Brussel en België cool hier, wat een bijna surrealistische ervaring is voor de daadwerkelijke Belgen in de zaal. Op een bepaald moment zal Roméo Elvis zichzelf, in bloot bovenlijf en nat van het zweet, rechtopstaand door het publiek laten dragen, boven de uitgestoken handen van de mensenmassa zijn biceps flexen en daar mee wegkomen. Dát is wat Roméo Elvis in Frankrijk voorstelt.

***

Maar dat is dus pas straks. Voorlopig is het late namiddag, schijnt de zon en is alles rustig. Heel erg rustig. Roméo Elvis (26) en zijn clique zijn neergestreken in het Best Western, een hotel, style américain, met centraal een zwembad waar de kamers errond op uitgeven. Het is 24 graden. Roméo Elvis zit aan een terras met zijn management te praten over cijfers – vermoedelijk zijn streams. Een tafel verder zit Brusselaar Todiefor, zijn voorprogramma en een van de producers op zijn nieuwe plaat, met een koptelefoon op aan beats te werken. La Straussphère, twee bevriende fotografen die Roméo Elvis permanent in dienst heeft, zijn met een analoge camera aan het prutsen. En nog een tafel verder zitten zijn muzikanten en crew – ook allemaal vrienden – te aperitieven. De hele posse van Roméo Elvis verzameld rond een zwembad, in hun mooiste polo’s van Fila, Tommy Hilfiger en Louis Vuitton: het is een indrukwekkend zicht. Mocht iemand de foto trekken en iedereen taggen, het zou 5k aan likes opleveren. Minstens.

Iedereen is ontspannen. Nochtans heeft niemand een reden om ontspannen te zijn. Het concert straks is het eerste van een nieuwe artistieke ‘cyclus’ voor Roméo Elvis, zoals dat tegenwoordig heet. Chocolat, dat volgende week verschijnt, is zijn eerste officiële soloplaat na Morale en Morale 2, zijn samenwerkingen met Le Motel. Zijn tour begint met een uitverkocht Vorst Nationaal en een uitverkochte Zenith in Parijs en eindigt volgend jaar in AccorHotels Arena in Parijs – capacité: 20.300. Het heeft er alles van dat het – zeker in Frankrijk – de grote sprong voorwaarts moet worden. Anderhalf jaar geleden was het Roméo Elvis die deuren opende voor zijn zus Angèle. Nu heeft zij hetzelfde gedaan voor hem: met Tout oublier, waarop hij meezong, heeft hij zijn grootste hit tot hiertoe te pakken – ook in Frankrijk. En Roméo Elvis lijkt van plan om de kansen te grijpen.

Dat merk je aan alles. De plaat klinkt nadrukkelijk commerciëler. Eerste single Malade doet aan Lomepal denken, zijn Parijse vriend die heel erg en vogue is in Frankrijk – iets wat Roméo Elvis ook op voorhand toegegeven heeft. De videoclip was van de hand van Tony T. Datis, die ook voor Katy Perry en Skrillex regisseerde. Damon Albarn doet mee op een nummer. Vladimir Cauchemar, de Franse it-producer die voor Lomepal en 6ix9ine werkte, heeft een hand in een rist tracks. De mastering is in LA gebeurd door Howie Weinberg, die voor Nirvana, Beastie Boys en Metallica in de studio zat. Voor de liveshow werkt Roméo Elvis samen met Auguri Productions, dat voor Stromae en David Guetta werkte. Dat zijn heel veel namen om te zeggen: dit zou wel eens Roméo Elvis XL kunnen zijn.

***

En ook Roméo Elvis zelf oogt grootser. Hij heeft een losse sweater van Lacoste aan, zijn favoriete merk, maar je ziet de aders op zijn armen en in zijn nek liggen. ‘Dat is de schuld van hem daar’, zegt Roméo Elvis. Hij wijst naar Todiefor. ‘Hij was er al langer mee bezig. Toen we voor de mastering van de plaat samen in de States waren, heeft hij een schema opgesteld, een schema dat ik nu al een maand of vier volg. Geen gedoe met halters of gewichten. Het is vooral core balance-training, als je dat kent. Veel oefeningen met elastieken.’

‘Je bent echt fysiek aan het trainen voor de tour?’ vraag ik.

‘Als ik op een podium sta, voel ik dat ik harder en dieper kan gaan. Mijn uithouding en mijn explosiviteit zijn verbeterd. Als je zoals ik high-energy shows wilt geven, doet dat ertoe. Ik let sinds kort ook op mijn eten. Gezonder en geen vlees meer. Ik heb de dingen graag onder controle. Alleen stemproblemen zouden de plannen nu nog overhoop kunnen gooien.’

Alles aan Chocolat voelt grootser. Is dit de volgende stap?

Roméo Elvis: Jazeker. Level up. Morale 2 is ondertussen twee jaar oud. Sindsdien is er veel veranderd. Ik heb een aantal featurings gedaan in nummers van andere artiesten die grote hits zijn geworden in Frankrijk. Ik heb meegedaan op 1000 °C van Lomepal, een goede vriend van mij: 30 miljoen streams. Hit sale van Therapie Taxi had 35 miljoen plays. Tout oublier, aan de zijde van mijn zus, had 38 miljoen plays. Door die featurings ben ik de mainstream in geschoten, wat een aantal deuren geopend heeft.

Het momentum was er dus, maar eigenlijk is dit iets wat ik al lang wil doen. Malade is geen knieval voor het grote publiek. Het is mijn manier om te laten zien: dit kan ik ook. Ik ben niet alleen de man van Morale. Ik kan meerdere genres en stijlen aan.

Je noemt het je ‘album à l’américaine’.

Roméo Elvis: Dat is de term die ik er graag op plak, ja. Dat slaat vooral op de manier van werken. Amerikaanse rappers werken allemaal met vier of vijf beatmakers en vier of vijf ghostwriters per track. Voor de ghostwriters heb ik gepast, maar voor elke track staan wel twee of drie producers op de credits. Met Vladimir Cauchemar, Todiefor, Lennard Vink en Eazy Dew had ik echt mijn eigen legertje producers, style américain.

Eén nummer, Soleil, heb ik zelfs met een topliner geschreven, een beatmaker die niet alleen de beats producet, maar ook de melodieën suggereert en de vibe aangeeft, waarna de artiest het zelf invult. Soleil is gemaakt met een topliner uit Frankrijk, een hitmaker die grote tracks heeft gehad met iedereen van Niska tot Booba. Amerikaanser dan dat wordt het niet qua werken, maar het is een heel interessante techniek om eens zelf te proberen.

Gaat zo’n Amerikaanse aanpak niet ten koste van het artistieke?

Roméo Elvis: Helemaal niet. Chocolat is grootser, minder artisanaal en commerciëler. Maar daarom is het niet minder artistiek. Het is een misverstand dat muziek die commerciëler is, daarom ook minder artistiek zou zijn. Nee, in zekere zin heb ik net méér mijn ding kunnen doen.

De plaat is grotendeels op Frankrijk gericht, maar met Kuneditdoen, een track met Zwangere Guy, staat er een deels Nederlandstalig nummer op Chocolat. Dat is tegelijk heel erg gewaagd, heel erg grappig en heel erg slim.

Roméo Elvis: Niet iedereen uit mijn entourage was ervoor gewonnen, maar van mij moest Kuneditdoen absoluut op de plaat. Het is mijn nummer voor de Vlamingen. Ik mag dan wel in het Frans rappen, mijn eerste airplay op de radio kreeg ik in Vlaanderen, mijn eerste muziekprijzen kreeg ik in Vlaanderen en mijn eerste magazinecovers kreeg ik in Vlaanderen. ‘Iedereen of niemand /We kunnen dit doen’ is voor hen.

En daarnaast is het gewoon heel erg grappig dat geen enkele Franse journalist Kuneditdoen – of de naam Zwangere Guy – kan uitspreken. (lacht) Ik hou van dat soort conneries. Vorig jaar mocht ik op Skyrocks Planète Rap komen spelen, een van de belangrijkste livesessies die je op de Franse radio kunt doen. Ik had Zwangere Guy bij. Hij begon met in overdreven slecht Frans te zeggen ‘Bonjour. Moi parler pas français. Moi Zwangere Guy’, waarna hij in het Nederlands begon te rappen. Misschien verstond niemand er iets van, maar ik vind zo’n dingen cool.

Wat wil ‘Iedereen of niemand / We kunnen dit doen’ eigenlijk zeggen?

Roméo Elvis: Betekent dat niet zoveel als ’tous ensemble’?

Met heel veel goede wil misschien.

Roméo Elvis: (lacht) Dat is in elk geval hoe ik het bedoel.

Je hebt ook een ander nummer dat wel eens enige weerklank in Vlaanderen zou kunnen krijgen. La Belgique Afrique begint met de Pukkelpop-sample ‘Handjes kappen / De Congo is van ons’ en in diezelfde track namedrop je Theo Francken zeven keer. Dat is heel expliciet.

Roméo Elvis: Ik wilde dat Chocolat een zo eerlijk mogelijke plaat zou worden. Een plaat waarin ik eerlijk ben over mezelf, maar ook over de dingen die me na aan het hart liggen. La Belgique Afrique is daar het beste voorbeeld van. Ik ben heel trots dat ik Belg ben. Ik hou van ons land, onze voetbalploeg, onze muziek. Maar als ik eerlijk ben, moet ik ook durven toe te geven dat sommige zaken in ons land – zoals in elk ander land, overigens – niet goed lopen. Dan heb ik het over twee dingen in het bijzonder: hoe we met ons koloniaal verleden omgaan en ons migratiebeleid. La Belgique Afrique gaat daarover, over Theo Francken, maar ook over mijn grootvader, die in Congo gewerkt heeft. Als je het zo veel over België en Brussel hebt als ik, moet je ook durven te zeggen dat er dingen zijn waar je je over schaamt.

Hoe lang heb je gezocht naar een woord dat rijmt op Theo Francken?

Roméo Elvis: (lacht) Er rijmt heel, heel weinig op ‘Francken’ in het Frans. Maar als je een beetje met de uitspraak van ‘Francken’ speelt, kun je het laten rijmen op ‘enseigne’. Vind ik toch.

Voor alle duidelijkheid: ik richt me niet tot Theo Francken persoonlijk. Het gaat me om waar hij voor staat – ons migratiebeleid en de communicatiestijl die daarmee samenhangt. Ik bedoel: ik ben een rapper. Het wordt van mij verwacht dat ik domme dingen op Instagram zet. Voor een politicus is dat anders. Hij hóéft niet te zeggen wat hij van mannen die vrouwenkleren dragen vindt, hè. Zo veel onzin. Zo veel conneries. Als je zijn berichten op sociale media volgt, vraag je je af wie van ons twee de rapper is.

Hoe belangrijk is die belgitude voor jou?

Roméo Elvis: Heel belangrijk. Ik verstop mijn nationaliteit nooit hier in Frankrijk. Ik ben een Belg en ik ben trots een Belg te zijn. Het is ook wat ons onderscheidt. Met jezelf kunnen lachen. Aanvaarden wie je bent.

Is dat ook waarom de plaat Chocolat heet?

Roméo Elvis: Ja. Het is mijn manier om te zeggen dat de reputatie van de Belgische rap en cultuur op hetzelfde niveau staat als die van onze chocolade. Het valt misschien minder op, maar mensen als Damso, Hamza en ik representeren ons land in Frankrijk en het buitenland.

Grappig, want ik dacht dat ‘chocolat’ een synoniem was voor…

Roméo Elvis: Weed? (lacht) Dat is de ándere betekenis. Manger du chocolat, dat is jointen roken.

***

Enige visuele context is hier op zijn plaats. Ik zit namelijk al tien minuten met toenemende verbijstering te kijken hoe hij een joint aan het rollen is. Dat ziet er als volgt uit: Roméo Elvis vult een grinder met weed, maalt alles fijn en strooit het in een vloeitje. Waarna hij de grinder opnieuw vult, opnieuw alles fijnmaalt en het vloeitje verder vult. En dan nog eens. Om uiteindelijk alles met een minuscule hoeveelheid tabak op te vullen en dicht te rollen. Klein detail: normale weed heeft een THC-gehalte van vijftien procent. Deze is dertig procent.

‘Jezus Christus.’

‘Eén joint per interview’, zegt hij.

‘Hoeveel interviews heb je vandaag al gedaan?’

‘Dit is het tweede.’

‘Jezus Christus.’

Chocolat mag dan een grotere plaat zijn, de teksten zijn wel persoonlijker.

Roméo Elvis: Dat is waar. In essentie is dit mijn solodebuut. Morale en Morale 2 heb ik met Le Motel gemaakt, het was iets van ons beiden, en dat maakt een verschil. De dingen waar ik het in Chocolat over heb, had ik niet kunnen vertellen op Morale 2. En Silence bijvoorbeeld, het persoonlijkste nummer op de plaat, gaat over de dood van twee vrienden toen ik zeventien was. Dat was niet het soort emotionele bagage waar ik Le Motel mee wilde belasten. Op Chocolat kan het wel.

Ik schrok wel van hoe heftig je late tienerjaren waren. Heb je echt heroïne geprobeerd?

Roméo Elvis: Eén keer, toen ik negentien was. Ik was fucked up van de drank en de speed. Ik was in Doornik bij iemand blijven slapen die plots aluminiumfolie en een aansteker bovenhaalde. Ik wist niet eens wat het was. De meest debiele avond uit mijn leven. ’s Anderendaags heb ik de hele dag lang zitten overgeven.

Het is heel dubbel. Het is een periode waar ik tegelijk met heel veel nostalgie en heel veel spijt op terugkijk. De excessen waren te groot en te heftig. Het was pure onverschilligheid. Laisser-aller tot in het extreme. Ik ben heel heel dom geweest, maar ik had één geluk: ik had goede ouders, een goede school en een goed brein. Ik heb te veel kansen gekregen om mezelf definitief naar de kloten te helpen.

Hoe ben je weer rechtgeveerd?

Roméo Elvis: Door mezelf. Ik schaamde me. Geleidelijk aan stopte ik met de verslavingen. Eerst de drugs, daarna de drank, daarna de sigaretten. En er kwamen nieuwe verslavingen bij. Dat ik nu heel veel sport en heel goed op mijn eten let, is uiteindelijk geen toeval. Eigenlijk zijn dat ook een soort verslavingen. Muziek heeft er ook een grote rol in gespeeld. Elke tour moet de hele ploeg één challenge doen, of het nu stoppen met frisdrank is of vegetariër worden. Dat soort challenges helpt me.

Ik verslikte me toen ik je ‘Faut pas commencer le chocolat’ hoorde zingen in de titeltrack. Waarschuw je echt voor de gevaren van cannabis?

Roméo Elvis: Het is hypocriet, ik weet het wel. Maar ik meen het echt: ook al rook ik joints, het is beter om niet met weed te beginnen. Weet je wat het is? Ik heb gemerkt dat je als rapper wel degelijk invloed hebt op jongeren. Als je als rapper in elke video met lean in je handen rondloopt, zijn er fans die codeïne gaan proberen. De laatste maanden probeer ik om een positieve invloed te zijn. Begin dit jaar heb ik me ingezet voor de strijd tegen plastic flessen. Ik ben gestopt met vlees eten. Maar ik begrijp dat het even gaat duren voor de mensen het doorhebben. Mijn imago is trop fucked up.

Weed is hetzelfde verhaal. Ik probeer eerlijk te zijn op mijn plaat, dus praat ik over weed, maar ik praat het nergens goed. Ik rook zelf nog, maar ik ga dat niet meer cultiveren. Ga maar na: er zijn al maanden geen jointen meer gepasseerd op mijn Instagram. Je zult me niet met weed in een videoclip of een fotoshoot zien opduiken.

Terwijl je dit zegt, heb je letterlijk de zwaarste joint in je hand die ik ooit gezien heb. Letterlijk.

Roméo Elvis: (lacht) Een beetje contradictie is nooit erg. België is een land met een grote surrealistische traditie.

Het zegt wel iets over de evolutie van de rap. Bad boys zijn aan populariteit aan het inboeten. Is hiphop braver aan het worden?

Roméo Elvis: Ik denk dat rap in de eerste plaats enorm gegroeid is. Het publiek voor rap en hiphop is vandaag veel groter en veel diverser – vandaag kun je veel meer vrouwen en witte mensen bereiken dan vroeger. Dus ja, rap is aan het gentrificeren. Maar of het genre daarom braver aan het worden is, is een andere zaak. Ik denk dat het vooral wil zeggen dat je vandaag geen bad boy meer móét zijn om door te breken. Je kunt vooral jezelf zijn.

Hoe kijk jij naar de rapexplosie die we de laatste twee jaar gezien hebben?

Roméo Elvis: Alles is groter geworden. Twee jaar geleden was ik als Belgische artiest die in het Frans rapte een soort curiosum. Vandaag is dat verdwenen. Niveau 4 (niet het tv-programma, wel het platform dat Belgische rappers samenbracht, nvdr.) heeft de Belgische rap verenigd. Op Forcing Club, een playlist van Belgische rap op Spotify, ontdek ik elke dag nog nieuwe Belgische rappers. Er is ook een goede scene aan beatmakers, met nieuwe namen als Phasm, Komana en Morgan van Le 77. Er staat echt een scene vandaag.

In Frankrijk zie je hetzelfde. Toen Bruxelles arrive succes had, werd Belgische rap als iets haast exotisch beschouwd. Vandaag zijn we de gimmick ontgroeid. Met Damso, Hamza en ik heeft ons land een flink aandeel in de Franstalige rap van vandaag.

Je wordt hier beschouwd als een gezicht van wat ze ‘rap du encli’ noemen, las ik, samen met namen als Lomepal en Vald.

Roméo Elvis: Niet ‘encli’, het is ‘iencli’. ‘Client’, maar dan achterstevoren. De term slaat op het verschil tussen, cru gesteld, twee soorten rap: de rap van mensen die drugs verkopen en de rap van mensen die drugs kopen. De mannen van de straat en de jongens van de kunstschool. De dealers en de klanten. Maar eigenlijk is het een term die vooral op een deel van het publiek van de artiesten slaat. Rap du iencli heeft een uitgesprokener wit publiek.

Stoort die term je?

Roméo Elvis: Ik bén iencli – of dat is toch wat ik vaststel. Dus nee, het stoort me niet, maar het frustreert me wel. Als ik tijdens optredens in de zaal kijk, zie ik vooral veel witte mensen uit mijn eigen milieu. Ik zie weinig zwarten en weinig Arabieren. Wat betekent dat ik, als ik hen ook kan aanspreken, nog meer volk naar mijn shows zou krijgen. Dat is de frustratie. Alleen: er is niet zo heel veel dat ik eraan kan doen. Ik kan de muziek die ik maak niet veranderen.

Het is wel raar om vast te stellen hoe elke artiest zijn eigen publiek heeft. Zo is Damso veel populairder en groter dan ik, maar vooral bij jongeren. Alle jonge mensen luisteren naar hem, maar hij bereikt nauwelijks Vlamingen. Ik ben minder groot dan Damso, maar op een rare manier wel breder bekend: oudere mensen, vrouwen, Vlamingen. Damso is ook een Belg, heeft naar dezelfde Afro-Amerikaanse artiesten geluisterd als ik, we kennen elkaar en maken allebei rap, maar we hebben wel een heel ander publiek.

Je noemt jezelf de tweede grootste rapper van het land in Solo. Dat is grappig.

Roméo Elvis: Zoals ik al zei: het moest een eerlijke plaat zijn. (lacht)

Nog één ding: Angèle, je zus, heeft 1,4 miljoen volgers op Instagram. Jij hebt er bijna 900.000. Lena Simonne, jouw vriendin, en Léo Walk, de vriend van Angèle, hebben er respectievelijk 150.000 en 140.000. De Van Laekens zijn zo stilaan een sociale-mediapletwals.

Roméo Elvis: Dat is een geluk dat we hebben. Instagram is iets raar. Ik zit er graag op, ik ben er graag mee bezig en het is fantastische promo als artiest – je hebt controle over je eigen beeld – maar tegelijk is het vandaag bijna een voorwaarde geworden. Je moet als artiest goed zijn in Instagram. Zonder sociale media een publiek bereiken als artiest: ik heb oprecht geen idee hoe je dat vandaag nog doet.

Zijn jullie de Kardashians van Linkebeek-Parijs?

Roméo Elvis: Met iets minder plastic dan wel. (lacht) Nu, mij goed, zolang ik Kanye mag zijn.