Rina Sawayama maakt popbangers waar Britney Spears en Evanescence trots op zouden zijn

Drie jaar na haar bejubelde debuut-ep Rina mag Rina Sawayama BTS, Charli XCX en Grimes tot haar fans rekenen en heeft ze met Sawayama een langverwachte, puike langspeler klaar. Het wordt tijd dat u kennismaakt met Rina Sawayama. ‘Mijn mama vindt het alvast geweldig.’

Drie jaar geleden bestormde poprebel Rina Sawayama de muziekwereld met haar gedurfde, catchy ep Rina. Het bezorgde haar een cultstatus, supports voor Charli XCX, een plek in menig eindejaarslijstje én een contract bij Dirty Hit, het label dat ook The 1975 en Wolf Alice huisvest. Om maar te zeggen dat de popwereld uitkeek naar de debuutplaat van Rina Sawayama.

Je zou voor minder onder de stress bezwijken, maar Sawayama lost de torenhoge verwachtingen ruimschoots in. Nochtans is het geen vanzelfsprekend popalbum geworden. Sawayama probeert in haar muziek niet alleen haar Japanse en Britse identiteit te verzoenen en meer begrip op te brengen voor haar overbezorgde moeder (met wie ze tot haar vijftiende een slaapkamer deelde), tussendoor snijdt ze ook thema’s als mannelijke privileges, uitgedoofde vriendschappen en de lgbtq+-community aan. Muzikale inspiratie deed ze op bij JoJo, Britney Spears, Evanescence en t.A.T.u. En zelf switcht ze moeiteloos tussen ninetiesdance, nilliespop, metal en country. Sawayama is véél, maar het werkt wonderwel.

De fans moeten wel even geschrokken zijn toen je met STFU! een nu-metalsong als eerste single van het album dropte.

Rina Sawayama: Dat was dan ook de bedoeling. (lacht) Ik was een tijdje weggeweest en wilde meteen met de deur in huis vallen. Gelukkig stonden mijn fans helemaal open voor die nieuwe sound. STFU! is zo’n beetje de zwarte zwaan van het album. Een label waarmee ik onderhandelde, heeft me zelfs laten vallen toen ze dat nummer hoorden. I’m still pissed about that. Maar goed, bij Dirty Hit waren ze wél meteen mee. Ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing.

Over slinkse platenbonzen gesproken: STFU! is deels geïnspireerd op een platenbaas die naar jou verwees als ‘Wagamama’.

Sawayama: STFU! is een reactie op alle foute opmerkingen over mijn Japanse roots. Vandaar ook de videoclip, waarin mijn pijnlijk ongemakkelijke date me een sexy versie van Sandra Oh noemt en vraagt of ik al eens bij Wagamama heb gegeten. I love poking fun at things, maar zulke zaken krijgen mijn Aziatische vrienden en ik dus écht te horen. Het ergste is dat die opmerkingen vaak flatterend bedoeld zijn.

Je debuut-ep Rina ging vooral over internetcultuur, terwijl je op Sawayama je eigen identiteit en familie onderzoekt. Wilde je meer van jezelf tonen?

Sawayama: Ik was vooral gefascineerd door mijn familie. Sawayama hielp me te accepteren dat ik deel uitmaak van twee verschillende culturen. Al heb ik geen kant-en-klare oplossing gevonden. Dat is het antwoord, besef ik nu: er is helemaal geen antwoord. Iedereen die in twee culturen opgroeit, begrijpt wat ik bedoel. Die grijze zone, daar wilde ik over schrijven.

Je reisde ter voorbereiding naar Japan om je in je familiegeschiedenis te verdiepen.

Sawayama: Ik vind het belangrijk om mijn research te doen. Een album is iets publieks, en ik wil mijn familie op een juiste, respectvolle manier portretteren. Niet dat ik hun goedkeuring heb gevraagd, hoor. (lacht) Gelukkig vindt mijn mama het album geweldig. We groeien al een tijdje meer naar elkaar toe, maar muziek maken over wat we samen hebben meegemaakt, heeft onze band alleen maar versterkt.

Rinamaakte je met alleen je vaste producer Clarence Clarity. Nu werkte je samen met een hele rist producers en co-writers. Vloekt dat niet met ‘persoonlijk album’?

Sawayama: Helemaal niet. Het vergt goede songwriting om persoonlijk te kunnen zijn. Ik voelde me heel comfortabel bij al die getalenteerde mensen, en ze daagden me uit om zelf ook een stapje verder te gaan. Iedereen wilde het album alleen maar verbeteren, niet veranderen. In zekere zin rustte er nu net meer druk op mijn schouders en die van Clarence, omdat wij alle puzzelstukjes moesten samenbrengen.

Lijkt me geen sinecure: Sawayama springt van nu-metal over nilliespop naar stadionrock.

Sawayama: Ik geef niet om genres. De productie moest gewoon telkens bij de inhoud passen. Een kwade song moest ook kwaad klinken. In feite speel ik in ieder nummer een ander personage, maar ze maken wel allemaal deel uit van dezelfde film.

Klimaatverandering, seksisme, kapitalisme: je maakt graag pop met een boodschap. Zit je opleiding – je studeerde politiek, psychologie en sociologie in Cambridge – daar voor iets tussen?

Sawayama: Ik praat nu eenmaal graag over saaie dingen. Gelukkig doe ik dat in de vorm van catchy pop. (lacht) Het zoveelste liefdesliedje schrijven is niet aan mij besteed. Ik voel een zekere verantwoordelijkheid om over de wereld rondom mij na te denken. Neem nu XS. Daarin geef ik kritiek op het kapitalisme, maar de muziek is heel sugary sweet. Ik hou van dat contrast. Al maak ik me geen illusies: veel mensen letten niet op de tekst. Dat is ook oké.

Sawayama verschijnt in volle coronacrisis. Overwogen om de release uit te stellen?

Sawayama: Integendeel, Sawayama moest en zou nu uitkomen. Mensen hebben nu net extra veel nood aan nieuwe muziek. Natuurlijk is het rot dat ik mijn tour moet uitstellen, maar ik bekijk het liever positief: nu hebben fans meer tijd om mijn teksten vanbuiten te leren.