Richard Thompson @ Rivierenhof

Het akoestische solo-optreden van Richard Thompson was van een dermate hoog niveau dat we er nog altijd sterretjes van zien. Iedere noot was een schot in de roos.

Da gig: Richard Thompson in Openluchtheater Rivierenhof, Deurne, 30/6

In één zin: Ondanks zijn vingerbrekende speeltechniek en onwaarschijnlijke finesse vertoonde Thompson zijn kunsten met zoveel gemak en vanzelfsprekendheid dat het een fluitje van een cent leek.

Hoogtepunten: ‘Walking On A Wire’, ‘1952 Vincent Black Lightning’, àlles eigenlijk.

Dieptepunten: u maakt een grapje.

Beste quote: “Bij daglicht spelen is altijd even schrikken, omdat ik het publiek dan kan zien. Gelukkig zien jullie er nog vrij appetijtelijk uit.

Richard Thompson is als een topwijn die beter wordt met de jaren. Zijn akoestische solo-optreden in Antwerpen was van een dermate hoog niveau dat we er, een dag later, nog altijd sterretjes van zien. De songs, de stem, het gitaarspel: iedere noot was een schot in de roos.

Thompson, 61 jaar jong, is het soort artiest dat wij altijd met twee woorden aanspreken. De man stond met Fairport Convention aan de wieg van de folkrock, is een briljante songschrijver en behoort zonder discussie tot de expressiefste gitaristen van dit tijdsgewricht. Bovendien heeft hij zoveel uitstekende platen gemaakt dat zelfs een vierdelige cd-box als ‘Walking On A Wire (1969-2009)’ niet volstaat om zijn veelzijdigheid te belichten. Zijn jongste cd, ‘Sweet Warrior’, dateert al van 2007, maar dat betekent niet dat de naar L.A. verkaste Brit al die tijd cocktails slurpend in zijn hangmat onder een palmboom heeft gebungeld. Intussen sleutelde hij aan zijn Cabaret of Souls-project, was hij curator van het Londense Meltdownfestival en blikte hij tijdens enkele concerten in San Francisco zijn nieuwe cd ‘Dream Attic’ in, die op 31 augustus bij de platenboer wordt verwacht.

Het maakt niet uit of Thompson met een band of in zijn eentje op het podium staat: zijn optredens zijn telkens een belevenis. Niks routine, niks voorspelbaarheid, het repertoire van de man is zo uitgebreid dat hij steevast met verrassende songkeuzes komt aanzetten. Bovendien krijgt hij met zijn bindteksten, die een aan Monty Python verwant gevoel voor humor verraden, moeiteloos de lachers op zijn hand. In openluchttheater Rivierenhof, een fijne locatie met een perfect geluid, daagde Richard Thompson op met zijn onafscheidelijke baret en slechts één akoestische gitaar onder de arm. Maar minder is bij hem altijd méér. Zijn verrichtingen op de snaren, in allerlei vreemde stemmingen, klonken zo soepel, inventief en virtuoos dat je sowieso een hele groep meenden te horen. Thompsons gitaar vertelde haar eigen verhaal en overklaste, qua welsprekendheid, telkens de toch al niet misse teksten.

De artiest was prima bij stem, dook diep in zijn discografie en luchtte prompt enkele van onze favorieten uit de tijd toen hij nog een duo vormde met zijn toenmalige vrouw Linda Peters: het bloedstollende ‘Walking On A Wire’, de folkballad ‘Dimming Of The Day’, het poppy ‘I Want To See The Bright Lights Tonight’ (Thompson, grijnzend: “Het was bijna een hit, het raakte tot nummer 21 in de top-twintig”), het met Iberische motiefjes versierde ‘The Sun Never Shines on the Poor’. Ook kregen we twee succulente voorsmaakjes uit de nieuwe plaat: het satirische ‘The Money Shuffle’ (“Opgedragen aan onze goede vrienden in Wall Street die de jongste tijd fantastisch werk hebben geleverd”) en ‘Sidney Wells’, over een vrachtwagenchauffeur die eigenlijk een seriemoordenaar bleek te zijn.

Het bevlogen ‘1952 VIncent Black Lightning’ (thema: de moeizame driehoeksverhouding tussen een man, een vrouw en een motorfiets), het bijtende ‘Dad’s Gonna Kill Me’ (de oorlog in Irak gezien door de ogen van een Amerikaanse soldaat) en ‘The Uninhabited Man’: het waren stuk voor stuk piekmomenten in een set die sowieso uitsluitend uit hoogtepunten bestond. Tijdens ‘Down Where the Drunkards Roll’ en het fluks rockende ‘Crawl Back’ werd de participatie van het publiek ingeroepen en ook de bescheiden radiohitjes als ‘ I Feel So Good’ en ‘I Misunderstood’ ontbraken niet op het appel.

Ondanks zijn vingerbrekende speeltechniek en onwaarschijnlijke finesse vertoonde de Django Reinhardt van de folk zijn kunsten met zoveel verbazingwekkend gemak en vanzelfsprekendheid dat het een fluitje van een cent leek. Voorts bewees hij dat je niet per se tonnen materiaal achter je aan hoeft te slepen om indruk te maken op de toeschouwer. De échte groten hebben genoeg aan een stem, een gitaar en een goed verhaal. Richard Thompson rules.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: When The Spell Is Broken / Walking On A Wire / Turning of the Tide / Dimming Of The Day / The Money Shuffle / I Want To See The Bright Lights Tonight / The Sunset Song / 1952 Vincent Black Lightning / Persuasion / Crawl Back / Down Where the Drunkards Roll / The Sun Never Shines on the Poor / I Feel So Good / Sidney Wells / The Uninhabited Man / Dad’s Gonna Kill Me // One Door Open / I Misunderstood.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content