Jonas Boel

‘Rechtse populisten fulmineren tegen de ander, tot er gedanst moet worden’

Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Volgens Thierry Baudet en Vlaams Belanger Sam Van Rooy is multiculturalisme een kwaal. Maar hun wij-zij-denken houdt op waar de muziek begint, schrijft Knack Focus-redacteur Jonas Boel.

Oikofobie, angst voor het eigene, gaat steeds vaker over de tongen in rechts conservatieve en nationalistische kringen. In onze contreien valt de term vooral sinds Thierry Baudet er in 2013, drie jaar voor de Nederlander in de politiek ging, een boek over publiceerde, maar het was de Britse cultuurfilosoof Roger Scruton die de term in 2004 lanceerde als tegenpool van xenofobie.Wie een stok zoekt om het multiculturalisme of elke vorm van globalisme mee te slaan, heeft ‘m bij dezen gevonden. Je vindt Zwarte Piet in deze tijden niet langer kunnen? Oikofoob! Zie ook: #WegMetOns.

Ook Sam Van Rooy, ex-medewerker van Geert Wilders, nieuwbakken Vlaams parlementslid voor het Vlaams Belang, en de Antwerpse ‘kroonprins’ van Filip Dewinter, laat het woord graag vallen. Eerder deze week nog, in een post die verwees naar een artikel op demorgen.be over een festival in Detroit, AfroFuture Fest, dat verschillende toegangsprijzen hanteerde voor witte mensen en POC, people of color. Voor die laatsten waren de tickets half zo goedkoop als voor witte mensen.

Volgens Van Rooy was de krant niet scherp genoeg geweest in haar artikel: ‘Iets in mij zegt dat de krantenkop en toon van De Morgen ietwat anders zou zijn mochten het niet blanken maar zwarten zijn die het dubbele moeten betalen voor een festivalticket. De felle commentaren en opiniestukjes zouden niet te tellen zijn. Oikofobie’.

Rechtse populisten fulmineren tegen de ander, tot er gedanst moet worden.

Of het de taak van De Morgen is om opiniestukjes te schrijven over een lokaal muziekfestival in Detroit – de organisatie mikt op 200 bezoekers – laat ik in het midden. Enige context kan echter geen kwaad: de bevolking in Detroit is overwegend (bijna 83 procent) Afro-Amerikaans en het gezinsinkomen ligt er ver onder het Amerikaans gemiddelde. De organisatie van het festival, Afrofuture Youth, is een lokale vereniging die ijvert voor de sociale en politieke ontwikkeling van Afro-Amerikaanse jongeren en bedacht de prijscategorieën als reactie op de manier waarop ‘events gericht op gemarginaliseerde zwarte of bruine gemeenschappen makkelijk gecoöpteerd worden door diegenen met culturele, monetaire, en klasse-privileges’.

Goedbedoeld? Ongetwijfeld. Verstandig? Neen. Vijf à zes decennia nadat Afro-Amerikaanse en witte muzikanten in de VS onder het toeziend oog van politie voor gesegregeerde zalen speelden – witte muziekliefhebbers in de zaal, donkere op het balkon – zijn ticketprijzen op basis van huidskleur een heel fout idee. Nadat media als Breitbart het bericht de wereld instuurden werd de organisatie bestookt met bedreigingen, en de ticketprijs voor iedereen gelijkgesteld.

Die informatie haalde ik bij The New York Times, niet bij De Morgen, beide onderdeel van de door Van Rooy verfoeide mainstream media, ‘politiek correcte, cultuurmarxistische propaganda, pure oplichterij en massale indoctrinatie’, zoals hij het ooit noemde in een opiniestuk op Doorbraak.

En dus ook oikofoob – ‘een ziekelijke afkeer van het thuis’, zoals Thierry Baudet het zes jaar geleden definieerde in een column voor het NRC Handelsblad, waarin hij naast ‘multiculturalisme’ ook ‘het modernisme in de kunsten’ als symptomen benoemde voor deze uit de lucht gegrepen aandoening.

Want geef toe: je moet een navelstarende xenofoob zijn om een concept als oikofoob te bedenken. Zweren bij doorgedreven wij-zij-denken om het te gebruiken. Alsof het aanvaarden of omarmen van andere culturen gelijkstaat aan ‘angst voor het eigene’.

Leden de Beastie Boys of Eminem aan oikofobie toen ze begonnen te rappen?

Op zijn Facebookpagina verklaarde Van Rooy onlangs zijn liefde voor The Prodigy. ‘Een van de eerste cd’s die ik als tiener kocht, wat een nostalgie’, schreef hij over hun album Music For The Jilted Generation, uit 1994. Tiens. Hiphop, jungle, techno – onderdelen van het muzikale DNA van het multi-etnische The Prodigy – zijn allen het product van ‘andere’ culturen, ontstaan uit een smeltkroes.

Dat geldt trouwens voor quasi álle populaire muziekstromingen. Was Elvis Presley oikofobisch toen hij de rhythm & blues adopteerde? Leden de Beastie Boys of Eminem aan oikofobie toen ze begonnen te rappen? Als het Gentse jazzcombo Black Flower hun eigen interpretatie geeft aan muziek uit Ethiopië, maken ze zich dan schuldig aan ‘een puberale angst voor het eigene’, dixit Baudet?

Het is met lui als Baudet, Sam Van Rooy en bij uitbreiding alle polariserende provocateurs en rechtse populisten die het niet zo nauw nemen met gelijkheid altijd hetzelfde liedje: steevast fulmineren tegen ‘de ander’, en tegen diegenen die volgens hun enge wereldbeeld heulen met die ander. Tot de muziek begint en er gedanst moet worden.

Elke vrijdag linkt Jonas Boel de politieke actualiteit aan de muzikale geschiedenis.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content