Rapper Soufiane Eddyani: ‘Rock Werchter? Nog nooit van gehoord’

© ALEXANDER POPELIER
Kristof Dalle Journalist

200.000 Instagram-volgers. YouTube-clips die dubbel zo vaak bekeken worden als die van Bazart. Cleane, stichtende teksten. En een fanbase die hem nog liever ziet dan Ruben Van Gucht zichzelf. En toch is de kans vrij groot dat u nog nooit van Soufiane Eddyani (19) heeft gehoord. ‘Broer, ik ben een heilige. Als ik nu de macho ga uithangen, maakt mijn publiek me kapot.’

‘Jij hebt nog een platenkast?’

‘Tuurlijk. Het is dat het huis van mijn ouders net gerenoveerd wordt, anders had ik je die wel even kunnen tonen.’

‘Wat staat daar zoal tussen?’

‘Effe denken. Twee keer platina. Goud. Een paar keer zilver.’

‘…’

‘Cd’s, bedoel jij? Maar alles staat toch op Spotify en YouTube?’

Soufiane Eddyani is 19. Ik ben 32. Het zal niet de laatste generatie- of cultuurgebonden verwarring van de avond zijn. De generatiekloof zal halverwege de avond zelfs haar eigen soundtrack krijgen met een tweestemmige a-capellaversie van Mia die Ayoub Aazzouti, zijn manager annex consigliere, en ik eruit wringen terwijl Eddyani diep in zijn geheugen graaft. ‘Gorki? Sorry. Ken ik echt niet.’ Al kan het in dit geval gerust aan de uitvoering gelegen hebben.

Identikit

Naam: Soufiane Eddyani.

Geboren in 1998.

Groeide op in Borgerhout en Schilde.

Doet zijn ding als rapper, zanger.

Bekend van onder meer de eigen nummers Terug in de tijd, God vergeef me en Een dief als broer. En samenwerkingen met Boef (Salam), Ismo (Blijven geloven) en Ali B (Tranquille).

Maar die ‘platenkast’ dus. Sinds Eddyani zich in 2016 in zijn dooie eentje op cleane, Nederlandstalige hiphop is gaan toeleggen, verandert alles wat hij aanraakt effectief in edelmetaal. Zijn eerste nummer Terug in de tijd: 2,5 miljoen Spotify-streams en 8,5 miljoen YouTube-views. Opvolger God vergeef me: 7,7 miljoen streams en 15,5 miljoen views. Nummer drie, Een dief als broer: 6 miljoen streams en 15 miljoen views. Ter vergelijking: Goud van Bazart, de Nederlandstalige revelatie van datzelfde jaar, strandt op een zeer verdienstelijke 5,5 miljoen streams en 3,5 miljoen views. En toch heet het grootste festival waarop u Eddyani vooralsnog kunt treffen Suikerrock. Akkoord, vier nummers en een handvol samenwerkingen met Boef, Ali B en Baba Yega, de dancemariekes van het brandwondencentrum, maken nog geen zomer, maar dat weerhield Tamino er vorig jaar ook niet van om The Barn te openen op Rock Werchter. ‘Rock Werchter, zeg je? Sorry. Nog nooit van gehoord.’

Een best aardig festivalletje? In de buurt van Leuven? Nee?

Soufiane Eddyani: Het doet niet meteen een belletje rinkelen. Maar ik heb ook weinig met rock. Ik zit in een andere wereld, hè. En ik kan gerust nog een jaar wachten op de grote festivals: laat mij eerst maar mijn album droppen, in het najaar.

Dat album is al heel lang aangekondigd. Maar wilde jij dat eigenlijk wel maken? Elke noot die je tot nog toe hebt uitgebracht, is miljoenen keren beluisterd. Met een album vallen er geheid een paar nummers tussen de plooien.

Eddyani:(grijnst) Inderdaad. ‘Waarom zestien nummers in één keer lossen zodat iedereen zijn favorieten kan kiezen en de rest wat negeren?’ Ik wil impact hebben met elk van mijn nummers. Zo werkt het vandaag: je moet – zeker in Vlaanderen – werken voor je streams. Anderzijds, die eerste vier tracks deden het misschien wel goed, maar die bewijzen wat mij betreft nog niet wat ik kan. Dat zijn nummers van een jongetje dat net kwam piepen en zijn weg zocht zonder label of producers. Met mijn album wil ik tonen wat ik echt waard ben. Dat ik voorlopig weinig steun krijg van organisatoren, of van de overheid, is jammer, maar mochten ze me volgend jaar nog altijd niet bellen, dan zou ik pas teleurgesteld zijn.

Waarop hoopte je precies van overheidswege?

Eddyani: Je hebt nu eindelijk een Vlaamse rapper die potten kan breken, de jeugd bereikt en hopelijk een voorbeeld voor veel jongeren kan zijn. Zo heb ik naast de muziek ook een sociaal project waarmee we bijvoorbeeld moeilijke klassen of probleemleerlingen bezoeken. En overal waar ik kom, vertegenwoordig ik Vlaanderen en Antwerpen met alle liefde, maar echt heel veel erkenning krijg ik daar niet voor, hè.

'Ik heb gerookt, alcohol gedronken en weleens met een meisje waar ik eigenlijk weinig in zag toch... Enfin, ik vind dat allemaal zeer fout.'
‘Ik heb gerookt, alcohol gedronken en weleens met een meisje waar ik eigenlijk weinig in zag toch… Enfin, ik vind dat allemaal zeer fout.’© ALEXANDER POPELIER

Stikstof en Veence Hanao, exponenten van de Brusselse hiphop, trokken ter promotie van de hoofdstad onlangs naar New York met Brussels minister-president Rudi Vervoort. Had je zoiets in gedachten? Op citytrip met Geert Bourgeois en pakweg Bazart.

Eddyani: Als dat ons allebei helpt, wil ik gerust met Bourgeois op reis. Graag zelfs. (lacht) Maar serieus, Bazart? Wasda?

***

Vanwege de werken ten huize Eddyani zijn we in de binnentuin van Kavka beland, het Antwerpse jongerencentrum tegenover den Oudaan. Hier gaf hij ook zijn allereerste optreden, op het feestje voor zijn achttiende verjaardag. ‘Ik was zes maanden bezig, had een eerste clip gelanceerd, maar plots moest ik dat dus live brengen. Voor 500 man. Die avond heb ik ook Ayoub leren kennen, die voor Kavka werkte en alles in goede banen had geleid. Ik wist meteen dat ik hem als manager nodig had, al heb ik hem er min of meer in moeten luizen om hem te overtuigen. (lacht)

Een vrijwilliger schuifelt tot aan onze tafel met fluomarkers en alcoholstiften voor de vzw Rechten voor Kinderen. Eddyani ritst haast automatisch zijn Louis Vuittontasje open, maar wacht toch even op een subtiel goedkeurend knikje van Aazzouti voor hij zijn geld opdiept. Het gros van ’s mans stock wisselt van eigenaar. Eddyani lacht breed: ‘Ik heb dat vroeger ook nog gedaan, zij het niet helemaal eerlijk, denk ik. Ik leurde met balpennen op de Meir voor een vzw, en kreeg een percentage op alles wat ik verkocht. En ik verkocht echt héél goed.’

Met je eerste nummers heb je jezelf in de markt gezet als een rapper die wilde breken met zijn jeugdzonden en kwalijk verleden. Maar tenzij ‘balpen’ nieuwerwets slang is voor cocaïne, valt het met dat kwalijke verleden aardig mee.

Eddyani:(bloedserieus) Ik heb veel jeugdzonden begaan, maar misschien verschilt onze definitie van jeugdzonde. Ik heb gerookt, alcohol gedronken en weleens met een meisje waar ik eigenlijk weinig in zag toch één avond… Enfin, ik vind dat allemaal zeer fout. Daarom ook dat ik jongeren in mijn laatste single Slimme jongen bijvoorbeeld probeer duidelijk te maken hoe slecht roken is.

Ter vergelijking: als je Ali B, die jou ook begeleidt, naar zijn grootste jeugdzonde vraagt, antwoordt hij droog: ‘Ik weet niet of dat al verjaard is.’

Eddyani: Ik heb een blanco strafblad, was toch vooral de brave. ‘Broer, niet doen, denk toch eens aan je toekomst. En wat ga je dan doen met zo veel zwart geld?’ Ik had weinig talent voor het straatleven.

Net zoals ik geen heilige ben, is mijn vriend Boef geen duivel. Een meisje ’tijger’ noemen, dat is zijn manier van communiceren. Ik zou het nooit doen.

Je stortte je op je zestiende dan maar helemaal op thaiboksen.

Eddyani: Wat uiteindelijk een kantelpunt is gebleken. Kijk, ik was een dikke puber – altijd geweest – maar rond die tijd woog ik 108 kilo en voelde ik me echt niet meer goed in mijn vel. Zowel mentaal als fysiek. Net toen moesten we door financiële problemen bovendien verhuizen van Borgerhout naar Schilde, naar een groene buitenwijk. Nu ja, vooral een zeer witte buitenwijk. Ik voelde me er niet thuis, mijn vrienden woonden te ver weg en ik had plots geen snackbars meer naast de deur. (dun lachje) Tot ik doorhad dat ik eigenlijk niks meer te verliezen had. ‘En waarom zou je dan niet gewoon alles op zijn kop zetten, Soufiane?’

Dus begon ik drie keer per dag te trainen – lopen, fitness en thaiboksen – boven op de veertig minuten die ik dagelijks naar de bushalte moest stappen omdat ik geen fiets kon kopen. In zes maanden tijd verloor ik 35 kilo. Sindsdien geloof ik dat ik alles kan, als ik me maar honderd procent smijt. Was ik de opleiding kantoor helemaal moe? Dan deed ik toch gewoon mijn vijfde, zesde en zevende jaar tegelijk via de examencommissie? Plots kon ik alles aan.

Toch doe je niet meer aan thaiboksen. Waarom ben je gestopt?

Eddyani: Ik kreeg een heel vieze trap tegen mijn been. Knie uit de kom, gedaan met boksen. En plots moest ik mezelf opnieuw afvragen wat ik met mijn leven wilde doen. Mijn vader ging met pensioen, mijn moeder was huisvrouw, mijn oudere halfzus woonde in Duitsland en mijn jongste zusje was nog veel te klein: iemand moest geld binnenbrengen. Muziek maken leek me wel een optie, maar ik wist niet helemaal hoe dat werkte. Zo was ik vergeten dat ik mijn eerste twee nummers al op Spotify had geplaatst, tot ik even mijn account controleerde en haast flauwviel. (lacht) Ik zweer het je, als zeventienjarige voor het eerst een bank binnenstappen met een Amerikaanse cheque van een paar duizend euro’s is een speciaal moment.

***

Na de release van God vergeef me, eind 2016, lijkt de Eddyani-trein helemaal vertrokken. Ook, en zelfs vooral, in Nederland, waar hij een studiosessie voor 101Barz afdwingt, het grote hiphopplatform onder de BNN-vlag. ‘Al is het met dat nummer toch wat uit te hand gelopen’, beseft Eddyani nu. ‘Mijn geloof is een belangrijk deel van mijn leven, maar plots werd ik heilig verklaard en moest ik gaan letten op alles wat ik deed. Ik ben geen profeet, hè. Ik denk niet dat ik ooit nog een tweede God vergeef me zou maken: geloof en muziek hou je toch maar beter gescheiden.’

'Ik zweer het je, als zeventienjarige een bank binnenstappen met een Amerikaanse cheque van een paar duizend euro: dat is speciaal.'
‘Ik zweer het je, als zeventienjarige een bank binnenstappen met een Amerikaanse cheque van een paar duizend euro: dat is speciaal.’© ALEXANDER POPELIER

Na Een dief als broer tekent Eddyani bij Trifecta, een label van Warner Music, en Spec, het artiestenbureau van Ali B. Onder impuls van die laatste probeert hij zijn doodbrave imago nu zachtjesaan bij te spijkeren. In de clip van clubtrack Zina mocht er bijvoorbeeld al eens een model opduiken. ‘Voor het album had ik ook weer een zeer persoonlijk nummer geschreven, maar Ali, die sowieso ziek kritisch is, vond dat ik dringend eens moest tonen dat er ergens ook een macho in mij zat. “Broer,” antwoordde ik hem, “ik ben een heilige. Als ik dat doe, maakt mijn publiek mij kapot.” (lacht) We hebben uiteindelijk een gulden middenweg gevonden: ik kan ook mezelf zijn, zonder telkens mijn hele ziel op tafel te gooien.’

Waarover ging dat nummer precies?

Eddyani: Over een periode waarin ik niet de meest gelukkige kerel was. En over hoe ik toen geleerd heb dat je moeder echt een goede vriendin kan zijn.

Mooi. Stichtend ook. Maar tegelijk begrijpelijk dat Ali B de brave kantjes wat wil bijvijlen.

Eddyani: Kijk, mijn moeder was mijn eerste ‘manager’ en ‘investeerder’. Ik wilde mijn eerste clip schieten, maar ik had geen geld. En mijn ouders evenmin. Dus heeft mijn moeder het beetje goud dat ze van mijn grootvader geërfd had verkocht om de clip van Terug in de tijd te financieren. Heel Antwerpen is ze rondgegaan om toch zeker de beste prijs te krijgen.

Ik ken één zin uit de Koran, blij dat ik hem eindelijk eens kan citeren: ‘Het paradijs ligt onder de voeten van je moeder.’

Eddyani: Klopt. En dat geldt zeker voor mij. Zonder haar geen clip. En zonder haar misschien ook geen carrière. Toen ik Terug in de tijd gratis op het YouTube-kanaal van iemand anders wilde gooien – iemand die wél bereik had, want wie was ik? – was zij het die me tegenhield: ‘Soufiane, je hebt er zelf zo hard voor gewerkt. Waarom zou je dat gewoon weggeven?’

Om maar te zeggen: mijn respect voor mijn moeder – en mijn zussen – is immens. Daarom dat ik er zelfs niet aan dénk om bepaalde woorden in mijn teksten te gebruiken. En pak me er gerust op als ik het ooit wel zou doen. Ik weet dat niet iedereen in mijn wereld daar zo over denkt, al ga ik nu ook niet namen noemen. (lachje)

Een evidente naam zou hier bijvoorbeeld Boef zijn, een goede vriend van jou.

Eddyani: Tja.

Als mijn muziek niet meer aanslaat, stop ik ermee. Ik wil mijn toekomstige kinderen de dagen van lege ijskasten besparen die ik heb meegemaakt.

In een vlog over jullie reis naar Marrakech zie je hem bijvoorbeeld vanuit de wagen een vrouw ’tijger’ toeroepen, faunageluiden incluis. To be fair: zij droeg een pelsje, en hij heeft ooit al problematischer woorden gebruikt. Maar op zijn minst moet jij toch behoorlijk moreel flexibel zijn in de buurt van bepaalde vrienden?

Eddyani: Net zoals ik geen heilige ben, is Boef echt geen duivel. Helemaal niet. Maar, eerlijk is eerlijk, die gast houdt van vrouwen. Een meisje ’tijger’ noemen, dat is zijn manier van communiceren. Ik zou het nooit doen, maar leven en laten leven, toch?

Iets anders. Je noemt je moeder je eerste manager, maar je zou denken dat je je zakelijk talent van je vader meekreeg.

Eddyani: Mijn vader heeft inderdaad lang een multimediazaak uitgebaat: hij was het soort winkelier dat al wist wat je wilde kopen voor je nog maar je mond had opengedaan. (denkt na) Ik zie mezelf wel in zijn voetsporen treden en als ondernemer eindigen. Nu ja, ‘eindigen’: waarom zou ik over twee jaar al geen zaak openen, of in vastgoed gaan? Het zit gewoon in mijn bloed: de Eddyani’s zijn oorspronkelijk afkomstig van Agadir, volgens de Marokkaanse moppen een stad vol gierigaards, maar in feite vooral een stad voor slimme ondernemers die heel bewust met hun geld omspringen.

Betekent dat ook dat een Eddyani gewoon met muziek kapt als het morgen niet meer blijkt te renderen? Ik zie jou eerlijk gezegd geen twintig jaar op een zolderkamertje aan de weg timmeren.

Eddyani: Als mijn muziek niet meer aanslaat, stop ik ermee. Dan heeft het toch geen zin meer? Ik snap ze best, hoor, de artiesten die jarenlang tevergeefs al hun geld en tijd in hun passie steken, maar zo zit ik niet in elkaar. Vooral omdat het niet alleen om mij draait: ik wil mijn familie kunnen onderhouden. Er moet brood op de plank komen, en ik wil mijn toekomstige kinderen de dagen van lege ijskasten besparen die ik heb meegemaakt.

Tegelijk stopte je wel 40.000 euro in de clip van Een dief als broer, een risicovolle investering voor een artiest met amper twee nummers achter zijn naam.

Eddyani: Ongeveer alles wat ik tot dan opzij had kunnen zetten met optredens, ja. Maar is het een risico als je zeker van je stuk bent? (lachje) Ik had nog nergens getekend – Ayoub en ik deden alles gewoon zelf – maar we hadden een strategie, te behalen doelstellingen en bergen zelfvertrouwen. Eerlijk, ik kan me geen enkel moment van angst of twijfel herinneren. (droog) Een dief als broer haalde in 48 uur een miljoen views, een record naar Nederlandstalige normen. Zelfs Drank & drugs van Lil Kleine & Ronnie Flex ging niet zo snel zo hard.

'Op school klampte ik me vast aan de woorden van mijn vader:
‘Op school klampte ik me vast aan de woorden van mijn vader: “Altijd blijven lachen, Soufiane, alles in het leven is politiek.”‘© ALEXANDER POPELIER

Enig idee waaraan je dat precies te danken had?

Eddyani: Simpel. Ik had toen al een zeer hongerige aanhang: alles wat ik maakte, wilden ze meteen zien of horen.

Nauwelijks een dag nadat die clip ingeblikt was, stal een van jouw ‘broers’ naar verluidt duizenden euro’s uit jouw oorlogskas thuis. Ik geloof je best, maar het zou anders ook wel een goede promostunt geweest zijn.

Eddyani:(gelaten) God is groot, misschien is mijn nummer plots waarheid geworden? Ik had een bedragje van zo’n 17.000 euro verzameld om de crew achteraf te kunnen betalen, en die ‘broer’ wist dat ook. We waren die avond wat gaan eten, waarna hij vroeg of hij bij mij kon blijven slapen. Hij was heel even alleen op mijn kamer en besloot dan plots om toch weer te vertrekken. Vreemd, maar ik had het nog steeds niets door. Pas toen ik zelf in bed lag, dacht ik aan dat geld. Hij had alles meegenomen.

Brandkast brutaal opengebroken?

Eddyani: Nee, gewoon schoendoos leeggehaald.

(…)

Eddyani: Ik heb veel geleerd die avond: vertrouw niet iedereen, bewaar nooit zo veel geld in huis, zeker niet in een simpele doos. Én probeer vooral geen dief op te sporen via sociale media als je mijn soort bereik hebt: plots werd hij overal gespot, van Nederland tot Dubai. (lacht)

Je lacht?

Eddyani: Ondanks alle tips konden we hem niet vinden. De politie kon blijkbaar ook niks doen. Dan kun je alleen nog het recht in eigen handen nemen, of het loslaten. Dat eerste zou ik nooit kunnen, vanwege mijn geloof en mijn moeder, dus bleef er maar één optie over. Twee grote hits, en plots was ik weer bij af. Maar kijk, ondertussen staan we er weer.

***

Eerder deze week leidde Eddyani een journalist van een Marokkaanse radiozender rond in zijn thuisstad. ‘Die verbaasde zich erover hoeveel blanke jongens er naar mijn optredens kwamen kijken of selfies kwamen vragen toen we samen over de Meir wandelden. Al was het die dag wel extreem: we hebben drie uur over de Meir gedaan. (lacht) Wat hem ook zeer interesseerde, was of ik als Marokkaan in Vlaanderen wel geaccepteerd werd.’

Wat heb je hem geantwoord?

Eddyani: Dat ik niet te klagen heb. Is het moeilijker voor een Marokkaanse jongen om het hier te maken? Natuurlijk. Je moet altijd en overal net dat tikje extra moeite doen, maar als je daar de energie voor kunt opbrengen, kom je er ook wel. Op internaat bij De Dames in Antwerpen was ik de enige jongen met een kleurtje, in een zee van blanke kinderen… Geen gemakkelijke tijd, maar ik klampte me vast aan de woorden van mijn vader: ‘Altijd blijven lachen, Soufiane, alles in het leven is politiek.’ Als je maar lang genoeg absurd vriendelijk blijft tegen iedereen, draaien ze uiteindelijk wel bij. Alleen had dat ook een vies kantje. Op den duur werd ik aanvaard omdat ik ‘anders dan andere Marokkanen’ was. ‘Gij zijt een van de goeie, Soufiane.’ Eh, wát?

Overal waar ik kom, vertegenwoordig ik Vlaanderen en Antwerpen met alle liefde, maar echt heel veel erkenning krijg ik daar niet voor.

Vlaams Belang-topman Tom Van Grieken dacht columniste Yasmien Naciri onlangs in De afspraak ook zo’n tweeslachtig compliment te maken. ‘Mochten ze allemaal zoals u zijn…’ Naciri werd opstandig van dat uitzonderingsprincipe.

Eddyani: Dat is ook niet wat je wil horen, hè. Als ik in hun ogen een uitzonderlijk goeie Marokkaan ben, wat maakt dat dan van mijn ouders, of mijn vrienden? Zijn die dan allemaal slecht?

***

We ronden zachtjes af terwijl Eddyani nog gauw zijn smartphone bovenhaalt. Voor een Instagramstory voor zijn 200.000 volgers. Na een gesprek van bijna drie uur, in de laatste dagen van de ramadan, lijkt hij nog over te lopen van de energie. ‘Het is af en toe wel lastig, maar als zo veel mensen op aarde dat doen, moet ik dat ook kunnen. Ik heb ook veel baat bij zo’n maand.’

Als een periode van bezinning?

Eddyani: Mja, dat ook. Maar toch vooral om weer dun te worden. (lacht) Ik zei toch dat ik geen heilige was.

Soufiane Eddyani in vijftien korte antwoorden

Wat is jouw meest onhebbelijke eigenschap?

Ik kan soms nogal koppig zijn en al te perfectionistisch.

Wat wilde je worden als kind?

Architect.

Wanneer heb je voor het laatst gehuild?

Toen Marokko scoorde op het WK. Als in: die own goal tegen Iran die ons de match kostte.

Wat is het beste advies dat jouw ouders je ooit hebben gegeven?

Wees altijd eerlijk, en respecteer iedereen.

Hoe kom je tot rust?

Op mijn bed liggen met een muziekje op de achtergrond, gekker moet het niet worden.

Wiens job zou je weleens voor één dag willen overnemen?

Donald Trump.

Welk nieuws maakte je onlangs nog kwaad?

Het verlies van Marokko tegen Iran.

Welke poster hing er prominent op jouw puberkamer?

Geen enkele, eigenlijk.

Welke voormalige leerkracht zal je voor altijd bijblijven?

Juffrouw Ingrid. Ik zou het nooit maken volgens haar. Sindsdien wilde ik niks liever dan haar het tegendeel te bewijzen.

Van welke gewoonte wil je zo snel mogelijk af?

Bovengemiddeld grote porties eten verstouwen.

Op wie ben je, al dan niet gezond, jaloers?

Martin Garrix. Ik ga me moeten reppen als ik nog sneller dan hem multimiljonair wil worden.

Wat is jouw dierbaarste bezit?

Ik koester niks zo fel als mijn moeder.

En wat is het domste dat je ooit gekocht hebt?

Schildpadden blijken niet de beste huisdieren.

Welke song/film/kunstwerk vat je het beste samen?

Papaoutai van Stromae misschien? Niet zozeer vanwege de inhoud, maar ik spiegel me heel hard aan het perfectionisme dat van dat nummer uitstraalt.

Wat is jouw vroegste herinnering?

Ik die druk blokfluit spelend door de woonkamer loop.

DE GETUIGE: AYOUB AAZZOUTI

Vriend en manager.

‘Iedereen denkt dat Soufiane en ik al jaren vrienden zijn, maar ik kende hem eigenlijk niet voor ik hem ging begeleiden. Al had ik van de studenten op de school waar ik leerlingenbegeleider was wel gehoord dat er iets gaande was binnen de Antwerpse muziekwereld.


‘Het eerste jaar, voor Spec een deel van ons werk over heeft genomen, deden we echt alles zelf. We zagen elkaar meer dan onze eigen ouders. Ik merkte al snel dat Soufiane muziek echt als een goed uitgekiend product ziet en zijn carrière als een helder traject waarbij hij perfect weet welke stap hij wanneer wil zetten. Straf, zeker als je bedenkt dat hij toen zestien was. Bovendien staat er een zeer nuchter hoofd op zijn lijf: in amper twee jaar tijd is hij echt ontploft, maar hij gaat perfect om met al het geld en alle verleidingen in het wereldje.


‘We hebben samen meteen een sociaal project opgezet: zijn teksten moeten een boodschap hebben, maar hij wil daarnaast persoonlijk echt iets betekenen voor zo veel mogelijk jongeren. Hij had zelf geen rolmodellen toen hij opgroeide. Dat wil Soufiane anderen besparen.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content