‘Hebben jullie zin in het festival? Let’s kick it off right here!’ schreeuwde Johannes Genard, frontman en gepatenteerde hyperkineet van School Is Cool, woensdagavond in de Castello. Na Faces On TV en voor Admiral Freebee en Magnus, deden hij en zijn maats het eerste Pukkelpopfeestje écht ontploffen. Met de groeten van Belle Perez.
Het is voor het tweede jaar op rij dat Pukkelpop op woensdag, aan de vooravond van Het Echte Werk, al meerdere tenten openritst dan enkel de Boilerroom. Ook de nagelnieuwe Booth – een minipodium met dj-booth, wat had u gedacht – kreeg zijn vuurdoop. Maar wij trokken richting Castello, waar de affiche net als in 2015 geheel zwart, geel en rood kleurde.
Geurloze sigaretten
Sean Dhondt zal u de komende dagen vooral achter het podium aantreffen – hij presenteert opnieuw samen met Sam De Bruyn Festivalitis op 2BE -, maar woensdagavond stond hij toch even op dat podium. Met zijn nieuwe band Manoeuvres, that is. Die maakt geen puberpunk à la Nailpin, wel meer soulvolle softrock naar het voorbeeld van Peter Gabriel en aanverwanten. Dhondt heeft The Voice en weet hoe een publiek te bespelen – hem laten openen was geen kwade zet, want het zorgde ervoor dat er voor 19u toch al wat volk was komen opdagen -, maar gewaagd kon je dit setje bezwaarlijk noemen. And We Keep Waiting, Mad World of Never Back Down: ze werden haarfijn gespeeld, alles was perfect getimed, maar net daardoor misten ze een angel. Het is het muzikale equivalent van een Marlboro Light met éxtra less smell, dat Manoeuvres.
Balthazar-niveau
Wel meer gedurfd, want live pakken donkerder dan op plaat: Faces On TV. Bazart, Warhaus, Tsar B, Soldier’s Heart, Warhola, Nordmann, Douglas Firs, Gabriel Rios, Jef Neve en ga zo maar door: bij welke hedendaagse Belgische artiest heeft Jasper Maekelberg eigenlijk niét aan de knoppen gezeten? Een volbloed podiumbeest is hij niet, iemand die weet hoe een boeiende song in elkaar steekt wél. Luister maar naar It’s Coming In, een percussieve track met knisperende elektronica, die op Pukkelpop voor bezwering zorgde. Of hitsingles Love / Dead en Traveling Blind, songs van Balthazar-niveau. Van Balthazar gesproken: donderdag kunt u Maekelberg ook aantreffen bij Warhaus, het solo-alias van Balthazar-cofrontman Maarten Devoldere. U kijkt toch ook?
De geest van Belle Perez
Next in line was School Is Cool, al twee jaar albumloos, maar wel met nieuw werk in de weer. In de Castello hielden Johannes Genard en de zijnen al een drietal verse songs boven de doopvont. Daarin hoorden we eighties-synths voorbij waaien, en lyrics over rhino’s en hyena’s. Boys will be boys, en maar goed ook: aan sfeer en gezelligheid heeft School Is Cool nog niets ingeboet ten opzichte van zes jaar geleden, toen de band hier voor het eerst stond en de Wablieftent nét niet in de fik stak. Warpaint, The World Is Gonna End Tonight, New Kids in Town: they did the trick, ook nu weer. Donkerder werk à la Black Dog Panting ontbrak, helaas. Stond wél op de setlist, als afsluiter: Honeybee, de Belle Perez-cover die Genard begin dit jaar tot revelatie van het VTM-programma Liefde voor Muziek bombardeerde. Puik gezongen alweer, en van een extra instrumentaal laagje voorzien door violiste Justine Bourgeus – later dit festivalweekend te zien in r&b-outfit, als Tsar B -, toetseniste Hanne Torfs en co. Het publiek – woensdag enkel bij School Is Cool zó talrijk opgekomen – schreeuwde om meer.
De haarlijn van Jack Nicholson
Voor meer moest Tom Van Laere zorgen, Brasschaatse bard met baard, bandana en bomberjack. Al zestien jaar draait hij als Admiral Freebeemee aan het belpopfront. Hij heeft genoeg songs om een hele avond mee te vullen, dus. En toch besloot den Admiraal Bad Year For Rock ‘n’ Roll – in een herwerkte versie – tot tien minuten uit te rekken. Niet nodig. Dan waren de Crazy Horse-afgeleide Oh Darkness en de Stones-y funksongAlways On The Run opwindender, en was oude bekende Rags ‘N Run mooier. Alles werd opgesmukt door twee blazers, en tussendoor ging Van Laere als vanouds in comedymodus. ‘I once told myself: ‘I look like Jack Nicholson’, and my mum said: ‘don’t flatter yourself, honey”, grapte hij over zijn terugvallende haarlijn. In Breaking Away ging het er dan weer serieuzer aan toe: ‘Terroristen houden meer van de dood dan van het leven: dus het enige wat we moeten doen is: méér leven.’
De lokroep van de nacht
De preparty in de Castello afsluiten was weggelegd voor Tom Barman en CJ Bolland, brothers in beats bij Magnus. Notoir showbeest Tim Vanhamel was er weer bij voor de funky gitaarlicks, en Christophe Claeys (ex-Balthazar, Amatorski) voor het extra beukwerk op drums. Enige afwezige: toetsenist Joris Calluwaerts, ook actief bij STUFF. ‘Hoe lang hebben we dat dak nog?’ opperde Barman tijdens French Movies. Het ging er bijna af bij een uitgesponnen Regulate, Magnus in house-modus. Er vielen nog wel wat hoogtepunten op te tekenen: Shoft Foot Shuffle, Assault on Magnus en – vooral – nieuweling What It Is, met Barman in de rol van halve rapper. ‘Night is a lover, and it’s calling you and me’, zong hij iets verderop, in het door Vanhamel gekaapte Puppy. Zij die in de Boilerroom nog tot in de vroege uurtjes verder gingen feesten, hoorden de lokroep.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier