Pukkelpop Dag Eén: Here comes the sun

Geert Zagers baant zich onder een stralend zonnetje een weg doorheen de Iron Maiden-fans, op ontdekkingstocht tussen 59 groepen. Laatst gezien: These New Puritans.

02u00: Massale leegloop na Placebo, in die mate dat These New Puritans voor een nauwelijks halfvolle Chateau hun ding mochten doen. Vreemd groepje, die Britten, met een sound die het midden houdt tussen RZA, Aphex Twin en Sonic Youth – mocht u zich daar iets bij kunnen voorstellen – en dat hebben ze nog maar eens bewezen. Wij hoorden klaagzangen over een bedje van blazers, met effecten overladen raps over een kale drumsound en complexe gitaarrocksongs. Het klonk niet slecht, maar achteraf vroegen wij ons toch af wat we nu eigenlijk gehoord hadden – precies het gevoel dat ons overvalt elke keer we hun plaat opzetten.

00u50: Blonk Miike Snow nog uit in efficiëntie, dan toonden Fuck Buttons de andere kant van het dancespectrum – twee knutselaar-knoppendraaiers uit Bristol gespecialiseerd in melodische noise, die met Tarot Sport dit jaar nog een in Pitchforkkringen veelbejubelde plaat afleverden. Nu eens lieflijke orgeltjes, dan weer gortdroog geruis over een 4/4-beat: echt openbreken deed hun passage in de Chateau nooit, maar dat was wellicht ook niet de bedoeling. Het publiek in een staat van trance brengen dan weer wellicht wel – wat bij ons zowaar zelfs lukte. Bevreemdend concert, meer kunnen we er niet over zeggen.

00u35: Bereikt hier net onze oren vanuit het persdorp: Placebo die Nirvana’s All Apologies coveren. Is dat nu niet een beetje té makkelijk, Brian?

00u00: Misschien had u het nog niet door, maar Zweden is hip dezer dagen. Het laatste bewijs: Miike Snow, het alter ego van Andrew Wyatt en producers Christian Karlsson en Pontus Winnberg, de heren achter Britney’s Toxic. Werkelijk elke hipster op de wei was voor hen naar de Club afgezakt, zo leek het wel. En terecht. Live liet Wyatt zich omringen door vijf muzikanten, goed voor een bepaald indrukwekkende dancepopsound en een van de . Klinken ze op plaat eerder onderkoeld, dan toonden ze zich in de Club van hun energiekste kant.

Wat opviel: Miike Snow was een van de efficiëntste bands op Dag Eén. Etherische klanktapijten van ninetiessynths waar ze dromerig wilden zijn, hoogst dansbare beats en breaks waar ze het publiek wilden meekrijgen, eighties vocalen à la Anthony om het geheel boeiend te houden en met singles als Sylvia en Animal op het juiste moment: Wyatt leverde een nagenoeg perfecte set af. Petje af!

‘De band heet Miike Snow, maar niemand in de groep heet Miike Snow’, verduidelijkte Wyatt de groepsnaam – ’t is maar dat u het weet.

23u00: Pijnlijk nieuws vanuit de backstage. Michael Been, geluidstechnicus en vader van bassist Robert Been van Black Rebel Motorcycle Club, is overleden. Eerder speelde de Black Rebels een concert in de Marquee. Later op de avond werd hij onwel in de backstage en onder reanimatie naar het Hasseltse Salvatorziekenhuis overgebracht, dat nu zijn overlijden meldt. Hij werd 60 jaar oud.

22u45: Meteen na Iron Maiden schalt Monty Pythons Always Look on the Bright Side of Life door de boxen. Kwestie van toch niet té boos naar huis te gaan, ongetwijfeld.

22u45: Iron Maiden. Vaste waarde, vast publiek, vaste show. Aangezien wij morgen en overmorgen nog onbezorgd over de wei willen stappen, laten we in het midden wat wij van hun twee uur durende show dachten en laten we de fans in de commentaarbalk hieronder uitmaken hoe goed het nu precies was.

Wel een interessant publiek overigens. De kern van de mensenzee staat opeengepakt duchtig te headbangen, armen in de lucht en luid meebrullend. Ga je een beetje verderop staan, zie je vooral meewarig grijnzende festivalgangers. Piet Huysentruyt naast ons stond erbij en keek ernaar, en wij deden precies hetzelfde.

20u00: Stelden een tikje teleur: Girls. Hun debuutalbum Album klonk veelbelovend met leuke retro radiosingles als Lust For Life, Hellhole Ratrace en Laura. En die songs werkten ook wel live, alleen bleef het daar ook bij. De fillers op de plaat, bleken in de Chateau net iets te lijzig om de aandacht vast te houden en verdronken in de reverb. De referenties blijven mooi – Girls situeren zich ergens tussen Libertines, de jonge Elvis Costello en The Byrds; zanger Christopher Owens had niet toevallig een Rickenbacker rond zijn nek hangen – maar de snedigheid van hun voorbeelden ontbrak.

Al moet het gezegd: op het einde van de set – niet toevallig met het eerder vernoemde Lust For Life en het heerlijk slepende Hellhole Ratrace – waanden we ons weer even een sixties tienerjongen. Op het juiste moment pieken, heet dat dan.

19u10: Dertig man afgevoerd: dat moet zo ongeveer de balans zijn na twee nummers van Blink 182. Crowd control staat er overigens imposant zij aan zij in de frontstage – minstens vijftig man, schatten we. Niet zozeer om de stoute crowdsurfers uit het publiek te trekken, maar vooral om bijna verpletterde jonge meisjes op de eerste rijen eruit te vissen. Eerlijk: we vonden het zelfs een tikkeltje akelig, al die paniekerige blikken.

In luchtiger nieuws kunnen we u meedelen dat gitarist/zanger Tom DeLonge er vanop de eerste rij behoorlijk belegen uit ziet voor een 35-jarige – al kan dat ook aan ’s mans muziek liggen natuurlijk.

17u30: ‘I hope that the last page of your 800 page novel is missing.’ Darwin Deez deed geheel wat we van hem verwachtten: een heleboel sillyness, doorspekt met fijne indiepopsongs. Al ligt live de nadruk vooral op de sillyness, merkten we, verpersoonlijkt in vijf eighties dance-intermezzo’s waarin Deez en zijn kornuiten simultaan een ode brachten aan The Robot, maar dan indie freak style – check YouTube om te snappen waar we het over hebben. Onze favoriet? De hilarische stunteldans op Beyonce’s Single Ladies en Bangles Walk Like An Egyptian – de glimlach hangt nog altijd op ons gezicht.

Nadeel van zoveel joligheid: Deez had nauwelijks de tijd om zeven nummers te brengen, zelfs naar festivalnormen wel héél weinig muziek. Constellations, Bad Day en het immer fantastische Radar Detector klonken prima – een kruising tussen The Strokes en Monty Python, zo u wil – maar we bleven een beetje op onze honger zitten. Een lichte zomerhap, zullen we dan maar besluiten.

16u00: Een paar fijne singles, maar verder vonden wij Ellie Goulding, de jongste telg in de Britse generatie popmiekes én nummer één op BBC’s prestigieuze Sound of 2010-lijst, op plaat toch een beetje plat klinken. Te oordelen naar het publiek, dat uitsluitend uit bakvisjes, zij het van het skinny soort, bestond, waren wij niet de enigen die die mening waren toegedaan. Evenwel: live en bijgestaan door drie piepjonge muzikanten klonk haar elektrofolk al een stuk credibeler. Your Biggest Mistake, Starry Eyed en Under The Sheets: de nummers waren er, de sound stónd er, het publiek was mee.

Dat we achteraf toch niet helemaal wild waren van haar set lag vreemd genoeg aan haar armbewegingen. Jazeker, haar ármbewegingen. Goulding, fashionablyLondens overigens, bleek namelijk het soort zangeres dat elke noot accentueerde met een passend handje dat de hoogte in ging – denk Mariah Carey, denk Beyonce. Een irritant trekje, waar al menige indiecarrière op gesneuveld is. Doe daar nog een paar pijnlijke tienerballads als The Writer bij en u begreep onze argwanende blik vanuit de frontstage. Sorry, luv!