(16.55u, Main Stage) Altijd goed voor een glimlach op ons gelaat: de indiepop van The Shins. Een aangenaam tussendoortje op de Main Stage.
PLUS
Glanzende lijven, waterspelletjes met de security en de geur van zonnebrandolie: het waren zomerse taferelen onder de vlakke zon voor de Main Stage. Het mag dan ook geen wonder heten dat de indiepop van The Shins op zijn best klonk tijdens de zonnigste nummers – wij denken aan So Says I en Kissing The Lipless, nummers waarin het drumtempo in de hoogte ging, de gitaren twangden en de woohoo-koortjes op het voorplan kwamen. Niet toevallig twee nummers uit hun begindagen: The Shins lieten op twee nummers na hun jongste cd Port of Morrow achterwege en grepen voornamelijk terug naar hun vorige drie platen – een beslissing waar wij ons wel in konden vinden.
MIN
We twijfelen nog of de Main Stage de beste plek was voor The Shins. Het volk dat pakweg de Club voor hen had kunnen vullen oogde, verspreid over een hele wei, nogal mak – en zeker in de lome hitte. De Main Stage onderging het concert, beleefd maar zonder veel enthousiasme. Een tussendoortje, kortom, maar wel een aangenaam tussendoortje.
YOUTUBE-MOMENT
Kissing The Lipless, omdat die ‘woehiehoewiehoe’ nog altijd door ons hoofd spookt.
SETLIST Caring Is Creepy/Australia/Simple Song/Phantom Limb/Rifle/St. Simon/So Says I/Kissing The Lipless/Marisa/Port/New Slang/Sleeping Lesson
Geert Zagers
