Paard, Gentse jazzwave met een boontje voor Jani Kazaltzis

Welkom in de stal van Paard, het ‘meest wacko instrumentale schreeuwtrio’ van Gent. Met drie jockeys die u herkent van Coely, Compro Oro en Kapitan Korsakov.

‘Misschien moeten we ons met de hele groep laten restylen door Jani Kazaltzis.’

Het is niet het soort uitspraak dat je verwacht te horen in het repetitiekot van een groep waarbij we vorig jaar op Gent Jazz ‘space-age jazz wave’ noteerden – met een vraagteken. Maar wanneer we bij het trio Paard binnenwandelen, wordt er dus hardop gedroomd van vijftien minuten televisieroem. Vibrafonist Wim Segers deelt Limburgse roots met de keizer van de Vlaamse kleerkast, drummer Sigfried Burroughs benadrukt dat hij Jani ‘heel, heel graag’ wil ontmoeten, en de in baggy trousers en hoody ingepakte bassist Owen Perry Weston ziet het al helemaal voor zich.

Repeteren jullie hier veel?

Wim Segers: Eigenlijk niet. Tot nu toe misschien een keer of tien, twaalf. We hebben in elk geval al veel meer opgetreden dan we gerepeteerd hebben. Minstens de helft van onze songs komt ook daaruit voort, door ingevingen of improvisaties uit de liveshows verder uit te werken.

Owen Perry Weston: Zo is Paard ook ontstaan: vanuit een jamsessie, georganiseerd door platenwinkel Consouling Store in Gent. Zij hebben ons drieën voor het eerst aan elkaar gekoppeld, en het klikte.

Wat is het verschil tussen een jamsessie en improvisatie?

Weston: (denkt na) Bij een jam heb je een minder groot vangnet, zou ik zeggen. Jammen doe je met mensen die je niet of minder goed kent en op dat onontgonnen terrein ga je spelend op zoek naar overeenkomsten. Bij improvisatie is er meestal al sprake van een soort blauwdruk of een vertrekpunt. Maar het is gewoon ook een kwestie van jargon. In de blues wordt er gejamd, in de jazz geïmproviseerd. (haalt de schouders op) Same difference.

Jullie hebben elk een zeer verschillende achtergrond. Wim kennen we van het in exotica grossierende Compro Oro en verschillende jazzbands, Sigfried als ex-drummer bij noiserockers Kapitan Korsakov en van soloprojecten als Onmens, en Owen als sidekick van Coely en van zijn akoestische hiphopband Ndugu. Hoe krijg je dat allemaal op één lijn?

Sigfried Burroughs: Niet. (lacht) ’t is te zeggen: ik ben degene die dat het meest probeert te doen, met nadruk op ‘probéért’. De energie tussen ons drie is redelijk explosief, en dat losgeslagene maakt Paard wat Paard is. Tegelijk moet iemand er wel over waken dat we met elkaar blijven praten, snap je? Alleen door elkaar goed te begrijpen kunnen we zo onvoorspelbaar uit de hoek komen. Het is één ding om het meest wacko instrumentale schreeuwtrio van Gent te zijn, maar nog iets anders om helemaal in chaos of amateurisme te verzanden.

Segers: Voilà. We willen kwaliteit brengen, en we beschikken over veel muzikale bagage maar willen daar ook eens goed mee kunnen lachen. Niks zo leuk als eens ver over de schreef en in het rood gaan. Dan wordt het spannend.

Schreeuwtrio?

Segers: Onze ep is helemaal instrumentaal, maar we durven tegenwoordig al eens tekeergaan in de microfoon, ja. Er lopen al genoeg instrumentale duo’s en trio’s rond in Gent. (grijnst)

Burroughs: Maar die hebben geen Wim en geen vibrafoon, hè.

Segers: Of geen Owen die kan rappen. En dan nog met een smetteloze Amerikaanse tongval. Net echt! (de vader van Wilson is Amerikaans, nvdr.).

Jullie maakten vorig jaar een goede beurt op Gent Jazz. Deze zomer mochten jullie terugkeren, nu voor een zittend, in bubbels opgedeeld publiek.

Weston: We hebben sindsdien al veel kunnen spelen voor een zittend publiek – gelukkig maar – en ik moet zeggen: we leren er veel uit. Hoe je vooral uit elkaar energie kunt halen, bijvoorbeeld. Want ideaal is zo’n zittend publiek niet, en zeker niet met mondmaskers op, maar daardoor lezen we elkaar onderling nóg beter. Dus, dank u, covid! (grijnst) Nee, laat de krappe, zweterige kelders toch maar snel terug komen, hoor. Dat heb ik de voorbije maanden nog het meest gemist, spelen met het publiek bijna op je schoot en niet weten of je nu zelf aan het stinken bent, of degene vlak voor je neus.

In de clip bij jullie single Bembe zien we een bruin speelgoedpaardje, jullie mascotte, een reis om de wereld maken. Naar welke bestemming mag het in jullie stoutste dromen voor Paard gaan, en wat nemen jullie mee?

Segers: Wat we meenemen, is simpel: veel illegale harddrugs en een zak weed. Nee, da’s een grapje – sorry, mama! We zijn Paard, geen bende zwijnen. We vullen onze koffer meestal met koffie en chocoladesnacks.

Burroughs: Als ik dan toch stout mag dromen: naar het hoofdpodium van Glastonbury. Altijd al eens willen spelen met zicht op al die wapperende vlaggen. En ik neem mee: Jani Kazaltzis en Danki Kristiaan.

Wie?

Burroughs: Ken je Danki niet? De meest fervente concert- en festivalganger van het land! Altijd en overal paraat in zijn gebatikte T-shirt en bandana, en altijd met de smartphone in de aanslag. Glastonbury platspelen zou hetzelfde niet zijn zonder hem.