Op de dag dat David Numwami bij Deliveroo solliciteerde, bood Charlotte Gainsbourg hem een job aan

Sinds Charlotte Gainsbourg hem inlijfde voor haar band, weten ook grootheden Nicolas Godin en Sébastien Tellier hem te vinden. Het gaat Brusselaar David Numwami voor de wind.

Wie tussen 2012 en 2016 hip was, kan de in Rwanda geboren David Nzeyimana, zoals zijn echte naam luidt, kennen van zijn eerste soloproject Le Colisée, dat iets weg had van Animal Collective (ook al omdat het live wel een groep was), maar dan minder trippy. Hij doekte Le Colisée op om Frànçois and the Atlas Mountains te vervoegen, een band die ondanks de behoorlijk tenenkrullende groepsnaam de maatstaf is van wat smaakvolle french pop hoort te zijn.

Charlotte Gainsbourg kaapte rond de periode dat ze Rest (2018) uitbracht gitarist-toetsenist Nzeyimana weg voor haar liveband. Zo belandde hij onder meer op Coachella. Daarop werkte hij mee aan Concrete and Glass (2019), de recentste soloplaat van Nicolas Godin van Air. In minder besmettelijke tijden zou hij dit jaar als toetsenist met Sébastien Tellier getourd hebben. Als je op de loonlijst staat van grootheden als Gainsbourg, Tellier en Godin doe je iets goed.

Sinds vorig jaar brengt Nzeyimana ook solo muziek uit, onder de naam David Numwami. In Rwanda, zijn geboorteland is het de gewoonte je kinderen een roepnaam te geven. ‘Numwami David’ betekent zoveel als ‘hier komt koning David’. Met Beats!, waarop de bruxellois klinkt als Phoenix na een overdosis schepsnoep, heeft hij zo de beste onderschatte popsong van 2020 gemaakt. Op zijn splinternieuwe debuut-ep Numwami World staan voornamelijk zonnestralen van songs. En zeggen dat hij ooit classic rock maakte, met lange, Hendrix-achtige gitaarsolo’s.

Ik vond op YouTube namelijk een concertopname terug van je eerste groep, Hypothetical Continent.

David Numwami: Dat meen je niet! (lacht hard) Bestaat dat? Ik was veertien of vijftien toen ik met enkele vrienden van de middelbare school in Louvain-la-Neuve die groep ben gestart. Mijn beste vriend Raphaël had de naam bedacht. (mijmert) Hypothetical Continent… On détestait tous ce nom. Maar het was dát of The Cauliflowers, omdat we allemaal een bloemkoolkapsel hadden. (lacht)

We maakten een soort van seventiesrock. In die periode rookten al mijn vrienden en luisterden ze allemaal naar Pink Floyd. En ik was destijds nogal fan van Jimi Hendrix. Dat verklaart de vele gitaarsolo’s in ellenlange nummers.

Hypothetical Continent had ook een, euh, speciale saxofonist.

Numwami: Haha! Ik wil dat filmpje zien. (buldert) Die heet trouwens ook Raphaël. Il était incroyable. Hij speelde de hele tijd vals, maar dat had zijn charme. Als hij aan de beurt was, stond hij aan de zijkant van het podium te roken. (lacht) Het kon hem allemaal niet veel schelen. C’était trop drôle.

Je hebt ook bij een groep gespeeld die Super Like You heette. Wat voor muziek was dat?

Numwami:Stonerrock. Queens of the Stone Age op z’n Brussels. (grinnikt) Ik was de zanger, omdat de oprichter van de band het beu was om zelf te zingen. Hij woonde bij mij in de buurt, dus heb ik hem een tijdje gedepanneerd.

Hoewel ik als tiener altijd in gitaargroepen heb gespeeld, was het zeker geen liefde op het eerste gezicht tussen de gitaar en mij. Ik heb gitaar geleerd omdat mijn mama erop stond. Ik had er weinig mee, tot ik op een bepaald moment artiesten ontdekte die mij lieten inzien dat een gitaar cool kan zijn. Met Raphaël speelde ik de riffs van Bloc Party en The Strokes na. (speelt luchtgitaar) Take Me Out van Franz Ferdinand heb ik nog steeds in de vingers. Maar vooral Antics van Interpol heeft mijn blik op de gitaar veranderd.

Wacht even. Je moeder verplichtte je om gitaar te spelen?

Numwami: Ja.

Waarom moest je per se gitaar spelen?

Numwami: (voorzichtig) Ik zal proberen het beknopt te houden. Ik ben geboren in Kigali in februari 1994, twee maanden voor de Rwandese genocide. Het hing in de lucht dat er een oorlog zou uitbreken. De ziekenhuizen waren bijvoorbeeld gesloten toen mijn moeder hoogzwanger was. (zucht) C’est une histoire terrible.

Tijdens de genocide ben ik mijn vader en grootouders verloren, maar mijn moeder is erin geslaagd met haar twee dochters en haar pasgeboren zoon te vluchten. Het heeft zo’n drie maanden geduurd om Europa te bereiken. Voor we in België belandden, zaten we enkele jaren in Zwitserland. Het was daar verschrikkelijk . Aanvankelijk verbleven we in vluchtelingenkampen, maar op een bepaald moment konden we enkele weken naar een appartement. De onderbuur stak foto’s van Afrikaanse kinderen die van de honger gestorven waren in onze brievenbus. We waren doodsbang van die man.

We zijn uiteindelijk naar België kunnen verhuizen, waar het leven beter was, hoewel we ook hier een tijd in vluchtelingenkampen hebben gezeten. Na een jaar kregen we een verblijfsvergunning, wat vrij snel is. Mijn moeder vatte toen het idee op om mijn zussen en mij een instrument aan te leren. Omdat haar kinderen een jeunesse de merde hadden gehad. Iemand had haar ingefluisterd dat er een manier was om ons van het genocidetrauma te verlossen: muziek als therapie.

Tegen je zin blijkbaar?

Numwami:Goh, ik was vijf. Ik begréép gewoon niet wat haar bedoeling was. Het enige wat mij op dat moment interesseerde, waren Pokémonkaarten. Omdat ik te jong was om gitaar te spelen heeft ze mij eerst ingeschreven voor notenleer. Daarna moest ik gitaarlessen volgen, terwijl mijn ene zus piano speelde en de andere viool.

Wanneer zag je de eerste effecten van die traumatherapie?

Numwami: Ik had aanvankelijk dus een haat-liefdeverhouding met de gitaar, maar door coole muziek te ontdekken is dat gekanteld. C’est devenu la chose que j’aime le plus au monde. Ik herinner mij dat ik elf was en mezelf in slaap speelde. (korte stilte) Dat was het enige dat hielp om mijn gedachtenmolen stil te leggen. Nog steeds, trouwens. Deze ochtend voelde ik mij niet geweldig. Een gevoel van angst overviel mij, hoewel daar geen concrete aanleiding voor was, dus heb ik mij even neergezet en een uur op mijn gitaar gespeeld. Daardoor was ik wel te laat op een afspraak, maar ik voelde me beter. (lacht)

Je kan het vergelijken met een verslaving. Het helpt mij om in een bepaalde gemoedstoestand te komen. Ik heb voor mezelf een veilige haven gecreëerd. ‘Numwami World’ is het parallel universum waarin ik mij het best voel.

Hebben de ervaringen van je jeugd je belet om groot te dromen?

Numwami: Eigenlijk niet. Als kind droomde ik van een job bij Nintendo, als consoleontwerper. Mijn zus had voor haar verjaardag een Super Nintendo gekregen. Voor ik van muziek hield, was dát mijn vluchtwereld. Ik hield niet echt van de games, maar vooral van de console zelf. Ik las gamemagazines om te zien welke plannen de verschillende fabrikanten hadden. Toen Nintendo de Wii uitbracht, dacht ik: ‘Die had ík moeten bedenken, c’est le meilleur truc du monde. ‘ (lacht) Eigenlijk is ‘Numwami World’ mijn eigen Super Mario World. Trouwens: ik wilde eerst dat design overnemen om mijn ep met die naam vorm te geven, tot ik mij bedacht dat ik dan misschien in de cel zou belanden. Ik heb al een singlehoes van Britney Spears gejat. Ik mag ook niet overdrijven. (lacht)

Hoe wordt een gamefanaat die later verknocht raakt aan muziek een gediplomeerd filosoof?

Numwami: Ik heb mij eerst geïnformeerd over architectuur, maar ik kreeg te horen dat ik als architect eerst tien jaar zou sukkelen om rond te komen en dat de job de eerste jaren ook niet meer inhoudt dan renovaties. En als ik iets niet wil doen, is het renoveren. (grinnikt)

Mijn mama had gewild dat ik architect zou worden, omdat dat een job met aanzien is. Het artiestenleven daarentegen is onzeker. Ze heeft mij altijd op het hart gedrukt wat het belang van een diploma is, door wat haar in België is overkomen. In Rwanda had ze een master in de economie, maar dat diploma was hier niets waard. Ze heeft jaren gevochten om werk te vinden in de financiële branche, wat haar nooit is gelukt. Ze heeft zich moeten omscholen tot godsdienstleerkracht om toch ergens aan de bak te kunnen.

Ik heb daarom altijd in de angst geleefd dat ik nooit werk zou vinden. Weet je wat een nog grotere angst is, door wat ik als kind heb meegemaakt? Dat ik zal sterven van de honger. Ik ben afgestudeerd als filosoof, louter om mijn mama te pleasen en een diploma achter de hand te hebben, maar ik was vastberaden om te overleven als artiest. Ik heb uren, dagen en maanden in mijn kamer doorgebracht met mezelf piano aanleren, met uitzoeken hoe je een song produceert… Ik ben het aan mezelf verplicht om hard te werken: dit móét lukken.

***

Ten voeten uit is David Numwami een speelvogel: alles wat hij uitvreet, straalt een haast kinderlijk plezier uit. De hoes van Numwami World is kitsch ten top, de blieps op die ep komen recht uit een kindergame, de songtekst van Beats! is du surrealisme à la belge. ‘Ik ben inderdaad een groot kind’, grijnst hij.

Al had het dus anders kunnen uitdraaien. Op de dag dat Charlotte Gainsbourg hem vroeg of hij in New York auditie wilde doen om haar nieuwe gitarist-toetsenist te worden, had hij net ook als koerier bij Deliveroo gesolliciteerd. ‘Of ik anders nu met hamburgers zou rondrijden? Dat denk ik niet. Deliveroo heeft mijn sollicitatiebrief nooit beantwoord’, lacht hij. Met Gainsbourg tourde Numwami daarop door Amerika, met een show op Coachella als de kers op de taart. En toen kriebelde het weer om eigen muziek te maken. Het begon in een backstage in Rennes. Op hotelkamers in New York, waar la fille de Serge et Jane woont, klopte hij nachtelijke uren. Het resultaat daarvan is wat nu eindelijk verschijnt als Numwami World.

Heeft Charlotte Gainsbourg ooit naar je demo’s geluisterd?

Numwami: Nee. Ze vroeg er wel naar, maar ik durfde niet. (lachje) ‘De nummers zijn niet af’, zei ik, in de hoop dat ze het daarna nooit meer zou vragen.

Ik laat niemand naar onafgewerkte nummers luisteren, omdat dat bij mij alleen maar ongemak in de hand werkt. Stel dat iemand een paar seconden naar woorden moet zoeken om een mening te vormen: die kleine aarzeling zou mij al van mijn melk brengen. Daarom breng ik een nummer pas uit wanneer ik zelf overtuigd ben. Als iemand het dan minder goed vindt, tant pis, kan gebeuren.

Wat heb je in die tourende periode geleerd?

Numwami:Dat rocksterren egotrippers zijn. (lacht) Op tournee heb ik artiesten ontmoet van wie ik fan ben die eikels bleken te zijn. Vraag mij niet om namen, maar het gaat niet over Charlotte Gainsbourg. Zij is net de liefste vrouw die ik ooit heb ontmoet.

Ik heb zelf één belangrijke les overgehouden aan die tijd. Er is een keerzijde aan een zelfverzekerde rockster zijn: je denkt te veel aan jezelf en te weinig aan anderen. Je gaat je daardoor als een verwend kind gedragen, zoals ik deed. Om je een concreet voorbeeld te geven: ik had de reputatie altijd en overal te laat te komen. Gerard Black, ook een bandlid, was mijn bondgenoot. Met z’n tweeën deden we na elke show de nacht door om ’s ochtends, volledig in de wind, op onze kamer te belanden.

De tourmanager heeft ons daar meermaals op aangesproken. De dag na een show in Zweden moesten we naar Noorwegen, dus hadden Gerard en ik een wekker gezet zodat we zéker op tijd zouden zijn voor de vlucht. Ik ben die ochtend in de lobby wakker geworden. Een uur te laat. Wat er is gebeurd, kan ik mij niet meer herinneren. Black-out. Maar ze zijn mij blijkbaar naakt uit bed komen tillen en hebben mij aangekleed. Ik gedroeg me als een respectloze lul. Toen heb ik de knop omgedraaid. Dat is een belangrijke wake-upcall geweest.

Die je geen windeieren heeft gelegd. Je hebt ondertussen ook met Nicolas Godin van Air aan diens recentste soloplaat gewerkt. En je bent nu de toetsenist van Sébastien Tellier.

Numwami: Ik heb toegang gekregen tot het brein van de artiesten naar wie ik als tiener opkeek. Ik heb immens veel van hen opgestoken. En ik ben zelfverzekerder geworden door met hen op te trekken. (plots) Dit interview verschijnt in het Nederlands, toch? Ik wil je iets vertellen dat Nicolas niet mag weten. Air was in mijn jeugd het toonbeeld van goede smaak. Ik keek in het bijzonder heel hard op naar Nicolas. Wanneer ik vroeger aan eigen songs werkte, had ik een plaat van Air naast mij liggen en vroeg ik mij af wat hij ervan zou vinden. Dat verzin ik niet. (lacht)

En, wat vindt hij ervan?

Numwami:Hij heeft voorlopig enkel de singles gehoord. Op een dag hing hij aan de lijn, superenthousiast, pour dire qu’il est trop, trop fan. Hij heeft toen zelfs voorgesteld om mijn bassist te worden. (ontroerd) Vier jaar geleden had ik nooit durven te dromen dat mijn held mij zou opbellen om te zeggen dat hij in míjn band wil spelen. C’est incroyable.