Op boerderijbezoek bij Catbug: ‘In de herfst begint mijn creativiteit te stromen’

Eind vorige maand bracht Paulien Rondou AKA Catbug haar tweede album Slapen Onder een Hunebed uit, waarop ze bijna volledig in het Nederlands is gaan zingen. Wij bezochten de singer-songwriter op haar boerderij in Westmalle om te praten over de balans tussen het boerinnen- en het artiestenleven, de treurnis van het Nederlands en de kangoeroes in Australië.

Het is erg rustig wonen bij Paulien Rondou. Langs haar boerderij in Westmalle passeert slechts één bus per uur en het enige geluid in de velden is dat van haar loeiende koeien. Zo heeft de singer-songwriter het graag. Ze brengt niet enkel muziek uit onder de naam Catbug, maar werkt ook op de boerderij met haar vriend en haar ouders. Ze houdt kippen en koeien en verzorgt een pluktuin, waar families die in de buurt wonen tegen vergoeding regelmatig verse groenten en kleurrijke bloemen halen. Wij kwamen echter geen gewassen plukken, maar spreken over haar muziek, specifiek over haar nieuwe album Slapen Onder een Hunebed.

Je woont hier erg rustig op je boerderij. Heeft deze omgeving een grote invloed op je geluid?

Catbug: Ja, de boerderij is heel belangrijk voor mij, en ook de natuur in het algemeen is een grote inspiratie. Vroeger, toen ik nog in Antwerpen studeerde, werd mijn creativiteit echt geblokkeerd omdat ik omringd werd door beton. Ik had toen nog niet goed door waardoor dat kwam, maar toen ik eenmaal hier op het platteland was had ik meteen door dat ik naar hier moest verhuizen. Nu vind ik het echt zalig om hier te zijn en de natuur rond mij te hebben, vooral tijdens de herfst.

Je nieuwe album Slapen Onder een Hunebed heeft inderdaad een erg herfstige sfeer. Was dat een bewuste keuze?

Catbug: Goh, ik doe dat niet met opzet, de herfst is gewoon het seizoen waarin mijn creativiteit echt begint te stromen. Het werk in de tuin en op de boerderij neemt op dat moment sterk af, waardoor november en december een heel rustige periode zijn. Dan heb ik veel meer energie, zowel fysiek als in mijn hersenen, en dan kan ik beter muziek maken. Op een bepaalde manier is werken in de tuin ook heel inspirerend, hoor, maar het is toch ook vermoeiend. In het voorjaar en de zomer heb ik niet echt de energie om nummers te schrijven.

Hoe is die balans tussen het boerderijwerk en het artiestenleven?

Catbug: Heel seizoensgebonden. Soms is het nog altijd een beetje zoeken naar de ideale balans. Het probleem is ook dat je creativiteit niet altijd kan sturen. In de herfst en winter heb ik het meeste tijd om met muziek bezig te zijn, maar als ik dan plots met een writer’s block zit is dat natuurlijk vervelend.

Maar het is niet de bedoeling om het ene af te bouwen en volledig voor het andere te gaan?

Catbug: Soms heb ik wel momenten waarop ik dat denk, wanneer het werk op de boerderij bijvoorbeeld te zwaar wordt en ik daar even geen zin meer heb. Maar meestal trekt dat zichzelf wel plat. Als puntje bij paaltje komt denk ik dat ik niet zonder boeren zou kunnen, maar evengoed niet zonder muziek. De combinatie van de twee houdt me gelukkig. Als ik enkel muzikant zou zijn zou dat te veel op mijn gemoed wegen, ik zou depressief worden door constant in mijn gevoelens te duiken om daar nummers uit te puren. Als ik dan weer enkel boerin zou zijn, zou ik de creativiteit te veel missen en te weinig mezelf kunnen zijn.

Heb je hier op de boerderij veel last ondervonden van de pandemie?

Catbug: ik woon hier samen met mijn vriend en mijn ouders, dus dat viel heel goed mee. Ook heb ik geen boeker op dit moment, dus veel optredens stonden er ook niet gepland. Enkel de afwerking van de plaat was moeilijk, omdat ik daarvoor wel met mensen uit Brussel moest samenzitten en het niet evident was om een afspreekpunt te vinden. Voor de rest hebben we weinig van al de lockdowns ondervonden, we werken elke dag buiten en wonen samen.

Je vorige album Universe was volledig Engelstalig, op het laatste nummer na. Op de nieuwe plaat zing je bijna uitsluitend in het Nederlands. Vanwaar die ommezwaai?

Catbug: Toen ik teksten begon te bedenken voor de ideetjes die ik op mijn gitaar verzameld had, schreef ik eerst in het Engels. Ik had echter het gevoel dat ik mijn gevoelens zo niet in de juiste woorden kon omzetten. Ik schrijf heel intuïtief en ik laat mijn teksten graag vanuit mijn innerlijke leefwereld naar boven opborrelen. Die teksten waren in het Nederlands, want Engels zal nooit mijn moedertaal zijn en ik had het gevoel dat ik er nooit zo mooi mee zal kunnen knutselen. Ik heb dan maar ineens de sprongen naar een Nederlandstalig album gewaagd, en dat is me goed bevallen.

Toch staat er met Spidersong nog een Engelstalig lied op.

Catbug: Dat is eigenlijk een klein grapje, een verwijzing naar mijn vorige album. Eigenlijk moest het al op Universe staan, maar dat was toen nog een ruwere versie en die heeft de tracklist niet gemaakt. Om de zo veel tijd dook dat nummer echter weer op in mijn hoofd, en ik vond dat ik het toch maar eens moest opnemen en uitbrengen. Tenslotte, waarom zou mijn album volledig in dezelfde taal moéten gezongen worden?

Het valt wel op dat Spidersong met voorsprong het meest opzwepende nummer op de plaat is. Vind je Nederlands een treurigere taal dan Engels?

Catbug: (lacht) Nee, helemaal niet. Dat is toeval, denk ik, omdat het voor mij eerder uitzonderlijk is om een vrolijk, uptempo nummer te schrijven. Ik neig van nature naar rustigere songwriting, maar misschien dat je op mijn volgende project wel een happy song in het Nederlands zal vinden.

In Bereklauw, het eerste nummer op de plaat, noem je jezelf ‘een kind van de nieuwe tijd’. Nochtans, je levensstijl op een boerderij schreeuwt niet echt ‘moderniteit’.

Catbug: Dat is een speling op het woord ‘nieuwetijdskind’, een term uit de New Age-beweging. Soms wordt ook de term ‘indigokind’ gebruikt. Dat verwijst naar kinderen of volwassenen die een zeer hoge intuïtie zouden hebben en die de wereld beter zouden aanvoelen. Iemand had na een optreden eens gezegd dat ik zo’n nieuwetijdskind was, en ik vond dat een heel leuke opmerking.

In Bereklauw beschrijf ik eigenlijk een boswandeling en hoe ik daar mijn nieuwetijdskind probeer te kanaliseren. Ik loop hier nu al 27 jaar rond op de wereld, maar ik begrijp er nog altijd niet zo enorm veel van. Er zijn zo veel prikkels in de moderne samenleving. Ik ben nog verre van een Boeddha die de verlichting gevonden heeft. (lacht)

Je lijkt hier toch best rustig te wonen?

Catbug: Ja, hier op de boerderij is het gelukkig rustig. Ik bedoel vooral op televisie of op sociale media, daar is alles altijd zo snel en druk. Ik hou mij eigenlijk echt niet graag bezig met sociale media, maar als artiest is het nu eenmaal het meest voor de hand liggende kanaal om mensen te bereiken, dus soms moet het wel.

Ook de albumtitel Slapen Onder een Hunebed heeft iets prehistorisch. Heb je het zelf al eens gedaan?

Catbug: Nog niet! Ik heb wel eens op het internet gezien dat je een ‘hunebed’ kan huren om in te overnachten, maar dat is in feite gewoon een lelijke hotelkamer. Zoiets zou ik niet willen, maar een écht hunebed lijkt me een heel idyllische plek om uit te rusten. Gewoon het idee dat je niet weet hoe lang die berg stenen daar gebouwd is of waarom. De consensus luidt dat het grafkamers zijn, maar als je wat dieper op het internet zoekt kom je allerlei mythische theorieën tegen. Zo heb ik eens een heel leuke, ouderwetse website gevonden die alle hunebedden in Europa oplijstte en allerlei theorieën bedacht rond de verbindingen tussen al die plaatsen.

Je lijkt niet enkel gefascineerd te zijn door de natuur dicht bij huis, maar ook die aan de andere kant van de wereld, getuige het nummer Kangoeroes in Australië.

Catbug: Eigenlijk vertelt dat toch weer een verhaal van hier op de boerderij. Mijn moeder vangt zwerfkatten op en probeert die tam te maken en daar adoptieouders voor te zoeken. Er lopen er hier momenteel een tiental rond.

Kangoeroes in Australië gaat over een zwerfkatje dat we hier een jaar of twee geleden onderdak hadden geboden. Jammer genoeg was het heel ziek en we wisten dat het zou sterven, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om het te laten inslapen. Ik ben me toen beginnen inbeelden dat het zou reïncarneren als een kangoeroe in Australië, wat voor mij nog een heel mysterieus land is met allerlei rare dieren. Dat vond ik een mooi idee.

In De Klassiekers beschrijf je hoe je niet kan slapen en ligt de piekeren over taferelen die je al vele malen eerder in je hoofd afspeelde. Ben je een piekeraar?

Catbug: Ja, als ik er niet op let om dat onder controle te houden, dan kan ik heel erg in mijn eigen gedachten opgaan en daar gestresseerd van raken. Daarom dat ik vaak mediteer om dat allemaal een beetje in bedwang te houden.

Laten we het even over je persoonlijke klassiekers hebben: wat zijn je invloeden, door welke artiesten word je geïnspireerd?

Catbug: Om te beginnen is dat sinds jaar en dag Sam Amidon. Ook Jessica Pratt is een zeer grote inspiratie. Haar muziek is heel spaarzaam ingekleurd en ik vind het heel fijn als je de originele song nog volledig kunt voelen. Verder hou ik ook van Mount Eerie, en waar ik recent veel warmte uit haal is het album We’re Never Afraid of Getting Up every Morning van Lucas Schreel. Dat is zeer fijne, instrumentale muziek met Japans gemurmel erover, bij gebrek aan een betere beschrijving. (lacht)

Voor mij is het voornamelijk echt zalig om heel rustige muziek te luisteren, en ik hoop met mijn eigen muziek ook die rust aan andere mensen te kunnen schenken.

In het verleden heb je jezelf wel eens omschreven als ‘singer-songwriter, maar dan leuk’. Wat is er niet leuk aan andere singer-songwriters?

Catbug: (lacht) Ik bedoel daarmee vooral dat je in de muziek veel rages en trends hebt, ook in de singer-songwriter. Tegenwoordig heb je bijvoorbeeld al die jongens en meisjes met hun typische jongens- en meisjesstemmen, iedereen volgt de typische timbres en genres. Dat is ook singer-songwriter, en op zich is daar niets mis mee, maar ik doe mijn eigen ding en dat vind ik persoonlijk leuker.