Op bezoek in het kasteel van Max Colombie: ‘Ik ben er ook maar per toeval op gebotst’

© Athos Burez

Een sterrenkijker om mee naar Saturnus te kijken, een neorenaissancistisch zwembad en hier en daar een scheur in het plafond: thuis bij Max Colombie, Oscar and the Wolf-frontman en sinds kort ook kasteelheer.

Hij strekt de armen, alsof hij eindelijk weer op een podium staat. ‘Hier moet de overdekte buitenkeuken komen’, zegt hij. ‘Zodat ik in de zomer niet meer de hele tijd naar binnen moet als ik lunch wil klaarmaken.’

Max Colombie staat bij het koetshuis van kasteel Eikelenhof in Kortenberg. In de keuken met uitzicht over de kromme oprijlaan heeft hij net een koffie gezet. Met een warme tas in de hand, stapte hij door de marmeren inkomhal, die als woonkamer dienstdoet, tot in de tuin. Hij kwam voorbij een boeddhabeeld, een trompe-l’oeil vol jachttaferelen, een brandende nephaard, een vleugelpiano, een gang gevuld met kamerplanten, een vuurschaal, stenen kruiken, twee beukenboompjes en een zwembad. Naast hem heeft een sterrenkijker zijn lens naar de hemel gericht. ‘Om mee naar Saturnus en Uranus te kijken’, zegt Colombie. ‘En als je hem naar de maan draait, kun je álle kraters zien.’

Ik zag mezelf altijd al in zo’n huis wonen. Alle grote fashion designers wonen in een kasteel.

Drie jaar woont de frontman van Oscar and the Wolf hier nu, in dit zalmroze maison de campagne tussen Brussel en Leuven. Hij kocht ‘La Chênaie’ van de familie Leclercq, die het 16 hectare grote domein meer dan honderd jaar in haar bezit had.

In je vorige interview met Knack Focus zei je dat je van een strakke omgeving houdt. ‘Op het podium kan het niet groots genoeg zijn, maar in mijn eigen huis wil ik het zo sober mogelijk.’ Wat is er gebeurd?

Max Colombie: (lacht) Ik woonde toen nog in een moderne, strakke loft in Brussel. Die kon ik toch moeilijk volproppen met spullen? Hier kan dat wel. Dit kasteel vraagt gewoon om oude meubels. Volgende week komt het tapijt voor de living toe, daarna wil ik er nog een extra zetel zetten. Zo richt ik de kamers stap voor stap in.

Maar je woont nu dus in een kasteel. Nogmaals: wat is er gebeurd?

Colombie: Ik had nooit gedacht dat dit haalbaar zou zijn voor mij. Het leek way too much. Maar ik zag mezelf altijd al wel in zo’n huis wonen. Alle grote fashion designers wonen in een kasteel. (lacht) Ik ben er ook maar per toeval op gebotst. Dit huis is in 1841 gebouwd als buitenverblijf van een ontdekkingsreiziger. De vorige eigenaars vonden het fantastisch dat er een muzikant in zou trekken. Mensen uit de bedrijfswereld boden een hoger bedrag, maar ze wilden het per se aan mij verkopen.

Zowel in de videoclips van je nieuwe nummers Oliver en Livestream als op de hoes van The Shimmer speelt water een centrale rol. Heeft het zwembad je overtuigd om dit kasteel te kopen?

Colombie: Dat was er nog niet. Ik heb het zwembad zelf laten aanleggen in de stijl van de tuinarchitectuur uit de Italiaanse neorenaissance: een lang, recht bad in het midden van de tuin, pal tussen de twee bijgebouwen. Maar de aanwezigheid van water is cruciaal, ja. Als ik kan zwemmen, ben ik het gelukkigst. Water neemt stress weg, omdat je je er gewichtloos in voelt en het onder water altijd rustig is.

Bij een lang, recht zwembad denk ik meteen aan de pool paintings van David Hockney. Welke schilder zou de sfeer van je nieuwe album het best op doek kunnen weergeven?

Colombie: (zonder twijfelen) Caravaggio. Hockney was mijn favoriete kunstenaar toen ik achttien was en schilderkunst ging studeren, zijn werk is sindsdien op mijn netvlies gebrand. Maar het clair-obscur en de romantiek van Caravaggio passen beter bij mijn nieuwe plaat. Zijn schilderijen bevatten veel drama, maar ook veel schoonheid.

***

The Shimmer heet de nieuwe plaat van Oscar and the Wolf. Ze volgt op een lange sabbatperiode en klinkt bedaarder dan voorgangers Entity (2014) en Infinity (2017). ‘Hockney past perfect bij de summer songs van The Shimmer‘, gaat Colombie verder terwijl een regenbui ons naar binnen drijft. ‘Maar er zijn toch ook weer wat kille nummers op de plaat beland. Caravaggio heeft die twee werelden in zich.’ We gaan op de bank bij de nephaard zitten. Het is warm in het kasteel. Vanop de marmeren schouw kijkt een borstbeeld ons streng aan. Op de salontafel ligt onder een ruiker met oranje en gele bloemen Call Me by Your Name, de roman van André Aciman.

Op bezoek in het kasteel van Max Colombie: 'Ik ben er ook maar per toeval op gebotst'
© Athos Burez

Toen je jaren geleden van Gent naar Brussel verhuisde, ruilde je folk in voor indie-r&b. Hoe heeft deze verhuis het geluid van je nieuwe plaat beïnvloed?

Colombie: Ik ben de voorbije jaren niet meer naar clubs geweest. Door de verhuis, en door corona natuurlijk. Echte four to the floor-anthems staan er deze keer dan ook niet op. Ik werd niet meer geïnspireerd door de scene in Brussel, en daarom is deze plaat rustiger. Ik had na het vorige album nood aan zomer, aan rust en tijd in de natuur. Het is de leeftijd, zeker? (lacht)

Heb je hier nog geen feesten gegeven?

Colombie: Natuurlijk wel. Vooral de eerste zomer. Maar het is hier nu ook geen partyplek. We leggen vooral zuiderse muziek op. Bossanova, en rustige jazz. Onbewust is dat in ons systeem en dus ook in de nieuwe plaat geslopen.

Als voorbereiding op ons gesprek heb ik naar Annihilation gekeken, de Netflixfilm met Natalie Portman over een gebied – ’the Shimmer’ – waar de normale natuurwetten niet meer gelden en alles in sneltempo muteert.

Colombie:Wat een film. Zodra Portman en co in the Shimmer stappen, wordt alles wazig. In hun hoofd, maar ook rond hen. Dat gevoel wilde ik op deze plaat weergeven: ik wilde een gebied creëren waar alles voortdurend verandert. Van winter naar zomer, van donker naar licht. Een plek waar een bloem plots ijs wordt en planten menselijke vormen aannemen. Toen ik die film zag, wist ik meteen: dit is wat ik altijd al heb willen zeggen. Het beeld van een glinstering, a shimmer, is een goede metafoor voor mijn muziek. De reflectie van licht op water is voor Oscar and the Wolf altijd al on brand geweest.

Elke maand tik ik op Google weleens de vraag “Is there any breakthrough in becoming immortal?” in.

In Annihilation is the Shimmer bijna kitscherig mooi, maar het gevaar loert er om elke hoek.

Colombie: Ook dat gevoel wilde ik op de plaat. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar: schoonheid en duisternis gaan vaak samen. Die twee uitersten zitten ook in mij. Ik ben heel emotioneel geladen, van kleine dingen kan ik opeens heel verdrietig of heel gelukkig worden. Die wisselwerking tussen hunkering, tristesse en geluk zal altijd weerklinken in mijn muziek. Ik zal dat altijd nodig hebben.

De film gaat onder meer over onsterfelijkheid. Ben je daar nog altijd zo door gefascineerd?

Colombie: Geobsedeerd, zelfs. The Shimmer toont het leven in fast forward-modus. Onze cellen blijven maar delen en uiteindelijk worden we allemaal planten. Ik geloof dat alle levende organismen vibreren, en dat ons bewustzijn na de dood gewoon een andere frequentie aanneemt. Ik ben te geïnteresseerd in wat er nog allemaal op ons afkomt om me zomaar bij onze sterfelijkheid neer te leggen. Elke maand tik ik op Google weleens de vraag ‘ Is there any breakthrough in becoming immortal?’ in.

En?

Colombie: Bill Gates is er ook hard mee bezig, blijkbaar. Veel rijke mensen steken op dit moment veel geld in onderzoek naar onsterfelijkheid. Er zijn verschillende theorieën: dat onze organen vervangen zullen worden door robotachtige instrumenten en ons bewustzijn door iets digitaals, of – en die theorie vind ik geloofwaardiger – dat we onze cellen oneindig zullen kunnen delen, zodat we niet langer ouder worden.

Geloof je dat je die doorbraak nog zult meemaken?

Colombie: Dan mogen ze zich haasten, want ik wil niet voor eeuwig tachtig zijn. (lacht) Veel wetenschappers voorspellen dat het over honderd jaar mogelijk zal zijn, voor enorm veel geld weliswaar. Maar wij gaan het niet meer meemaken, vrees ik.

Op bezoek in het kasteel van Max Colombie: 'Ik ben er ook maar per toeval op gebotst'
© Athos Burez

Heb je een risico genomen door al je geld nu al in dit kasteel te investeren?

Colombie: Als het over vijftig jaar toch plots zou kunnen, zal ik tegen dan wel weer een spaarpot hebben, zeker? Ik ben in elk geval van plan om nog een hele tijd muziek te maken en op te treden. (lacht) Ik vind het vervelend als mensen zeggen dat er niets is na de dood. We begrijpen niet eens wat dat betekent, ‘niets’. Net als we niet begrijpen wat ‘alles’ betekent. Daarvoor zijn we als mens nog te gelimiteerd.

Is het frustrerend om een mens te zijn?

Colombie:Verschrikkelijk. Al die emoties. Ik word daar zo moe van. Ik ben totaal niet praktisch ingesteld, terwijl het leven wel logisch ingericht is. Onze wereld lijkt geprogrammeerd voor rationele mensen, en zo ben ik helaas niet. Gelukkig hebben we nog kunst en muziek, al verliezen die alleen maar aan belang in onze maatschappij. Daarom probeer ik hier mijn eigen wereld in te richten. In dit kasteel kan de rationele wereld me niet raken. Behalve met facturen. (lacht)

The Shimmer in Annihilation heeft iets weg van een lsd-trip. Heb je ervaring met hallucinogene drugs?

Colombie: Mijn moeder gaat denken dat ik geschift ben, als ik dit vertel. (lacht, zwijgt even en gaat dan toch verder) Laten we het erop houden dat ik het één keer geprobeerd heb, in een kleine dosis en onder begeleiding van een dokter die in Londen onderzoek doet naar de positieve effecten van lsd, als alternatief voor de verslavende medicatie die aan mensen met een ernstige depressie gegeven wordt. Hij heeft een success rate van 100% bij zijn patiënten, alleen daarom durfde ik het aan.

En?

Colombie: Ik had nog nooit zoiets moois meegemaakt. Ik kon normale gesprekken blijven voeren, maar vanbinnen veranderde er iets – ik voelde me plots heel veilig en gelukkig. Na een uur begon ik de dingen rond me anders te zien, zoals in Annihilation. Ik zag de bloemen ademen en de sterren knetteren als vuurwerk. Ik zag ze bij wijze van spreken doodgaan in flashy groene of roze flitsen. Prachtig. Ineens snapte ik de energie van de natuur, van alle levende organismen rond mij. Lsd bezorgt je een inzicht dat je normaal als mens niet zou opdoen.

Blijkbaar zijn er nog altijd mensen die denken dat homoseksualiteit overdraagbaar is.

Je kunt geen muziek maken zonder dat je verloren raakt in iemand, heb je eerder gezegd. Was liefdesverdriet ook nu weer de motor om een nieuwe plaat te maken?

Colombie: Minder dan vroeger. Entity heb ik geschreven om iemand te overwinnen, om ervoor te zorgen dat hij verliefd zou worden. Dat is trouwens niet gelukt en misschien maar goed ook, want ik had het na de plaat toch niet meer nodig. (lacht) Deze keer wilde ik mijn leven beschrijven, met alle liefde en vriendschap en verdriet die erbij komen kijken. Ik heb deze plaat gemaakt met mijn vrienden op mijn schouders. Ik wilde hen trots maken en zag hen in gedachten feesten op mijn muziek, hier aan het zwembad.

In de perstekst haal je de Rivièra-mood van de film Call Me by Your Name aan. Dan weet je dat er vragen over je geaardheid zullen komen. In het verleden heb je er nooit veel woorden aan vuilgemaakt, waarom nu wel?

Colombie: Ik kreeg er in het verleden niet zo vaak vragen over. Maar ik heb het ook nooit ontkend. Alleen heb ik nu het gevoel dat ik me er meer over moet uitspreken. Het is, zeker in deze tijd, belangrijk om bold te zijn. Voor de gemeenschappen waar homoseksualiteit nog altijd een taboe is. En voor de mensen hier, want bijna dagelijks maken we wel een of andere vorm van agressie mee. Nog altijd.

Jij ook?

Colombie: Ja, ik ook. Al is het maar in de manier waarop mensen er tegen mij over spreken. Ik krijg dikwijls te horen dat het ‘keitof’ is dat ik ‘zo’ ben, maar dat ze het wel raar zouden vinden als een van hun kinderen ‘zo’ zou zijn. Blijkbaar zijn er ook nog altijd mensen die denken dat homoseksualiteit overdraagbaar is, heb ik onlangs gemerkt. Of dat het een keuze is. Ik schrik daar altijd van, ik ben slecht in argumenteren en krijg het niet uitgelegd. Nu, ik weet ook wel dat het hier nog meevalt. In Iran zou ik niet kunnen optreden. Als ze daar mijn gsm zouden afpakken en door de foto’s zouden scrollen, riskeer ik de doodstraf.

Je hebt er nochtans een grote fanbase.

Colombie:Ik heb geen flauw idee hoe dat komt. (zwijgt even) Stiekem staat optreden in Iran wel op mijn verlanglijstje. Voor de fans daar zou het in elk geval erg symbolisch zijn. Misschien moet ik er toch eens werk van maken.

***

We staan op van de bank. De nephaard heeft onder onze oksels een zwembad aangelegd. Colombie strekt opnieuw de armen en wijst naar een scheur in het beschilderde plafond. ‘Het resultaat van een bom die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Brussel is ontploft’, zegt hij. ‘Wat doe ik daar het beste mee, denk je?’

De geur van koffie vermengt zich met die van natte sokken, terwijl we naar een antwoord zoeken. Ach. Een barst in de schoonheid, ongetwijfeld weet hij er wel raad mee.

The Shimmer

Uit op 22/10 via PIAS. Oscar and the Wolf speelt op 30/4/2022 in het Sportpaleis.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content