Onder de zotskap van Peet (Le 77) zit gewoon un pauvre petit chou: ‘Ik ben geboren om te luieren’

Als u wilt weten wat er in Brussel op straat en in de cafés verteld wordt, moet u luisteren naar Mignon. Op zijn solodebuutalbum legt rapper Peet de zotskap af waar hij zich bij de hiphoppers van Le 77 in hult. Daaronder zit gewoon un pauvre petit chou.

‘Bedankt om mij uit bed te lichten. Anders lag ik daar nog steeds.’

Het is twee uur ’s middags wanneer Peet, Pierre Mignon voor de burgerlijke stand, neerploft op de traptreden van de Sint-Katelijnekerk in Brussel. Niet veel later reikt een voorbijganger hem een smartphone aan. De zijne, die hij blijkbaar onderweg naar hier is kwijtgespeeld zonder dat hij het zelf gemerkt heeft. ‘Ik zit nogal vaak met mijn hoofd in de wolken’, verontschuldigt de rapper zich grinnikend.

Hij heeft een geldig excuus: de dag voordien heeft hij de vinylversie van zijn album Mignon ontvangen. ‘Ik heb er samen met mijn huisgenoten naar geluisterd. (imiteert het geluid van een platenspeler) Tot zes uur in de ochtend ongeveer.’ Zijn debuutalbum, zo benadrukt hij, ook al heeft hij ondertussen al drie albums als lid van hiphopgroep Le 77 op zijn actief staan en is hij als soloartiest evenmin aan zijn proefstuk toe. ‘De drie ep’s die ik als Peet al heb uitgebracht – Peate, Mecman en Peper – waren opwarmingsoefeningen voor het echte werk.’

In de track Out smeekt hij luidop om liefde. 17 is een verraderlijk dansbare ode aan zijn overleden moeder. Keke gaat dan weer over het vieren van de teugels. Knaldrang, zoals dat anno 2021 heet, het type hiphop waar Le 77 in gespecialiseerd is. Maar Peet zoekt op Mignon toch vooral het innerlijk op, hij vertelt caféverhalen, maar laat ook in zijn ziel kijken, meer zingend dan rappend, op broze beats die zowel groovy als jazzy zijn.

Niet slecht bedoeld, maar ik heb jou – door je hyperenergieke werk met Le 77 – altijd eerder als een clowneske rapper gezien.

Peet: Je hebt gelijk, hoor, maar ik wil graag van dat imago af. Ik ben méér dan dat. Dit is geen grap, ik steek mijn ziel hierin. In die zin hoop ik dat Mignon voor een kentering in de perceptie gaat zorgen.

Het verschil met Le 77 is dat mijn solomuziek rijper is. Het volstaat niet dat je erop kunt dansen, ik hoop dat je er ook iets bij zult voelen. Met Le 77 kruipen we in de huid van fictieve personages, hier schrijf ik over wat zich in mijn hoofd afspeelt, de hoogtes en de laagtes.

We zitten nu al een jaar met corona. Zou Mignon anders geklonken hebben zonder al die ellende?

Peet: ( beslist) Ja. Minder goed. Oorspronkelijk moest Mignon voorjaar 2020 uitkomen. Ik heb nu meer tijd gehad om de nummers aan elkaar te lijmen. Als je nu de demo’s zou horen, zou je merken dat die minder samenhangend klinken dan de plaat. Ik ben in afzondering gegaan, heb er meer muzikanten bij gehaald. Ik heb die extra tijd goed benut.

Sta je anders in het leven sinds de pandemie?

Peet: Nee. Vooralsnog maakt de hele situatie mij niet angstig. Ik sta nog elke dag op met een glimlach. Ik werk normaal halftijds in een pizzeria, maar ben nu technisch werkloos. Sindsdien ben ik aan het tuinieren. Ik kweek pompoenen, aubergines en kruiden in de tuin van het huis dat ik met mijn beste vrienden deel. Ik ben nooit alleen, wat veel doet. Ik ga ook regelmatig skaten, iets waarin ik een enorme vrijheid ervaar. Ik voel mij in elk geval niet gevangen, al vind ik het absoluut niet normaal dat je na tien uur je huis niet meer uit mag.

‘Rester chez soi c’est la pire des erreurs, perdre un proche c’est la pire des frayeurs, mélange les deux ça fait dépression’, rap je in Rêves, waarmee je de covidellende vakkundig samenvat.

Peet: Dat gaat nochtans niet over de pandemie. (lacht) Dat had ik daarvoor al geschreven. Er zijn mensen die nog nooit verder zijn geraakt dan hun straat en ook niet de intentie hebben om nieuwe horizonten te verkennen. Zo word je angstig voor alles wat je als anders beschouwt, en dat leidt onder meer tot racisme. Niets erger dan bekrompen in het leven te staan. Daar doelt die tekst op. Ik vind de rijkdom van het leven net fantastisch. Wat is er mooier dan ontmoetingen met nieuwe mensen of andere culturen?

Een tournee is een vruchtbare voedingsbodem voor nieuwe ontmoetingen. Wat doet het met jou om niet te kunnen optreden?

Peet: Çame fait chier. Dankzij de muziek kom ik op nieuwe plekken. We zouden met Le 77 in Marokko, Canada, Frankrijk en Zwitserland spelen. Op de baan zijn mis ik misschien wel het hardst. En daarnaast heb je zo natuurlijk geen inkomsten. Als je geen miljoenen streams hebt, val je volledig terug op je concertinkomsten, en die zijn er niet. Op het einde van de maand staat er bijna niets op mijn rekening, maar ik ben geen doemdenker. Ik blijf hoopvol.

Dit moet natuurlijk niet blijven duren. Ik heb het geluk dat ik nog mensen zie, maar ik heb wel mijn vragen bij hoe de crisis wordt aangepakt. Naar mijn mening hebben de maatregelen meer problemen veroorzaakt dan opgelost. Kijk niet enkel naar de coronacijfers, maar ook naar de andere statistieken, zoals de werkloosheidscijfers en hoe het gesteld is met de gezondheid van de mensen. Daar staat de overheid te weinig bij stil.

Keke gaat over de losbandige jeugd die gulzig omspringt met drugs en alcohol. Is dat het scenario voor wanneer alles voorbij is?

Peet: Non! (lacht)Keke gaat over hoe de huidige generatie jongeren lak heeft aan alle regels en daarbij weinig respect toont naar anderen toe. Ik had tijdens mijn jeugd niet de indruk dat drugs zó aanwezig waren. Wij dronken bier en rookten joints, terwijl ze nu pakken wat er te pakken valt, van cocaïne tot ketamine. Het is tegenwoordig doodnormaal om als zestienjarige xtc te slikken. Ik hou ook van een avondje rock-‘n-roll – zoals gisterenavond toen ik Mignon voor het eerst op vinyl hoorde – maar dat is mij toch iets te extreem.

Wat is een keke eigenlijk?

Peet: Volgens mij komt keke van Kevin. (lacht) In Wallonië zeggen ze baraki of keke tegen stoere jongens met een getunede auto. Een johnny, zoals jullie zeggen.

Wat is een kékette dan?

Peet: La kékette, c’est le zizi. (lacht) Ik rap: ‘Faut bosser, faut pas trop se toucher la kékette.’ Je moet hard werken, en niet te veel aan je piemel trekken.

Je noemt jezelf herhaaldelijk un flemmard, een luierik. Is dat een goede of een slechte eigenschap?

Peet: Het is soms belangrijk om niets te doen, zonder je daar schuldig over te voelen. We zitten in een ratrace, we worden bijna verplicht om constant bezig te zijn. Als ik de hele dag in de zon wil luieren, doe ik dat gewoon, terwijl velen rondlopen met een stem in hun hoofd die je vermaant telkens je een pauze neemt: je moet geld verdienen, je moet dit, je moet dat… Moi, je m’en fou. Mijn huisgenoten zijn er intussen aan gewend, maar het gebeurt regelmatig dat ik een hele dag in de zetel lig. Ik noem mezelf un flemmard de qualité, omdat ik óók hard kan werken. Ik kan een maand lang geen poot uitsteken en een week later een album opnemen in enkele dagen tijd. Ik ben dus meer dan een simpele luierik.

Vanwaar heb je dat?

Peet:Dat is altijd al zo geweest. Mijn moeder vertelde me dat wanneer ze mij als kind meenam naar haar werk ik de hele dag op dezelfde plek voor mij uit zat te staren, als een boeddhabeeld. (lacht)

Rayan Belaatik (zijn manager): Peet is nogal een cijferfreak. We hebben de betekenis van zijn geboortedatum eens opgezocht, in combinatie met de betekenis van zijn voornaam. Als je de omschrijving leest, komt dat volledig overeen met wie Peet is en hoe hij in het leven staat.

Peet: (lacht) Ik ben geboren om te luieren.

Op Plus fort stel je de vraag ‘dis-moi t’as vraiment la force, le mental d’un combattant?’ Ga je het jezelf beklagen als je niet alles uit dit leven haalt?

Peet: Ik sta nooit op met de gedachte ‘vandaag moet ik allés uit het leven halen’. Je moet het geluk niet achternahollen, alles komt op zijn tijd. Tegenwoordig zijn er negentienjarige rappers die een platendeal tekenen. Ik ben 28, maar dat betekent niet dat ik gefaald heb. Ik focus me op mezelf en niet op anderen.

Ik had al zes platen uitgebracht: drie met Le 77, drie onder de naam Peet. Bij elke release had ik vooraf grote verwachtingen. Ik ben daarmee gestopt, omdat de ervaring mij leert dat je enkel teleurgesteld wordt als je niet haalt wat je voor ogen had. Als je niets verwacht, stemt elk schouderklopje je gelukkig. Daar hecht ik veel meer waarde aan.

Ik geloof heel erg in Mignon, en tegelijkertijd heb ik nooit lagere verwachtingen gehad dan nu. Uiteraard hoop ik dat de plaat aanslaat, maar succes is geen obsessie.

17 is een prachtig eerbetoon aan je overleden moeder. Wat is de mooiste les die ze je heeft meegegeven?

Peet: La positivité, l’amour et le respect. Dat zijn voor mij de basiswaarden. Ze heeft altijd in haar kinderen geloofd. Ze was gul met complimenten en stimuleerde ons om een passie te vinden in het leven. ‘Je bent goed bezig, doe zo voort’, zei ze altijd. Als het slecht met mij ging, was zij mijn klankbord. Mijn vrije geest heb ik van haar. Dankzij haar ben ik ruimdenkend en draag ik respect voor anderen hoog in het vaandel.

Ik wilde al langer een nummer over haar maken. Ik heb al zinnen geschreven die mij zo zwaar op de maag lagen dat ik ze niet kon uitspreken. Tot ik op een dag met Morgan (dj-producer van Le 77 en huisgenoot van Peet, nvdr.) in Marokko was. Hij had een instrumentaal nummer gemaakt, en meteen had ik een refrein op papier. Mijn vader heeft 17 onlangs aan vrienden laten horen. Ze hebben er allemaal om moeten huilen, wat mij ontroert.

Out is dan weer een klef liefdesnummer. Ik heb de indruk dat je op Mignon je ego opzijzet om je gevoelens de vrije loop te laten, wat het album zo sterk maakt.

Peet: Ik stel mij inderdaad kwetsbaar op. Maar ik verlang ook gewoon naar de liefde. We dromen er toch allemaal van om iemand te hebben om voor de rest van je leven mee te knuffelen? Op het moment dat ik dat schrijf ben ik geen rapper, maar un pauvre petit chou. (lacht) Ik geef geen moer om mijn imago. Ik ben net als jij en iedereen hier. Nu ik erover nadenk: op Mignon staan de verhalen die je hoort als je de gesprekken op het Sint-Katelijneplein afluistert. Je discute de tout et de rien. Dát is het leven.