‘Noem ons gerust arty-farty’: bekijk in première de nieuwe clip van El Yunque

Als de Limburgse band El Yunque al in een hokje zat, is ze er nu definitief uitgebroken. Het kwartet pakt niet alleen uit met een nieuwe single, clip en plaat, maar ook met een heus manifest.

Kort, lang en heel lang. Nederlands, Engels en Frans. Zonder en met persfoto. Na enkele jaren in de journalistiek dachten we alle variaties op het concept persbericht wel te hebben gezien, tot de aankondiging van O Hi Mark, alweer de derde langspeler van de Limburgse band El Yunque, in onze mailbox viel.

Het kwartet bezorgde ons doodleuk een knettergek manifest van zes pagina’s op een knalgele achtergrond, met zinnen als ‘We were driven to stretch our shows beyond a musical performance’, en ‘We are also not conservative. We are El Yunque. We are not a noise-rock-band.’

Leek ons nochtans geen slechte benaming voor een band die eerder het voorprogramma speelde van Girl Band, Brutus, Preoccupations en Gruppio di Pawlowski, maar toch. ‘In alle recensies die we tot nu toe over onze platen lazen, ging het over noiserock en de noiserockscene. Een beetje belachelijk, want als scene stelt dat vrij weinig voor’, vertelt zanger-gitarist Giel Cromphout.

Landing in Normandië

Na een ep en twee platen die wij toch met enig genoegen naast It It Anita, Hypochristmutreefuzz en ander prettig gestoord Belgisch lawaai in onze platenkast hadden gezet, besloot de band het dan zelf maar volledig anders aan te pakken. ‘We, El Yunque, were sat among ourselves as friends underneath the dim lit chapel next to the Martenshuys‘, lezen we in het manifest.

‘Een deel van het manifest is zonder meer ironisch, maar dat klopt echt. Het is een café in Zonhoven, om precies te zijn’, lacht Cromphout. ‘En het is echt zo gegaan: we zaten daar en hebben toen samen beslist om het wat serieuzer aan te pakken. Vroeger namen we een plaat bij wijze van spreken in één dag op, terwijl we aan O Hi Mark een halfjaar hebben gewerkt.’

Voor de liefhebbers van de betere slechte film: de titel van O Hi Mark is een referentie aan The Room, de op zijn eigen wijze geniale snertfilm van Tommy Wiseau. Verder gaat de plaat, als we El Yunque mogen geloven, over een Mongoolse keizer en de landing in Normandië. ‘Het mocht een beetje verwarrend zijn’, lacht Cromphout. ‘We wilden het niet alleen voor onszelf wat uitdagender maken, maar ook voor het publiek en de pers, zonder een gimmickband te worden die op het podium onnozele taferelen neerzet à la The Flaming Lips. Noem ons gerust arty-farty, maar dan in de goede zin van het woord.’

Siri, Please, de eerste single van het album, is meteen een klapper van drie delen, alles samen elf minuten lang. Manon De Sutter draaide en clip voor het nummer, een collage van toevallig geschoten beelden uit haar archief performances van zanger-drummer Jules Jordens die er naadloos op aansluiten op de found footage. Jordens heeft ook het laatste deel ingezongen, Cromphout het eerste. Voor de zang in het tweede deel tekende Fenne Kuppens, de frontvrouw van Whispering Sons.