Noem Celeste gerust de nieuwe Amy Winehouse: ‘Maar dan moet ik oppassen met de eyeliner’

Mocht u zondag naar Michael Kiwanuka in de AB trekken, zorg dan dat u op tijd bent voor het voorprogramma. De Britse Celeste is namelijk niet alleen in naam hemels, ook haar ouderwets soulvolle stem zal u naar hogere sferen voeren.

Celeste Waite, zo heet ze voluit, ‘maar mijn volledige naam klinkt me veel te formeel’, vertelt de zangeres op een terras vlak bij de AB, waar ze later op die septemberdag voor een uitverkochte Club haar eerste Belgische passage zal vieren. Haar Franse voornaam heeft ze te danken aan haar Jamaicaanse vader Beau Clere, in wiens familie dat een traditie was. Een oude foto van Beau Clere, in zondagskostuum, prijkt op de hoes van haar ep The Milk & the Honey, die twee jaar geleden verscheen op Bank Holiday Records, een label dat Lily Allen heeft opgericht. Haar moeder was in hoogzwangere glorie het gezicht van She’s My Sunshine, een van de drie singles die Celeste dit jaar uitbracht.

‘Ik ben vanaf mijn derde grootgebracht in Engeland, nadat mijn ouders uit elkaar waren gegaan. Maar zowel mijn vader als mijn moeder heeft een grote rol gespeeld in mijn leven en mijn muzikale opvoeding. Mijn vader was dan wel in de VS gebleven, maar hij belde me heel veel. Een grappige, charmante man. Op mijn voicemail speelde of zong hij altijd een liedje – rootsreggae meestal, Dennis Brown en zo. Nadat hij in 2010 aan longkanker overleden is, heb ik van zijn platencollectie bij hem thuis in Los Angeles zo veel mogelijk meegenomen naar Engeland. Ook mijn moeder had een goede muzieksmaak. Zo heb ik als klein meisje vaak op de keukentafel staan dansen op Rock the Casbah van The Clash. (lacht) En bij mijn grootouders, die vaak op me pasten als mijn moeder moest werken, hoorde ik alle grote legendes: Billie Holiday, Aretha Franklin, Ella Fitzgerald… Zij hebben me leren zingen.

‘Nogal ouderwets, conservatief bijna’, zo benadert ze muziek. Een liveband, echte strijkers, dito toetsen en analoog in plaats van digitaal, ‘zodat de songs niet al meteen wanneer ik begin te schrijven af klinken’. Ooit deed ze dat wel, met een laptop aan de slag gaan, samples zoeken, maar dat raakte of inspireerde haar niet voldoende. ‘Toen besefte ik pas echt waarom ik die oude platen en die legendarische performers zo goed vind: de analoge sound, de imperfecties, de noten die niet honderd procent kloppen of zelfs ontbreken. Ook bij zangeressen als Nina Simone of Billie Holiday. Het was niet hun feilloze bereik, maar de rauwe, eerlijke emotie in hun stem die hen groot maakte. Authenticiteit, zoiets kun je met de beste technische snufjes ter wereld niet nabootsen.’

Een liefde voor antieke soul- en jazzgeluiden, een stem die liever de gevoelige snaar beroert dan perfecte toonladders beklimt, dat zijn kenmerken waarmee ook Amy Winehouse destijds populair werd. Ze moet die vergelijking vaak horen. ‘Ik moet zelfs oppassen met mijn make-up: wanneer ik iets te veel eyeliner gebruik, is er helemaal geen houden meer aan. (lacht) Nu, ook Amy werd vergeleken met anderen, hè – met Billie Holiday en Ronnie Spector, bijvoorbeeld – maar voor velen is zij wat die bepaalde sound betreft tegenwoordig de meest voor de hand liggende referentie. Onze invloeden zijn voor een deel dezelfde, en aan mijn toon en frasering kan ik niks doen, die hebben altijd zo geklonken. Ik hoef dus ook niet zo nodig tegen die vergelijking in te gaan. Het is aan mij om te bewijzen dat ik een songschrijver en zangeres ben die haar eigen stempel kan drukken, dat ik meer ben dan een streepje eyeliner.’

Universal, de platenfirma waar Celeste ondertussen een contract heeft getekend (en die ook de albums van Winehouse distribueerde), heeft er alvast een goed oog in. Zo maakte Celeste al verschillende trips naar LA, om kennis te maken met producers en componisten. ‘Ze dringen me niemand echt op, hoor’, vertelt ze er snel bij. ‘En ik ben ook nog niet op ‘kamp’ geweest, zo’n songschrijfretraite waar ze met tien tegelijk aan één liedje werken, soms op bestelling. Bij Universal zijn ze zich ervan bewust dat ik niet zo’n type artiest wil zijn, iemand die opgewarmde kost brengt.’

Bleef haar tot nu toe ook bespaard: featurings bij de rapper of r&b-artiest du jour, de favoriete tactiek van grote labels om recente aanwinsten in de markt te zetten. ‘Goh, tegen Kendrick Lamar zou ik niet nee zeggen, hoor. (giechelt) Maar nog liever zou ik samen met een man een klassiek duet zingen, een beetje zoals Marvin Gaye deed in het begin van zijn carrière.’ Michael Kiwanuka misschien, een man die niet vies is van een streepje retrosoul en met wie ze momenteel op tournee is? ‘Ik durf geen namen meer te noemen, want ik wil niks jinxen. We zien wel wat er nog op me af komt.’

Enkele weken na dit interview pakte Apple Music alvast uit met een exclusieve liveversie van Paul Wellers You Do Something to Me, gezongen door Weller zelve én Celeste. Ergens in Brighton heeft iemand een vinkje in haar wishlist gezet.